Του Γιώργου Κράλογλου
Το 7% του ΣΥΡΙΖΑ στους μηχανικούς μπορεί να μην είναι ενδεικτικό του μεγέθους της συντριβής του στις επόμενες εκλογές. Προμηνύει πάντως τη συντριβή. Έστω και αν ο Τσίπρας (πραγματοποιώντας άθλο) φθάσει μέχρι το 2019. Γιατί και ρύθμιση του χρέους να εξασφαλίσει οι πολίτες δεν έχουν να κερδίσουν. Αντίθετα θα κληθούν να πληρώσουν τα μέτρα του τέταρτου μνημονίου.
Τα όσα επικαλείται η κυβέρνηση για τη μακροπρόθεσμη προοπτική από τη ρύθμιση του χρέους και τη δυνατότητα εξόδου στις αγορές "...που θα μας βγάλει από τη σημερινή επιτροπεία" είναι μπαγιάτικες κονσέρβες της αριστερής μνημονιακής προπαγάνδας. Τίποτε παραπάνω.
Τα είπε και χθες στον ΣΚΑΙ ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Δημήτρης Τζανακόπουλος, απαντώντας σε εύστοχη ερώτηση συναδέλφου.
Αλλά το μόνο που είχε αξία από την απάντησή του ήταν η παραδοχή πως τα μέτρα για το χρέος δεν θα έχουν άμεση επίπτωση στην καθημερινότητα του πολίτη.
Γιατί από την επιτροπεία των δανειστών και τη μέγγενη του ΔΝΤ η Ελλάδα δεν πρόκειται να βγει ούτε το 2030.
Και αποκλείεται ρύθμιση χρέους χωρίς ΔΝΤ και τέταρτο μνημόνιο με μέτρα αγρίας μορφής σε φορολογία, εισφορές, συντάξεις και μισθούς.
Όπως και να το πούμε το τέταρτο μνημόνιο δεν αλλάζει τίποτε. Είτε συμφωνία ρύθμισης του χρέους, είτε σύμφωνο διακανονισμού μέρους του χρέους το πούμε τα μέτρα θα είναι μέτρα...
Και σημασία έχει ότι θα ισχύσουν τουλάχιστον για μια τριετία αν όχι τετραετία γιατί θα καθυστερούν (όπως και τώρα) οι αξιολογήσεις.
Συνεπώς από το τέλος του 2018 που λήγει το σημερινό αριστερό τρίτο μνημόνιο θα φτάσουμε (στην καλύτερη περίπτωση) το 2022 εντός μνημονίων.
Μέχρι τότε το μόνο (πιθανό) κέρδος μας θα είναι να βγούμε με επιτυχία στις αγορές και να περάσουμε και στην ποσοτική χαλάρωση του Ντράγκι.
Το φορολογικό όμως, το ασφαλιστικό, η ασφυκτική τιμολογιακή πολιτική στην ενέργεια και η έλλειψη ρευστότητας (λόγω παντελούς αφανισμού της αποταμίευσης) δεν θα επιτρέψουν αλλαγή του επιχειρηματικού περιβάλλοντος και χρηματοδότηση της ιδιωτικής οικονομίας για την πραγματοποίηση επενδύσεων.
Βεβαίως για οποιαδήποτε ανεπτυγμένη χώρα η μεσοπρόθεσμη σημερινή πολιτική και οι μακροπρόθεσμες προοπτικές από τη ρύθμιση του χρέους και την έξοδο στις αγορές σχηματοποιούν θετικές προϋποθέσεις για ανάκαμψη.
Στην τριτοκοσμική όμως Ελλάδα, όπου το οικονομικό πρόβλημα είναι πλέον καθαρά πολιτικό, δεν είναι δυνατόν να συσχετίσεις αυτά που μας συμβαίνουν με εκείνα που γίνονται στον πολιτισμένο κόσμο.
Το 2018 ή το αργότερο το 2019 θα έχουμε εκλογές (αν δεν το βάλει στα πόδια ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το καλοκαίρι του 2017). Θα έχουμε δε και με κάθε βεβαιότητα κυβερνητική αλλαγή.
Κυβέρνηση θα είναι η Νέα Δημοκρατία με τον Κυριάκο Μητσοτάκη να παραλαμβάνει εξωτερικό και εσωτερικό χρέος 650 δισ. ευρώ. Εάν τα δεδομένα του 2016 δεν μεταβληθούν.
Να παραλαμβάνει επίσης 10 δισ. ευρώ χρέη του κράτους προς τις επιχειρήσεις (αν δεν αυξηθούν το 2017). Και 1.600.000 ανέργους χωρίς την παραμικρή προοπτική για θέσεις εργασίας μέχρι το 2025 και παραπέρα.
Γιατί μέχρι τις εκλογές και με την βεβαία προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση κανείς δεν πρόκειται να τολμήσει επενδύσεις στην Ελλάδα μέχρι το 2020 (συμπεριλαμβανομένου και του χρονικού διαστήματος αναμονής του δείγματος γραφής της νέας κυβέρνησης).
Επειδή όμως, όπως σημειώσαμε, το πρόβλημα της οικονομίας στην τριτοκοσμική αριστερή Ελλάδα θα παραμείνει πολιτικό, οι επενδύσεις θα συνεχίσουν να κολλάνε και μετά τις εκλογές από την εχθρική στάση των αριστερών στην αντιπολίτευση.
Θα έχουμε λοιπόν στην κυβέρνηση τη Ν.Δ. με ένα νέο μνημόνιο στην πλάτη, με χρέη 10 δισ. προς τους ιδιώτες, με έλλειψη ρευστότητας. Και με την (σκόρπια πλέον) αριστερή αντιπολίτευση (εντός και εκτός Βουλής) να μάχεται ξανά την ολιγαρχία, το κεφάλαιο, και τους καταχτητές επενδυτές.
Με δεδομένο ότι η Χρυσή Αυγή (έστω και ως δεύτερο κόμμα) δεν πρόκειται ποτέ να κυβερνήσει (και ως αντιπολίτευση μόνη της θα τα λέει μόνη της θα τα ακούει) αυτά που θα ακούμε ως αντιπολίτευση στην κυβέρνηση (από την πάντα ανεύθυνη αριστερά) θα είναι όσα διαβάζουμε σήμερα και στις προκηρύξεις των Εξαρχείων. Μόνο που τότε θα ταυτίζονται περισσότερο... και με απόψεις του (επί της ουσίας) δεύτερου κόμματος. Αντιλαμβάνεται ο κ. Μητσοτάκης πόσο "καταδικασμένος" είναι να επιτύχει Και τι σταυρός θα του γίνουν οι επενδύσεις;
