Ή καταστροφή τής Δρέσδης ήταν έγκλημα πολέμου ;
2013-02-16 12:26
«Σε ολόκληρη την Ανατολική και Κεντρική Γερμανία, άρχισαν να χτυπούν οι καμπάνες των εκκλησιών. Επί 20 λεπτά, χτυπούσαν στις περιοχές που τώρα πια τις κατείχε μια δύναμη εξίσου ωμή με εκείνη που ο βομβαρδισμός απέβλεπε να εξοντώσει. Ήταν η πρώτη επέτειος της χειρότερης μεμονωμένης σφαγής στην ευρωπαϊκή ιστορία». Με αυτή τη φράση τελειώνει το βιβλίο του «Ο βομβαρδισμός της Δρέσδης-Η αποκάλυψη των γεγονότων 1945» (Ιωλκός, Αθήνα 2007), ο παγκοσμίου φήμης ιστορικός David Irving. Ο λόγος για το φρικτό έγκλημα πολέμου των Συμμάχων της 13ης Φεβρουαρίου 1945, κατά του άμαχου πληθυσμού του μουσείου της Ευρώπης, όπως πολλοί είχαν χαρακτηρίσει τη Δρέσδη. Τότε, δύο επιδρομές βρετανικών βομβαρδιστικών και μια αμερικανικών, ισοπέδωσε μια πόλη μακριά από το μέτωπο των επιχειρήσεων, όπου δεν υπήρχε στρατός. Αποτέλεσμα μια κόλαση φωτιάς και εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί, οι οποίοι κάηκαν οι περισσότεροι ζωντανοί, από βόμβες υψηλής εκρηκτικής ισχύος και εμπρηστικές βόμβες με υγρό, με την ιστοριογραφία να κάνει ό,τι μπορεί για να αποκρύψει τα γεγονότα.
Σύμμαχοι κατά αμάχων
Κάθε μέρα τέτοια εποχή, οργανώσεις αριστεριστών προσπαθούν με τη βοήθεια των αρχών να μπλοκάρουν την πορεία που οργανώνουν στη μνήμη των θυμάτων γερμανικές εθνικιστικές οργανώσεις. Είναι εμφανής η αγωνία του συστήματος μήπως το γενικότερο κοινό μάθει τι έγινε στη Δρέσδη, όπου «τη στιγμή της αεροπορικής επίθεσης, το 1945, η στρατιωτική σημασία της πόλης ήταν ελάχιστη» (Irving, σελ. 175). Σημειωτέον ότι στη Δρέσδη έχασε τη ζωή του κοντά στο 20% εκ των 650.000 Γερμανών αμάχων, των θυμάτων των συνεχών αεροπορικών βομβαρδισμών των Συμμάχων. Πάνω από 100.000 ήταν οι νεκροί. Όσο για το αν ο στόχος ήταν ή όχι, οι άμαχοι, ο Βρετανός ιστορικός εξηγεί ότι μέσα στους στόχους δεν περιλαμβανόταν ούτε ένας εκ των 18 επιβατικών & εμπορευματικών σιδηροδρομικών σταθμών της πόλης, αν και οι οδηγίες έκαναν λόγο για παρακώλυση συγκοινωνιών.
Οι περιγραφές του Irving είναι συγκλονιστικές: «Ήταν αναμφίβολα η πιο καταστρεπτική πύρινη θύελλα που υπέστη η Γερμανία... Γιγάντια δέντρα ξεριζώθηκαν ή κόπηκαν στα δύο. Άνθρωποι εκσφενδονίζονταν και κυλούσαν στους δρόμους, καθώς ο τυφώνας έσκιζε τα ρούχα τους. Πλήθη ανθρώπων που έτρεχαν να σωθούν, τους άρπαζε ο ανεμοστρόβιλος, τους τύλιγε στις φλόγες και καίγονταν ζωντανοί-ολοκαύτωμα με την πιο κυριολεκτική έννοια του όρου... Αετώματα κτιρίων και έπιπλα που είχαν πεταχτεί στους δρόμους μετά την πρώτη επιδρομή, ανασηκώθηκαν από τους βίαιους ανέμους και εξακοντίστηκαν στο κέντρο της φλεγόμενης 'παλιάς πόλης'... Μια μορφή που δεν θα ξεχάσω ποτέ», έγραψε στο συγγραφέα ένας επιζών του βομβαρδισμού το 1961, «ήταν τα απομεινάρια προφανώς από μια μητέρα με το παιδί της. Είχαν κατακαεί και συρρικνωθεί σε ενιαίο κομμάτι, κολλημένο γερά στην άσφαλτο, το οποίο ξεκολλήθηκε με λοστό. Το παιδί πρέπει να βρισκόταν κάτω από το σώμα της μητέρας του, αφού φαινόταν ακόμη καθαρά το περίγραμμά του, καθώς το κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά της».
Έγκλημα πολέμου
«Εντυπωσιάζεται κανείς από την ασυνήθιστη ακρίβεια με την οποία καταστράφηκαν οι κατοικημένες περιοχές της πόλης, όχι όμως και οι σημαντικές εγκαταστάσεις» (Suddeutsche Zeitung, 22 Φεβρουαρίου 1953). Οι δε ζημίες στο μουσειακό στην κυριολεξία κέντρο της πόλης, ήταν τεράστιες: «τα περσσότερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του τοπίου της πόλης, είχαν χαθεί. Πολλοί από τους οβελίσκους των οροφών των εκκλησιών, γοτθικού ρυθμού, είχαν καταρρεύσει...»
Αυτά λοιπόν τα εγκλήματα κατά του πολιτισμού της Europa Nostra, θέλουν να αποκρύψουν από το ευρωπαϊκό κοινό. Μάταια όμως... Προσπαθούν όμως δια του Τύπου, να δικαιολογήσουν τη σφαγή παιδιών: «Ορισμένοι διαδηλωτές ήταν προετοιμασμένοι να αποκρούσουν τους νεοναζί ώστε να μην προσεγγίσουν το κέντρο της πόλης, δημιουργώντας μία ανθρώπινη αλυσίδα... υπενθυμίζοντας πως η Δρέσδη υπήρξε ένα από τα προπύργια του Χιτλερισμού και πως δεν είναι άμοιρη των ευθυνών για την καταστροφή της, ως 'σφηκοφωλιά' του κινήματος». Και αυτά γράφτηκαν χθες στον ελληνικό Τύπο. Όμως, πλέον δεν πείθουν οι της αριστεράς, ούτε τους εαυτούς τους. Κάπως έτσι δικαιολογούσαν επί δεκαετίες και τις σταλινικές φρικαλεότητες. Ο βομβαρδισμός της Δρέσδης, αναγνωρίζεται πλέον από κορυφαίους ιστορικούς, ως ένα φρικτό έγκλημα πολέμου.
