Μια «δύσοσμη» μεθόδευση και η αποκάλυψή της

Έχω πολλές φορές εκφράσει από τη στήλη μου στην «ΕΩ», την συμπάθεια που τρέφω στο πρόσωπο του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, ενός πολιτικού που κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει ότι είναι πολιτικά ορθός. Ο ανορθολογιστής και δεξιός Ιταλός πολιτικός, τον οποίο ένα «βαθύ» ευρωπαϊκό σύστημα άνευρων χαρτογιακάδων κυνήγησε ανελέητα και ακόμα κυνηγά, δεν παρέδωσε ποτέ τα όπλα, παρά τον συστηματικό πόλεμο που δέχθηκε και ακόμα δέχεται, ακόμα και από ομοϊδεάτες του στη Γηραιά Ήπειρο.

Και φτάσαμε σήμερα ενώπιον αποκαλύψεων που αφήνουν άφωνους τους πάντες, δια χειρός του πρώην υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ Τίμοθι Γκάιτνερ. Ο τελευταίος στο βιβλίο του με τίτλο «Stress Test», γράφει πως «υψηλόβαθμοι ιθύνοντες της ΕΕ μας πρότειναν το φθινόπωρο του 2011 να στηρίξουμε ένα συγκεκριμένο σχέδιο για να πειστεί ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι να παραιτηθεί από πρωθυπουργός». Και πως έγινε η υπονόμευση του Ιταλού πολιτικού;

Διαβάστε: «ζητήθηκε από τις ΗΠΑ να μην υποστηρίξουν την παροχή δανείων στην Ιταλία από μέρους του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, μέχρι την πτώση της κυβέρνησης Μπερλουσκόνι», γράφει η ευρείας κυκλοφορίας ιταλική εφημερίδα «La Stampa». Και το σχόλιο εκ μέρους του Αμερικανού πολιτικού, που μιλά ανοικτά για μηχανορραφία: «Πληροφορήσαμε αμέσως τον πρόεδρο Ομπάμα.

Παρ' όλο, όμως, που θα ήταν χρήσιμη μια πιο ικανή ηγεσία στην Ευρώπη, δεν μπορούσαμε να πάρουμε μέρος σε μια τέτοια μηχανορραφία» (τα στοιχεία του ρεπορτάζ από την εφημερίδα «Ημερησία»). Όπως ήταν φυσικό, η ιταλική κεντροδεξιά αντέδρασε και το κόμμα του Σίλβιο Μπερλουσκόνι «Forza Italia» απαίτησε «να συσταθεί άμεσα εξεταστική επιτροπή με ευρύτατες δικαιοδοσίες, διότι επιβεβαιώνεται ότι σχεδιάστηκε αληθινό ευρωπαϊκό πραξικόπημα για να ανατραπεί ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι».

ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΑΚΥΒΕΥΜΑ;

Όλα αυτά, δημιουργούν πολύ άσχημες εντυπώσεις. Κάποιοι στην ΕΕ και στους γραφειοκρατικούς της μηχανισμούς, επιδίδονται σε ανήθικες, παράνομες και βρωμερές μηχανορραφίες, παρακάμπτοντας κάθε θεσμική διαδικασία και υπονομεύοντας εκλεγμένες κυβερνήσεις. Σε κάποιες περιπτώσεις, δε, έφαγαν τα μούτρα τους (βλ. Ουγγαρία). Όσοι είπαν όχι στους γραφειοκράτες, κέρδισαν πόντους στην χώρα τους, είναι η αλήθεια. 
\Αλλά, δεν γίνεται οι εθνικές κυβερνήσεις να έρχονται αντιμέτωπες με τέτοια φαινόμενα, που στο τέλος της ημέρας όταν αποκαλύπτονται, διαβρώνουν την εμπιστοσύνη του κόσμου στους θεσμούς της ΕΕ, ενισχύοντας παράλληλα τα ευρωσκεπτικιστικά κόμματα που δεν βλέπουν με καθόλου καλό μάτι την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία, ειδικά όταν αυτή προσπαθεί να παρακάμψει με ελεεινό τρόπο δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις, κάποιες εκ των οποίων μάλιστα πολύ δημοφιλείς διαχρονικά, όπως αυτές του αυτοδημιούργητου επιχειρηματία και πολιτικού Σίλβιο Μπερλουσκόνι (1994 - 1995, 2001 - 2006 και 2008 - 2011).

Ο Ιταλός πολιτικός επί δύο δεκαετίες, κατέστη στόχος μεγάλης μερίδας των διεθνών ΜΜΕ, καθώς καταπολέμησε συστηματικά την πολιτική ορθότητα και τον υποκριτικό καθωσπρεπισμό, με (ανήθικες και καθόλα προκλητικές) υπερβολές όμως στην προσωπική του ζωή, οι οποίες έδωσαν λαβή για μια παρατεταμένη φιλολογία που εστίαζε (με σκανδαλοθηρική πρόθεση) στις (αναρίθμητες) ερωτικές «ατασθαλίες» του.

ΘΕΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΙΣΟΖΥΓΙΟ

Πάντως, το ισοζύγιο από την πολιτική παρουσία του «καβαλιέρε», ο οποίος αν μη τι άλλο δεν φοβήθηκε να ζήσει όπως εκείνος φρονούσε και φρονεί, κάνοντας πολλά από τα όνειρά του πραγματικότητα, είναι θετικό. Η Ιταλία βοηθήθηκε, ενώ η Δεξιά απέκτησε ενιαία και πανίσχυρη έκφραση. Επίσης, ο Μπερλουσκόνι περιθωριοποίησε την ιταλική αριστερά, εξαναγκάζοντάς την σε απανωτές ήττες, ενώ δεν έχασε ευκαιρία να αναδείξει εκατοντάδες νέες και νέους πολιτικούς, που σήμερα εκπροσωπούν επάξια εκατομμύρια Ιταλούς πολίτες.

Η Forza Italia παραμένει άλλωστε επί των επάλξεων, ενώ η απόπειρα διάσπασής της, δεν απέδωσε καρπούς. Κάποιοι μηχανισμοί στην ΕΕ, το μόνο που κατάφεραν με τις μεθοδεύσεις τους, είναι να ενισχύσουν τις επικριτικές φωνές στην ιταλική κεντροδεξιά, η οποία παραμένει – ευτυχώς – φιλοευρωπαϊκή, αλλά ζητά εξορθολογισμό των ασκούμενων πολιτικών και αποτροπή των «παρεμβάσεων» στις πολιτικές διαδικασίες των κρατών – μελών, με το συμβολικό σύνθημα «περισσότερη Ιταλία στην Ευρώπη, λιγότερη Ευρώπη στην Ιταλία». 
Επίσης, κάποιοι οφείλουν να δώσουν απαντήσεις σε όλα αυτά τα οποία περιγράφει ο Αμερικανός πολιτικός. Δεν είναι δυνατόν κάποιοι να επιδεινώνουν τεχνηέντως τους οικονομικούς δείκτες και να αυξάνουν τα επιτόκια δανεισμού της Ιταλίας, βυθίζοντας την οικονομία της στην ύφεση και να καλούν την ίδια ώρα τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι να παραιτηθεί. Αυτού του είδους οι μεθοδεύσεις, πρέπει να λάβουν ένα τέλος. 

Νίκος Χιδίρογλου