Η Τουρκία είναι μια μεγάλη απογοήτευση

******

Πηγή: welt.de

 

Ό Ερντογάν θα μπορούσε να ενσωματώσει με επιτυχία τη χώρα του στη Δύση. Δεν ήθελε όμως. Σήμερα ήταν εχθρικός στήν ομάδα της Ευρώπης και της Αμερικής περισσότερο από ό, τι ποτέ πριν. Αυτό που απομένει είναι ή δυσπιστία;

Πριν από την αναχώρηση για τη Γενική Συνέλευση του τρέχοντος έτους των Ηνωμένων Εθνών, όπου ranted και πάλι καταφέρθηκε κατά της Αμερικής και ΕΕ καί του Ισραήλ. Στούς κυβερνώντες δεν αρέσει, αυτός ό Χαιρετισμός ή συγκαταβατική χειρονομία της εξουσίας.

 

Φωτογραφία: εικόνα συμμαχία / AA 

Ό Έρντογάν Πριν από την αναχώρηση άπό τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, όπου ranted και πάλι κατά της Αμερικής και του Ισραήλ. Στούς κυβερνώντες δεν αρέσει, αυτό είναι λιγότερο από Χαιρετισμός ή συγκαταβατική χειρονομία. 

Μερικές φορές είσαι ερωτευμένος με κάποιον και να νομίζετε ότι ξέρετε ακριβώς τι είδους άνθρωπος είναι. Και τότε μένεις έκπληκτος και απογοητευμένος, αν δεν είναι αλήθεια στο τέλος. Έτσι είναι με την Τουρκία. Σπάνια ήταν μια χώρα και την κυβέρνησή της - εκείνοι του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν - τόσο επαινέθηκε από τους πολιτικούς και τα μέσα ενημέρωσης στον ουρανό: ένα σύγχρονο κόμμα, στο κεφάλι του ένα πραγματικό δημοκράτη (Ερντογάν), ενός μεταρρυθμιστή. Εδώ ήταν, ειπώθηκε σε ΜΚΟ, οι Πράσινοι, SPD, και σε πολλά μέρη του CDU, και στα δυτικά της Αμερικής στην Ολλανδία, μια κοσμοπολίτικη δύναμη στο έργο που είχε τη δυνατότητα να μετατρέψει το σύνολο του μουσουλμανικού κόσμου. Για να γίνουν Western, δημοκρατική, ελεύθερη, φιλελεύθερη, με τη θρησκεία ως ακίνδυνο διακόσμηση. Ο Ομπάμα μίλησε για ένα «μοντέλο για τις Ηνωμένες Πολιτείες". Η ΕΕ έδωσε τήν εύκαιρία στήν Τουρκία γιά τήν υποψηφιότητα. 

 

Σήμερα όλα είναι διαφορετικά. Όταν ο Ερντογάν μιλούσε ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη, χασμουρήθηκε σε αυτόν ένα μεγάλο κενό χώρο. Κανείς δεν νοιάζεται περισσότερο για το τι έχει να πει, εκτός από το να αναγνωρίσουν τα σήματα κινδύνου σε αυτό. Εάν ο Ερντογάν στο σπίτι και πάλι καλούν τους δημοκρατικής αντιπολίτευσης "άθεους και τους τρομοκράτες," η Δύση "ατιμωτικό" και "ρατσιστική"? Και θα πω και πάλι ότι δεν υπάρχει το ριζοσπαστικό Ισλάμ, αλλά μόνο "Ισλάμ"? 2004, όταν η Τουρκία έγινε υποψήφια χώρα της ΕΕ, έζησε εκεί στην καρδιά του δημοκρατικού κόσμου, μια βαθιά λαχτάρα για ένα "καλό Ισλάμ". Το σοκ μετά την επίθεση στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου κάθισε βαθιά, και η αμηχανία ήταν μεγάλη. Πώς θα μπορούσε να καταπολεμήσει τον κίνδυνο, χωρίς να "Islamophobic» - ή ακόμα και εχθρικές προς τους ξένους? Καλά, ότι υπήρχε η Τουρκία. 

 

Αν και υπήρχαν εδώ και εκεί ανησυχίες: Μήπως ο ηγέτης ΑΚΕ, υπό την ηγεσία του Ερντογάν, δεν ξεκίνησε ως εύγλωττη, αντι-ευρωπαϊκή και την Αμερική-μισούν τους φανατικούς μουσουλμάνους πολιτική τους σταδιοδρομία? Ξαφνικά ήταν αρκετά ήμερα και μέτρια και ήταν τα αγγελούδια του ελεύθερου κόσμου. Και επειδή απελευθέρωσε τη χώρα από την κηδεμονία του στρατού, η οικονομία ελευθερώθηκε, το επίπεδο ζωής βελτιώθηκε, όλα έδειχναν μια χαρά. 

 

 

Πριν από δέκα χρόνια ό Έρντογάν, είπε και ευχήθηκε σέ Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους ότι η Τουρκία θα μπορούσε να είναι ουσιαστικά σαν κι αυτούς. Σήμερα, κανείς δεν τόν σκέφτεται. Διότι ελπίζει ειλικρινά ότι η χώρα θα γίνει ένας πραγματικός εχθρός. Γι 'αυτό και θα συνεχίσουμε με την Τουρκία, διότι δεν υπάρχει καί άλλος τρόπος. 

 

Δύο IS-μαχητές πάνε ανενόχλητοι  στην Κωνσταντινούπολη