Tού Νίκου Μαστοράκη:
Mια φορα κι ένα καιρο ηταν μια καρδουλα. Αυτοσχεδια, μιας στιγμης που ειχε προωρο δισταγμο, αναστολη, καταστολη και το πρωτο αγγιγμα που, ωρες αργοτερα, εγινε πρωτο φιλι, βιαστικο, ξαφνικο και ξαφνιαστικο κι αλλαξε τη ζωη δυο αταιριαστων ανθρωπων μεσα σε δευτερολεπτα -- που όμως περασαν σε αργη κινηση κι εγιναν ατελειωτα. Χωρισαν, απορημενοι κι οι δυο, εκεινη τη νυχτα, να βρεχει ερωτηματικα και ανακατη την τρυφεροτητα με την ανησυχια. Και τετοια συνεχισε να βρεχει, όταν εκεινη κοιμοταν εξοντωμενη από την ενταση, πανω στο δεξι του χερι, με το αριστερο να κραταει το τιμονι, σε μια μακρυα διαδρομη, ξανα και ξανα, όταν περνουσαν το ιδιο μακρυες νυχτες, να τη χαζευει σαν περιεργο εργο τεχνης, όπως κοιμοταν ησυχα, αθορυβα, κατω από αστερια σε χρωμα φουξια, τυλιγμενοι κι οι δυο σ’ ένα ασημενιο σεντονι από γελιο, ζηλεια, πειραγμα και μια μαγικη ταυτιση σκεψης, γευσης, μυρωδιας, χαρας και λυπης. Χωρισαν εικοσι φορες κι άλλες τριαντα ξανασμιξαν, αλλαζοντας το αμειλικτο «δεν γινεται» σε δογματικο «μονο αυτό γινεται.» Ανταλλαξαν χιλιαδες μηνυματα και ξοδεψαν εκατονταδες ωρες μιλωντας, για να μικρυνουν την αποσταση που ηταν εκει αλλα, τι μαγικα παραξενο, δεν τους κρατουσε μακρυα.
Μεχρι που περασαν εξι μηνες και βρεθηκαν ξανα, σαν υπνωτισμενοι, στο ιδιο μερος, με το ιδιο κρασι και την ιδια καστανη ζαχαρη – για να φτιαξει εκεινη την ιδια καρδουλα, αυτή τη φορα όμως δηλωνοντας κι όχι υπονοωντας. Δεν φοβηθηκε τα αδιακριτα ματια όταν την κρατησε αγκαλια. Γιατι δυο μερες μετα θα χωριζαν οριστικα, επειδη τοση αγαπη, τοση εγνοια, τοσα δακρυα εκεινη δεν μπορουσε να τ’ αντεξει κι επειδη εκεινος της χαρισε γενναιοδωρα και αλτρουϊστικα την επιλογη της ζωης της, ξεροντας πως στα διαφανα σκοταδια δεν θα κρυβοταν πολύ, γιατι ουτε εκεινος, ουτε εκεινη θα αντεχαν τη ζωη τους χωρια, αποστειρωμενη από όλα οσα τους ενωναν κι όλα οσα τους χωριζαν.
