«Εάν εύρη αυτή την πλειοψηφίαν κοιμωμένην...»

Nίκος Χιδίρογλου

Το παραμύθι πρέπει κάποια στιγμή να τελειώνει. Αν δίωκε και δίωξε κάποιος την αριστερά στην Ελλάδα μεταπολεμικά αλλά και πριν, αυτός ήταν το Κέντρο, αλλά και η ίδια η ηγεσία του ΚΚΕ, που μακέλεψε στην κυριολεξία (βλ. Μπούλκες) τους εσωκομματικούς της αντιπάλους, τροτσκιστές, αρχειομαρξιστές και πολλούς άλλους διαχρονικά (τα όσα ακολούθησαν στην ΕΣΣΔ τη δεκαετία του ‘50, ήταν χαρακτηριστικά).

Η Δεξιά, αν και προκλήθηκε βάναυσα, αν και είδε τους ανθρώπους της να σφαγιάζονται σε πάρα πολλές περιπτώσεις, επέδειξε ανωτερότητα και ήταν αυτή που «χαλάρωνε» συνεχώς πριν την επταετία, τα μέτρα κατά των κομμουνιστών. Στη Μεταπολίτευση, η ΝΔ νομιμοποίησε το ΚΚΕ, ενώ για μια σύντομη περίοδο το 1989, συγκυβέρνησε με την αριστερά.

Ο ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ

«Πάσα απόπειρα διαταράξεως ή βιαίας ανατροπής του αστικού καθεστώτος, του οποίου στερεά θεμέλια είνε η πατρίς, η οικογένεια, η ιδιοκτησία θα εύρη αντιμέτωπον την πυγμήν του Κράτους. Είμεθα αποφασισμένοι να εξοπλίσωμεν το κράτος και τας αρχάς του διά τας αναγκαίας νομοθεσίας, όπως καταστή δυνατή η αποτελεσματική κοινωνική άμυνα κατά των απροκάλυπτων ανατρεπτικών ενεργειών των εχθρών του κοινωνικού καθεστώτος».

Με αυτά του τα λόγια, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, απευθυνόμενος στους οπαδούς του σε προεκλογική συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη στις 7 Ιουλίου 1928, ουσιαστικά ανήγγειλε το ιδιώνυμο. Ο λόγος για τον νόμο 4229 του 1929, «Περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών».

ΤΟ ΙΔΙΩΝΥΜΟ

Τον Μάρτιο του 1929, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, είχε πει στη Βουλή, μεταξύ άλλων, τα κάτωθι: «Όταν διεξάγεται υπό τας όψεις όλων και βλέπη το κράτος συντελούμενον το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας έχει το δικαίωμα να το σταματήση εγκαίρως. Τούτο όμως δεν σημαίνει ότι θα σταματήση την ελευθέραν συζήτησιν περί της καλυτέρας ρυθμίσεως των κοινωνικών ζητημάτων, διότι κανείς δεν ευρίσκεται εις την αίθουσαν ταύτην, ο οποίος να νομίζη, ότι το κοινωνικόν μας καθεστώς είναι μη μου άπτου...

Θα ήθελον να παρατηρήσω ότι ο όρος κομμουνισμός είναι εσφαλμένος. Το νομοσχέδιον δεν επιδιώκει να κτυπήση τον κομμουνισμόν. Το νομοσχέδιον επιδιώκει να κτυπήση τον μπολσεβικισμόν. Εννοώ με την λέξιν ‘μπολσεβικισμός την υποστήριξιν της γνώμης, ότι το κοινωνικόν καθεστώς πρέπει ν’ ανατραπή δια της βίας από μίαν πλειοψηφίαν. Εάν εύρη αυτή την πλειοψηφίαν κοιμωμένην να της βάλη το μαχαίρι στο λαιμό». 
 
Ο νόμος ψηφίστηκε στις 18 Ιουλίου του 1929 και λίγες ημέρες αργότερα, στις 25 Ιουλίου, ξεκίνησε η εφαρμογή του. Όπως προέβλεπε το Άρθρο 1, «όστις επιδιώκει την εφαρμογή ιδεών εχουσών ως έκδηλον σκοπόν τη διά βιαίων μέσων ανατροπήν του κρατούντος κοινωνικού καθεστώτος ή την απόσπασιν μέρους εκ του όλου της Επικρατείας, ή ενεργεί υπέρ της εφαρμογής αυτών προσηλυτισμόν τιμωρείται με φυλάκισιν τουλάχιστον έξι μηνών.

Προς τούτοις επιβάλλεται διά της αποφάσεως και εκτοπισμός ενός μηνός μέχρι δύο ετών εις τόπον εν αυτή οριζόμενον. Μετά τας αυτάς ποινάς τιμωρείται και όστις επωφελούμενος απεργίας ή λοκ - άουτ, προκαλεί ταραχάς ή συγκρούσεις». Στο νόμο αντέδρασε μεταξύ άλλων και ο Γεώργιος Παπανδρέου, αλλάζοντας όμως κατά πολύ τη στάση του έναντι των κομμουνιστών μετά τα Δεκεμβριανά του 1944.

ΤΙ ΕΙΧΕ ΠΡΟΗΓΗΘΕΙ

Τον Νοέμβριο του 1918, ο Ελευθέριος Βενιζέλος απάντησε δια του Έλληνα πρεσβευτή στο Παρίσι Ρωμάνου, μετά τη δήλωση προς τον διπλωμάτη του Γάλλου πρωθυπουργού Κλεμανσώ και του ομοεθνή του ΥΠΕΞ Πισόν, ότι «η Γαλλία θα αναλάβη την πρωτοβουλίαν προς εδαφικήν επέκτασιν της Ελλάδος εις την Θράκην και ότι εκθύμως θα υποστηρίξη πάσαν υπέρ της Ελλάδος λύσιν του ζητήματος της Σμύρνης, τιθεμένου επί του τάπητος υπό της Αγγλίας ή υπό της Αμερικής, εάν η Ελλάς ήθελε συμμετάσχει εις την εκστρατείαν συνεισφέρουσα το αναλογούν εις Ουκρανίαν ενός σώματος στρατού», τα κάτωθι:

«Παρακαλώ δηλώσατε πρωθυπουργώ και υπουργώ εξωτερικών ότι ο Ελληνικός στρατός είναι εις την διάθεσίν των και δύναται να χρησιμοποιηθή δια κοινόν αγώνα πανταχού, όπου η αποστολή του ήθελε κριθή αναγκαία» (Πέτρου Καρακασσώνη, υποστρατήγου, Ιστορία της εις Ουκρανίαν και Κριμαίαν υπερποντίου εκστρατείας τω 1919, Πελασγός, Αθήνα 2000, σελ. 12 – 13 - ανατύπωση). Η Ελλάδα έστειλε στρατό στην Ουκρανία για να πολεμήσει κατά των μπολσεβίκων και από τον Ιανουάριο ως και τον Μάρτιο του 1919, οι περίπου 24.000 Έλληνες στρατιώτες πολέμησαν εκεί σκληρά.

Στις 2 Μαΐου 1919, τα ελληνικά στρατεύματα αποβιβάστηκαν στη Σμύρνη. Στη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας, υπάρχουν, όπως γράφει ο Νίκος Μέρτζος («Τα δέκα θανάσιμα αμαρτήματα του ΚΚΕ, Σιδέρης, Αθήνα 1984), «τουλάχιστον δώδεκα επίσημες αποφάσεις, προκηρύξεις προς τον Στρατό και διακηρύξεις με τις οποίες το ΚΚΕ (τότε ΣΕΚΕ) υπονομεύει το σύνολο της εθνικής εκστρατείας. Λοιδωρεί ‘το άπλωμα της Πατρίδας’. Και καλεί το Λαό να πετάξει τα όπλα και να καταψηφίσει τον Ελευθέριο Βενιζέλο στις εκλογές του Νοεμβρίου 1920. Δεν αποδοκιμάζει καν τη δολοφονική απόπειρα κατά του Πρωθυπουργού της Μεγάλης Ελλάδος» (σελ. 31).

Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ ΜΑΣ

Τον Δεκέμβριο του 1924, τη χώρα διοικούσε κυβέρνηση των Φιλελευθέρων, υπό τον Ανδρέα Μιχαλόπουλο, τον οποίο το ΚΚΕ κατηγόρησε, όπως επισημαίνει ο Νίκος Μέρτζος, ως «φασίστα καταπιεστή του μακεδονικού και του θρακικού λαού». Στο 3ο Έκτακτο Συνέδριο του ΚΚΕ, το Προεδρείο του σε «Μανιφέστο προς τον εργαζόμενο λαό», τονίζει τα κάτωθι, στο κεφάλαιο 4 με τίτλο «Ανεξαρτησία στη Μακεδονία και στη Θράκη»: «Όπως η βουλγαρική και η σερβική, έτσι και η ελληνική πλουτοκρατία καταδυναστεύει ένα μέρος του μακεδονικού και του θρακικού λαού, κρατώντας με το σίδερο και τη φωτιά τη μακεδονική και θρακική χώρα στην υποταγή της.

Δίχως την καταπίεση του μακεδονικού και θρακικού λαού, δίχως την καταπίεση των ξένων εθνών, της είναι αδύνατο να δυναμώση επάνω μας τον κοινωνικό της ζυγό» (σελ. 313). Το δε Μανιφέστο, τελειώνει ως εξής: «Ζήτω η ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη! Ζήτω η Ομοσπονδία των βαλκανικών εργατοαγροτικών δημοκρατιών! Ζήτω η παγκόσμιος προλεταριακή επανάσταση!» (σελ. 314). Και όλα αυτά, 20 μόλις χρόνια μετά τη θυσία του ΗΡΩΑ Παύλου Μελά και τόσων άλλων Μακεδονομάχων...

ΤΟ ΚΚΕ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Λίγο πριν, το 1920, η ΚΕ του ΣΕΚΕ διακήρυττε: «σύντροφοι εργάται και αγρόται, σύντροφοι βιοπαλαισταί της χώρας μας, ούτε μια στιγμή δεν πρέπει να λησμονήσετε ότι η θέσις σας είναι έξω από τον ανταγωνισμό των δύο αστικών φατριών, της Κωνσταντινικής και της Βενιζελικής» (Μέρτζος, σελ. 59).

Την 1η Φεβρουαρίου 1925, δημοσιεύεται στην εφημερίδα «Ριζοσπάστης» κοινή ανακοίνωση του ΚΚΕ, της ΟΚΝΕ, της ΓΣΕΕ και της Ομοσπονδίας Παλαιών Πολεμιστών, «εξ αφορμής της ανταλλαγής του πατριάρχου και της δημιουργηθείσης καταστάσεως», όπου μεταξύ άλλων τονίζεται (μετά την απέλαση του Πατριάρχη τον Ιανουάριο του 1925 κατά παράβαση της Συνθήκης της Λωζάννης), πως «η ελληνική πλουτοκρατία, τα αστικά κόμματα (βενιζελοδημοκρατικοί, βασιλόφρονες) της χώρας μας... αν στη Λωζάννη υπεστήριξαν την παραμονή των Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως το έκαμαν μόνον και μόνον για να επιτύχουν την παραμονή του ελληνικού πατριαρχείου, κέντρου εξυπηρετικού των εθνικιστικών πλουτοκρατικών σχεδίων τους...

Για τους κυβερνώντες την χώρα μας πλουτοκράτες το οικουμενικό πατριαρχείο δεν έπαυσε να είναι κέντρο εθνικιστικής δράσεως και προπαγάνδας, ίδρυμα προορισμένο να εξυπηρετήση την τόσο πανηγυρικώς αποδοκιμασθείσαν πολιτικήν των κατακτήσεων» (Μέρτζος, σελ. 46 – 47). Αυτά για την ιστορία.