Τού Νίκου Μαστοράκη:
Γενικα, οι φαρσες δεν με διασκεδαζουν, ουτε οταν τις κανω εγω. Κι εχω κανει πολλες στη ζωη μου, με την πιο διασημη (ραδιοφωνικη) τη δηθεν αφιξη των Μπητλς που κατεβασε στους δρομους χιλιαδες πιτσιρικαδες, και τις πιο ιστορικες τηλεοπτικες, εκεινες του Candid Camera σε 5 κυκλους που εκανε η εκπομπη, απο τη μαυροασπρη τηλεοραση μεχρι τον Alpha. O λογος που καταφχαριστηθηκα τη μικρη, ανωδυνη και αθωα δικη μου (πιο κατω αναρτηση) δεν ηταν οτι την πατησαν τοσοι φιλοι μου. Ειναι οτι εσπευσαν με ευχες για το ταξιδι και την επιτυχια του στοχου. Ενας τετοιος αυθορμητισμος, προαγει τους "φιλους" του FB σε πραγματικους φιλους, που αξιζει να τους εχει κανεις και που τους αξιζει ολος ο χρονος που αφιερωνεται σ' αυτον τον Τοιχο. Οσο για την υποβοσκουσα αληθεια της "φαρσας," η συνεργασια μου με το μεγαλο στουντιο που αυτον τον καιρο περνα σε μια αποφασιστικη φαση, ηταν αληθεια και ελπιζω συντομα να σας πω τα νεα.
