Τού Νίκου Μαστοράκη:
Δεν ειμαι κριτικος κινηματογραφου. Τους κριτικους κινηματογραφους τους λυπαμαι, γιατι περνουν τον βιο τους κρινοντας τη δουλεια των αλλων, οσο η δικη τους δουλεια ειναι περιπου σαν του ευνουχου. Ειμαι φανατικος θεατης. Και ισως να διαβασετε τους περισπουδαστους κριτικους να εξευτελιζουν το "The Interview" αλλα εγω που μολις το ειδα, το καραγουσταρω. Γελασα τρελά, αγαπησα τον Φρανκο και τον Ρογκεν που, ναι, παιζουν δυο καρικατουρες τηλεανθρωπων (ομως και οι ιδιοι οι τηλεανθρωποι συχνα ειναι καρικατουρες του εαυτου τους) αλλα τα σπανε. Ναι, ειναι χαζουλη και αφελης η κωμωδια ομως οι σοφιστικέ κωμωδιες με μελαγχολουν, και, ναι, δυο ωρες για σκετο χαβαλε δεν επιδεχονται βαθυτητα σκεψης και ελιτιστικες γκρινιες, παρα μονο για εκεινους που θεωρουν τον εαυτο τους πολυ σημαντικο για να γελασουν. Δυστυχως, το happy end της ταινιας (ο δικτατορας πεθαινει) δεν ειναι ρεαλιστικο και για εκατομμυρια Βορειοκορεατες που ουτε θα δουν ποτε την ταινια, ουτε κι αποψε εχουν φαγητο στο πιατο τους. Συμβουλη σε αφελεις θεατες του ειδους μου: Κατεβαστε τη και θα περασετε καλα.