ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ: ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ

Η συμπερίληψη νέων παραγόντων και των μηχανισμών συνεργασίας της αλλαγής του κλίματος δημιουργεί ευκαιρίες, αλλά και θέτει ορισμένες προκλήσεις για τη διακυβέρνηση, τη λογοδοσία και τη διαφάνεια. Μεταξύ αυτών είναι η ανάγκη να διασφαλιστεί η διεθνής συνοχή και συγκρισιμότητα των προσπαθειών μέσα σε μια κατακερματισμένη προσέγγιση στη χάραξη πολιτικής. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο μπορεί να υπάρξουν αρνητικές συνέπειες, όπως είναι η τακτική κόπωση μεταξύ των χωρών. Επίσης, υπάρχει ο κίνδυνος της οικονομικής και της ανταγωνιστικότητας των στρεβλώσεων μεταξύ των διαφόρων δικαιοδοσιών παρόμοια με τον τρόπο με τον οποίο οι διμερείς και περιφερειακές εμπορικές συμφωνίες που δημιουργούν εντάσεις στο πλαίσιο των πολυμερών εμπορικών συστημάτων και κύριο φόρουμ διαπραγμάτευσης του, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου.

Για παράδειγμα, η περίπτωση της προτεινόμενης EU-ETS αεροπορίας leviesled σε αυξημένες τιμές για τους αερομεταφορείς της ΕΕ, προκειμένου να καλύψει το κόστος της συμμόρφωσης με τις επιπτώσεις δευτερογενών επιπτώσεων σε σχέση με τη διεθνή ανταγωνιστικότητά τους. Οι προσπάθειες για την επέκταση της κάλυψης σε διεθνείς φορείς έχουν επιτευχθεί με σημαντική αντιπολίτευση, σε σημείο που η ΕΕ έχει ανασταλεί προσωρινά διεθνή κάλυψη της αεροπορίας στο πλαίσιο του ΣΕΔΕ με την ελπίδα ότι μια συνολική λύση μπορεί να επιτευχθεί στο πλαίσιο του Διεθνούς Οργανισμού Πολιτικής Αεροπορίας.

Οι ανησυχίες αυτές δεν είναι απαραίτητα αβάσιμος. Όπως πολλές πρωτοβουλίες εκτός της σύμβασης είναι μη δεσμευτικό χαρακτήρα και βασίζονται στην εθελοντική δράση σε συγκεκριμένους κλάδους ή τομείς πολιτικής, υπάρχει ο κίνδυνος ότι οι στόχοι μπορούν να εγκατασταθούν για την «ελάχιστου κοινού παρονομαστή» της φιλοδοξίας. Αν διαπιστωθεί ότι αυτό είναι αλήθεια, τότε αυτή η αναταραχή των νέων δράσεων που δεν θα προσθέσει έως και τη σημαντική μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου της επιστήμης είναι σαφώς κρατών χρειάζονται. Διασφάλιση της επάρκειας των φιλοδοξιών στις προσπάθειες για την άμβλυνση της κλιματικής αλλαγής είναι μια ακόμη πρόκληση. Για εκείνους που πιέζουν για μια νομικά δεσμευτική διεθνής συμφωνία του Κιότο-style (πιο φωνητικά, πολλές λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες), που καθιστά δυνατή την επέκταση του ρόλου πρωτοβουλίες εκτός της διαδικασίας της UNFCCC, μέσω μιας ευρύτερης και πιο ευέλικτο πλαίσιο διακυβέρνησης γίνεται αντιληπτή για να δημιουργήσετε ένα μεγάλο παράγοντα κινδύνου. Προτείνεται να μην συγκέντρωση ενέργειες και διαδικασίες, μέσω της επίσημης διαδικασίας της UNFCCC δεν μπορεί να δημιουργήσει το επίπεδο των προσπαθειών μετριασμού κατανοητή ως απαιτείται προκειμένου να αποφευχθούν οι αρνητικές συνέπειες της κλιματικής αλλαγής.

Με τόσες πολλές διαφορετικές πρωτοβουλίες σε εξέλιξη, η ανάγκη για διαφάνεια, καθώς και η συγκρισιμότητα και ίσους όρους ανταγωνισμού των δράσεων θέτει επίσης προκλήσεις. Λίγες πρωτοβουλίες εκτός της Σύμβασης έχουν μια ισχυρή έμφαση στην υποχρεωτική μέτρηση, την υποβολή εκθέσεων ή αυστηρότερα μέτρα διαφάνειας. Ως εκ τούτου, υπάρχει μια πραγματική δυνατότητα για μη συμβατές μεθόδους και τα συστήματα υποβολής εκθέσεων, η οποία μπορεί να είναι πιο δύσκολο να εκτιμηθεί συγκεντρωτικά πραγματικές μειώσεις εκπομπών.

Τέλος, εξετάζοντας τις διάφορες πρωτοβουλίες, δίκτυα και τις αγορές στο παιχνίδι εκτός της UNFCCC, είναι σαφές ότι η πλειοψηφία επικεντρώνονται σε δράσεις μετριασμού στις ανεπτυγμένες χώρες και τις μεγάλες αναδυόμενες οικονομίες. Η ικανότητα πολλών αναπτυσσόμενων χωρών, ιδίως των λιγότερο ανεπτυγμένων χωρών και των μικρών νησιωτικών αναπτυσσόμενων κρατών, να αναπτύξουν ή / και να συμμετάσχουν σε τέτοιες προσεγγίσεις είναι συχνά περιορίζεται οφείλεται σε μια σειρά από επίμονη ικανότητας, τη θεσμική, την τεχνολογική και την κλίμακα θέματα. Για τις χώρες αυτές, η επέκταση της δράσης εκτός της UNFCCC αποτελεί σημαντική πρόκληση.

Για πολλές από τις πιο ευάλωτες χώρες του κόσμου, η Σύμβαση θα συνεχίσει να είναι ο κύριος τόπος μέσω του οποίου θα επιδιώξουν δράσης για την αλλαγή του κλίματος, ακόμη και οι προσπάθειες να βρουν λύσεις για το κλίμα έξω από τη διαδικασία αυτή επεκτείνεται. Η αρχή «μία χώρα, μία ψήφος» σύστημα που βασίζεται στη συναίνεση των διαπραγματεύσεων των Ηνωμένων Εθνών παρέχει ένα χώρο στον οποίο οι αναπτυσσόμενες χώρες μπορούν να κερδίσουν υποστήριξη για τις δικές τους ανησυχίες τους με να πάρει τη διεθνή προσοχή να επικεντρωθεί στις ιδιαίτερες ανάγκες και τα ενδιαφέροντά τους.

Μερικά συνδυασμός «top-down» και «bottom-up» της διακυβέρνησης είναι πιθανό να συνεχίσουν να καθορίζουν την πρόοδο σχετικά με την αλλαγή του κλίματος κινείται προς τα εμπρός. Το κλειδί της επιτυχίας είναι η εξασφάλιση του συντονισμού και μια αποτελεσματική ισορροπία μεταξύ της κοινής παγκόσμιο πλαίσιο δράσης που θα μπορούσε να επιτευχθεί στο πλαίσιο της UNFCCC και της ποικιλομορφίας των διεθνών πρωτοβουλιών ανεβαίνει παράλληλα με αυτή τη διαδικασία. Τα καλά νέα είναι ότι μέσα σε αυτή την ποικιλία των νέων και ξεχωριστές προσεγγίσεις, το μοναδικό σημείο αναφοράς θα συνεχίσει να είναι το πώς συγκρίνεται με την UNFCCC? στην ουσία η UNFCCC εξακολουθεί να είναι παγκόσμιο πρότυπο χρυσού για τη μέτρηση συγκεκριμένων πρωτοβουλιών.

Ωστόσο, νέα πειράματα διακυβέρνηση δεν μπορεί να ισοδυναμεί με αποδυνάμωση της φιλοδοξίας ή αδιαφορία των ευθυνών. Το αναδυόμενο πλαίσιο πρέπει να εκσυγχρονιστεί τόσο επαρκώς, αυστηρές και διεθνώς συντονισμένων να οδηγεί το είδος της δράσης η επιστήμη μας λέει ότι είναι απαραίτητη. Από την άλλη πλευρά, θα πρέπει επίσης να είναι αρκετά ευέλικτη για να αντανακλά και να ενθαρρυνθεί η συνεχής ανάπτυξη των διαφόρων προσεγγίσεων που ορισμένοι μπορεί να θεωρούν «έξω» από την επίσημη διαδικασία διαπραγματεύσεων.