Ενα άρθρο – παρέμβαση του βουλευτή Επικρατείας Χρύσανθου Λαζαρίδη, στενού συνεργάτη του Αντώνη Σαμαρά, στο www.antinews.gr, αποτελεί ίσως τον μεγαλύτερο φόρο τιμής που έχει αποδοθεί στους φοιτητές και τους νέους οι οποίοι συμμετείχαν στα γεγονότα του Πολυτεχνείου.
Αξίζει να διαβαστεί ολόκληρο, από την αρχή μέχρι το τέλος, διότι η όποια αποσπασματική αναφορά ίσως αλλοιώσει το νόημά του, αλλά κυρίως την ουσία του.
Και αυτό διότι αφενός καταρρίπτει μύθους που κάποιοι δημιούργησαν μόνο και μόνο για να εκμεταλλευθούν το σημαντικό αυτό γεγονός (είναι σημαντικό διότι αποτέλεσε την αρχή ίσως μιας σειράς εξελίξεων που οδήγησαν στην πτώση της Χούντας) και αφετέρου γιατί αναδεικνύει την αλήθεια.
Δηλαδή ότι η νεολαία, οι φοιτητές μέσα από το κίνημα που άρχισε να δημιουργείται εξεγέρθηκαν και προέβησαν σε μια πράξη αντίστασης χωρίς να καθοδηγηθεί από κόμματα και πρόσωπα, που στη συνέχεια έσπευσαν να… εξαργυρώσουν είτε τη συμμετοχή είτε κυρίως τον μύθο που έπλασαν με αυτόν τον στόχο και μόνο.
Το βασικότερο όμως μέσα από το άρθρο είναι ότι αποδίδεται φόρος τιμής εκεί όπου πρέπει. Μάλλον σε αυτούς που πρέπει. Σε αυτούς που δεν έσπευσαν να εκμεταλλευτούν τη συμμετοχή τους στα γεγονότα.
Και δεν είναι και λίγοι. Είναι όμως αυτοί που σήμερα δεν ανέχονται να χαρακτηρίζονται ως υπεύθυνοι ή καλύτερα ως υπαίτιοι των μετέπειτα εξελίξεων.
Αυτοί δηλαδή που δεν θέλουν να καταγγέλλεται η «γενιά του Πολυτεχνείου» για τα λάθη, τις παραλείψεις και κυρίως τις πράξεις όσων μετείχαν στο σύστημα τις μετέπειτα δεκαετίες.
«Η “γενιά του Πολυτεχνείου”, δηλαδή οι άνθρωποι που πρωταγωνίστησαν δεν είναι αυτές οι καρικατούρες που εμφανίζονται σήμερα, που άρχισε η αποδόμηση του μύθου» σημειώνει ο κ. Λαζαρίδης προσθέτοντας ότι «ήταν παιδιά ανάμεσα στα 19 και τα 25 χρόνια τους τότε, που διψούσαν για Ελευθερία, οργανώθηκαν χωρίς βοήθεια, εξεγέρθηκαν και ρίσκαραν, όταν κάθε συμβατική λογική γύρω τους –αριστερή και δεξιά – τους έλεγε “να κάτσουν στ’ αβγά τους”! Γιατί αυτό τους έλεγαν».
Σε άλλο σημείο του άρθρου σημειώνει ακόμη πως «το τι έκανε ο καθένας τους μετά δεν έχει και πολλή σημασία. Οι ήρωες είναι “τυχεροί” όταν πεθαίνουν. Γιατί μένει το “φωτοστέφανο”. Οσοι αγωνίστηκαν για κάτι μεγάλο κι έχουν την… “ατυχία” να επιζήσουν, τότε ακολουθούν ο καθένας τον δρόμο του, άλλος καλύτερο, άλλος χειρότερο, άλλος αξιοπρεπέστερο, άλλος όχι. Αυτό δεν σημαίνει ότι η πράξη της νιότης τους απαξιώνεται. Κάποιοι από τους “πρωταγωνιστές” μπορεί να απαξιώθηκαν. Το ξέσπασμα Ελευθερίας, όχι…».