Τού Νίκου Μαστοράκη: Άρχισαμε νά μαζευόμαστε
2014-04-21 16:41
Αρχισαμε να μαζευομαστε, οσο το ψιχολοβροχο μας κλεινει το ματι -- "αντε, μαγκες, αρκετα λιαστηκατε, τα κεφαλια μεσα και σπιτι σας." Το τελευταιο ρεψιμο στο αυτοκινητο, μια κλεφτη ματια στην ωρα -- ειναι ακομη νωρις για απολυτη παραιτηση, βρες κατι να κανουμε. Ποδια πονανε απο το περπατημα, πνευμονες αγανακτουν απο overdose οξυγονου, στομαχια διαμαρτυρονται απο την κακοποιηση του τριημερου, αναμνησεις ζουζουνιζουν για τοτε που γραφαμε εκθεση (μπας και τωρα κανουμε το ιδιο;) "πως περασα το Πασχα." Οι τοτε αναμνησεις (κιτρινο κερι στο χερι -- αι γεννεαι πασαι -- και τα ματια καρφωμενα στη γαλανοματα που μας εκαιγε περισσοτερο απο τη φλογα του) επιμονα ανεξιτηλες, μεχρι που να ορκιζεσαι οτι ακομη κι η μυρωδια απο τις βιολετες του Επιταφιου, ακομη και τις δροσοσταλες που εμειναν στα χειλη σου, τα θυμασαι ενω δεν θυμασαι τί εφαγες χτες. Επειδη οι αναμνησεις εχουν αυτοαποφασισμενη ζωη, εκεινες αποφασιζουν για την ενταση και τη διαρκεια. Ολοι μας κουβαλαμε στον δαιδαλο του εγκεφαλου μας, εκατομμυρια χιλιομετρα εγχρωμου φιλμ, αμονταριστα κομματια, αλλα ξεθωριασμενα, αλλα μαυροασπρα, με ηχο, βουβα, φωτογραφιες, πολαρόϊντ, ξεχαρβαλωμενες κασετες, τσαλακωμενα αρνητικα, υπερπληθωρα τεχνικολορ και σινεμασκοπ που δεν μαθαμε ποτε να διαχειριζομαστε. Οσο τουλαχιστον κραταει η λυχνια της μηχανης προβολης, που ακουει και στο ονομα "ψυχη." Καλως ηρθατε πισω στο σπιτι σας.
