Η νέα περιφερειάρχης Αττικής να διαβάσει Γκαλεάνο

Νίκος Χιδίρογλου

Εδώ και χρόνια, στην Δυτική Ευρώπη έχει παρατηρηθεί το εξής χαρακτηριστικό φαινόμενο: πολλές χώρες διοικούνται από ιδεοληπτικούς, είτε της αριστεράς (συνήθως πρώην ή κεκαλυμμένους αριστεριστές), είτε της (δήθεν) κεντροδεξιάς, τους γνωστούς ως νεοφιλελεύθερους.

Αυτοί όλοι, αν και τυπικά εχθροί, μιας και διαφωνούν στο μείζον θέμα του ελέγχου των μέσων παραγωγής, τα έχουν βρει εδώ και καιρό μια χαρά στο πεδίο των «κοινωνικών δικαιωμάτων» και όχι μόνο. Κι έτσι, σχηματίστηκε ένας «μεσαίος χώρος» (λέμε τώρα...), ποτ – πουρί και καθόλα παρδαλός σε πολλές εκφάνσεις του, που χωρά μπόλικους νοματαίους, αλλά και τους συστημικούς κομήτες που κατά καιρούς πλασσάρονται από το σύστημα ως εκκολαπτόμενοι παραγοντίσκοι.

Ο λόγος για βολεμένους και φοβικούς (μικρο)αστούς, αλλά και πολλούς εκπροσώπους του επιχειρηματικού κόσμου, απολιτίκ τύπους που απλά δεν θέλουν σαματάδες, αιρετικούς και ριζοσπάστες που ξαφνικά είδαν φως και σοφία στο σύστημα και μπήκαν αποκομίζοντας φυσικά οφέλη, αναχωρητές και καιροσκόπους και πολλούς που δηλώνουν μεν «μπερδεμένοι», αλλά χωρούν παντού.

Όλοι οι παραπάνω, λίγο ή πολύ, είναι μάλλον απορριπτικοί για τα «παλιά», την παράδοση, τη θρησκεία και ό,τι άλλο δεν καταλαβαίνουν ή δεν θέλουν να καταλάβουν (οι επικλήσεις της ηθικής τους προκαλούν αμηχανία), μιας και οι τύποι αυτοί τις περισσότερες φορές, δεν έχουν συγκεκριμένες ή σταθερές «αφετηρίες». Βέβαια, με τους εν Ελλάδι αριστεριστές αυτό αλλάζει λίγο, καθώς αφετηρία τους είναι γενικώς ο Μαρξ, αλλά και ό,τι αντιστρατεύεται το εθνικό, το θρησκευτικό, αλλά  και το ό,τι αυτοί, δεν καταλαβαίνουν γενικότερα. Δηλαδή, ό,τι εμπεριέχει μη ορθολογιστικά και μεταφυσικά στοιχεία και ανάγεται στο συναίσθημα. 

Η ΠΙΣΤΗ

Ένα λοιπόν πράγμα που αυτοί δεν καταλαβαίνουν, είναι η πίστη. Και όταν λέμε «πίστη» εδώ, δεν εννοούμε μόνο τη θρησκευτική, αλλά και άλλα πράγματα και εξηγούμαι. Μια μορφή «πίστης», όχι βέβαια με τη θρησκευτική έννοια, πείτε το «δέσιμο» αν θέλετε, που είναι όμως πολύ ισχυρό, καθώς εκεί πάντα περισσεύει το συναίσθημα και το πάθος, είναι η αγάπη ενός φιλάθλου και για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, ενός οπαδού, για την ομάδα του.

Η δική μου ομάδα, η ΑΕΚ, εδώ και δεκαετίες, «χρωματίζει» τα Σαββατοκύριακα - και όχι μόνο - τη ζωή μου, από τότε που ήμουν παιδί. Αρκετά πράγματα διαπραγματεύτηκα στη ζωή μου, ποτέ την αγάπη για την ομάδα μου. Κι όταν λέω ποτέ, εννοώ ΠΟΤΕ, όπως πιστεύω οι περισσότεροι εξ ημών. Κάποτε, ενώ παρακολουθούσα στην κατάμεστη Θύρα 18 του γηπέδου της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια, έναν αγώνα με τον Ηρακλή, ένας παράγοντας της ομάδας, ένας ΑΕΚάνθρωπος που εκτιμώ, μου είπε: «κοίταξέ τους όλους εδώ πώς ζουν τον αγώνα. Όλοι αυτοί, ο καθένας έχει ψηφίσει πάνω από πέντε ή έξι κόμματα στη ζωή του και κάποιοι έχουν αλλάξει και γυναίκες. Πόσοι από αυτούς έχουν αλλάξει ομάδα; Δεν θα βρεις ούτε έναν». Δε νομίζω προσωπικά ότι κάποιος μπορεί να διαφωνήσει με τα παραπάνω λόγια.

ΤΑ ΧΙΛΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ 

Τα σκέφτηκα όλα αυτά, διαβάζοντας αποσπάσματα από τη συνέντευξη που παραχώρησε η από 1ης Σεπτεμβρίου περιφερειάρχης Αττικής, Ρένα Δούρου. Μια γυναίκα, που πολύ αμφιβάλλω αν έχει διαβάσει τα βιβλία του (μαρξιστή) δημοσιογράφου και συγγραφέα Εδουάρδο Γκαλεάνο (στη φωτογραφία).

Εγώ τον τελευταίο τον διδάχθηκα στο πανεπιστήμιο, ξεκινώντας με το εμβληματικό του «The open vains of Latin America» (Οι ανοικτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής – Monthly Review Press, New York 1974). Πάντως, θα της συνιστούσα το καταπληκτικό «Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου» (Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 1998). Επίσης, καλό θα ήταν να έριχνε και μια ματιά στην τριλογία «Μνήμες Φωτιάς» (Εξάντας, 1986), έτσι για να έχει μια γενικότερη εικόνα για το έργο του Ουρουγουανού λογοτέχνη.

Όπως και να έχει, στην ερώτηση για το γήπεδο της ΑΕΚ («Για το γήπεδο της ΑΕΚ τι θα κάνετε;»), η νέα αυτή πολιτικός, που ακολουθεί απαρχαιωμένα ιδεολογικοπολιτικά μονοπάτια, εγκλωβισμένη σε μια στείρα άρνηση με ιδεοληπτικά χαρακτηριστικά, τα κάνει πάλι «σαλάτα».

Απαντά: «Σημειωτέον: προεκλογικά έθεσα κρίσιμα και συγκεκριμένα ερωτήματα για τα γήπεδα, τη χρηματοδότησή τους αλλά και για το ρυθμιστικό, για χωροταξικά ζητήματα, τα οποία όλα αυτά παρουσιάστηκαν ότι η ‘Δούρου είναι εναντίον του γηπέδου της ΑΕΚ’ και ‘μην ψηφίζετε Δούρου’ και μάλιστα από αθλητική εφημερίδα την Κυριακή των εκλογών! Μετά δε τις εκλογές, επειδή αρνούμαι να αντιμετωπίσω τα ζητήματα της Αττικής σαν να αρχίζουν και να τελειώνουν στα των γηπέδων διαβάζω ότι ‘κάνω κωλοτούμπες!’». 

ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ & Ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΧΩΡΟΣ

Για κάποιους εξ ημών, για όσους διατηρούμε άσβεστη τη φλόγα για τον αθλητισμό, το ποδόσφαιρο και την αγαπημένη μας ομάδα, τα ζητήματα εν πολλοίς όντως αρχίζουν και τελειώνουν στα των γηπέδων των ομάδων μας. Έστω και αν αυτό θεωρείται «ανορθολογισμός» για την «αριστερή» κ. Δούρου. Για εμάς τους Μικρασιάτες στην καταγωγή, η ΑΕΚ αποτελεί τη σημαία μας, την περηφάνια μας, το σύμβολό μας, τη σύνδεσή μας με τις χαμένες πατρίδες, με την καθ’ ημάς Ανατολή.

Καλό θα ήταν πάντως, η Ρένα Δούρου να προσπαθήσει να «καταλάβει» γενικότερα το οπαδικό κίνημα και να σταματήσει να το προκαλεί. Και αν και είμαι δεξιός ο ίδιος, θα της μιλήσω χρησιμοποιώντας τον δικό της ιδεολογικό «κωδικό» και παροτρύνοντάς την να λάβει υπόψη της τα λόγια του (επαναλαμβάνω μαρξιστή) Γκαλεάνο: «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ομάδα Αρχεντίνος Τζούνιορς γεννήθηκε αποκαλούμενη Μάρτυρες του Σικάγο προς τιμή των αναρχικών εργατών που απαγχονίστηκαν μια Πρωτομαγιά, και ήταν Πρωτομαγιά η μέρα που επιλέχθηκε για να γεννηθεί η ομάδα Τσακαρίτα, η οποία πήρε την ονομασία της μέσα σε μια αναρχική βιβλιοθήκη του Μπουένος Άιρες.

Εκείνα τα πρώτα χρόνια του αιώνα δεν έλειψαν οι αριστεροί διανοούμενοι που αγκάλιασαν το ποδόσφαιρο αντί να το απορρίψουν δημόσια ως αναισθητικό της συνείδησης. Μεταξύ αυτών ο Ιταλός μαρξιστής Αντόνιο Γκράμσι, που έπλεξε το εγκώμιο αυτού του βασιλείου της ανθρώπινης πίστης, η οποία ασκείται σε ελεύθερο χώρο» («Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου», σελ. 56 -57).