Παναγιώτης Τσόλκας: Ενας πιλότος που φτιάχνει... στρώματα

ΚΑΛΑΜΑΤΑ

Της Βάσω Μιχοπούλου

Το να είσαι χειριστής αεροσκαφών και ταυτόχρονα να κατασκευάζεις στρώματα υψηλής ποιότητας και αισθητικής, μοιάζει λιγάκι ασύνδετο. Για τον Παναγιώτη Τσόλκα, αυτή ακριβώς είναι όλη η διαδρομή του.

Τη στιγμή ακριβώς που κλήθηκε να διαλέξει τι δρόμο να ακολουθήσει στη ζωή του, επέλεξε να συνεχίσει την οικογενειακή παράδοση και ταυτόχρονα να μην εγκαταλείψει το όνειρό του να γίνει πιλότος.

Παράξενο σχήμα; Όχι και τόσο, αν σκεφτεί κάποιος ότι τα πιο επιτυχημένα στρώματα σχεδιάστηκαν για αστροναύτες κι ότι κάποιοι από τους πιο επιτυχημένους κατασκευαστές στρωμάτων είναι αεροναυπηγοί της NASA. H στρωματοποιία της οικογένειας Τσόλκα ξεκίνησε το 1966 και είναι η μοναδική στη Μεσσηνία με γραμμή παραγωγής. Ο ιδρυτής Δημήτρης Τσόλκας, παλιός παπλωματάς της περιοχής, άνοιξε ένα μικρό εργαστήρι κατασκευής στρωμάτων και προμήθευε τη τοπική αγορά με προιόντα. Εκείνη τη περίοδο ήταν και ο μοναδικός που ασχολείτο με το αντικείμενο. Ο μικρός Παναγιώτης μεγάλωσε μέσα στο εργαστήριο και δεν απομακρύνθηκε ποτέ από αυτό το επαγγελματικό περιβάλλον. «Θυμάμαι διάβαζα πατριδογνωσία πάνω στα στρώματα. Η οικογένεια εκεί μαζευόταν, δεν βρισκόμασταν στο σπίτι. Μου άρεσε αυτό που ζούσα, το αγαπούσα κιόλας.»,λέει ο ίδιος.

Μεγαλώνοντας έφυγε από τη Καλαμάτα για την Αθήνα όπου σπούδασε μηχανικός ηλεκτρονικών υπολογιστών και κατόπιν για την Αγγλία όπου εξειδικεύτηκε στο Fight management computer κι έγινε χειριστής αεροσκαφών. Το 1994 ο πατέρας του, λόγω ασθένειας, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το τιμόνι της επιχείρησης κι ανέλαβε να «πιλοτάρει» ο Παναγιώτης. Η επωνυμία της επιχείρησης είχε ήδη καθιερωθεί στην αγορά και το όνομα Τσόλκας ήταν εγγύηση. «Δε μπορούσα να με φανταστώ έξω από αυτή τη δημιουργική διαδικασία. Το να μη συνεχιστεί η επιχείρηση και να μη γίνει προσπάθεια να αναπτυχθεί, για μένα ήταν ανεντιμότητα, λιποταξία»

Στα χέρια του έμπειρου νεαρού αυτού «πιλότου»,η επιχείρηση, που εξακολουθεί να είναι πρώτη και μοναδική σε γραμμή παραγωγής στην περιοχή, αναπτύχθηκε, το παλιό εργαστήριο έγινε εργοστάσιο 800 τ.μ στο δρόμο Μεσσήνης Καλαμάτας και μετονομάστηκε σε Premium Strom για τις ανάγκες του μάρκετινγκ. Ο Παναγιώτης Τσόλκας όμως δεν άφησε το πάθος του στην άκρη, που το έκανε κι αυτό επάγγελμα. Κάθε μήνα πετάει στη Γερμανία για να εκπαιδεύσει τους επόμενους πιλότους Boeing 767, της μεγαλύτερης γερμανικής αεροπορικής εταιρίας, αφού πρώτα έχει περάσει κι από το Λονδίνο για τον ίδιο λόγο. Αυτή τη στιγμή διδάσκει Ρώσους, Γερμανούς και Ιταλούς εκκολαπτόμενους πιλότους. Αν και πιστεύει πως οι καλύτεροι πιλότοι είναι οι Ελληνες γιατί έχουν αντίληψη, παίρνουν πρωτοβουλίες κι αποφάσεις και δεν μένουν σε αυτά που γράφει το βιβλίο. Όσο για τις ελληνικές αεροπορικές εταιρίες, τις συστήνει άφοβα, γιατί διαθέτουν, όπως λέει τα μεγαλύτερα στάνταρτς ασφαλείας. Δυστυχώς, στην Ελλάδα δεν μπορεί να εργαστεί ως εκπαιδευτής γιατί δεν υπάρχει αντικείμενο

«Οι γερμανοί με αποκαλούν «στρωματάνθρωπο»»,συμπληρώνει γελώντας και συνεχίζει: «η πτήση μου διώχνει την ένταση και το αρνητικό φορτίο, η προσομοίωση με εξιτάρει, αλλά το στρώμα είναι το πάθος μου». Ο ίδιος όμως δε ταξιδεύει στο εξωτερικό μόνο για να εκπαιδεύσει πιλότους, αλλά και για να προμηθευτεί τις πρώτες ύλες για τη βιομηχανία του. Σε Ιταλία, Γερμανία κι Ελβετία βρίσκονται οι σταθεροί προμηθευτές του. «Το μυστικό του καλού στρώματος δεν είναι το όνομα, αλλά οι πιστοποιημένης ποιότητας πρώτες ύλες. Εμείς στοχεύουμε μόνο στη ποιότητα.» Και το καταφέρνει. Όλα τα ξενοδοχεία της Μεσσηνίας έχουν εξοπλιστεί από τον ίδιο και αυτή την εποχή ετοιμάζει τον εξοπλισμό ενός πεντάστερου στην περιοχή της Ανάληψης. Ο επιχειρηματίας μέσα στο εργοστάσιό του, είναι «εργάτης». Ράβει, φτιάχνει τα ελατήρια, τοποθετεί εξαρτήματα, ασχολείται με τα πάντα. Γραφείο δεν έχει για να κάθεται, καθώς βρίσκεται πάντα μπροστά σε κάθε φάση παραγωγής. Αυτή τη στιγμή η στρωματοποιία παράγει περίπου 6.000-7.000 στρώματα το χρόνο κι εξακολουθεί να κινείται στη τοπική αγορά. Ο ιδιοκτήτης δε θέλει να ανοιχτεί πολύ γιατί θέλει να μπορεί ελέγχει την παραγωγή για να μη χάσει την ποιότητα.

Θα εξακολουθήσει όμως να «ανοίγεται» στους αιθέρες, να χαιρετά από ψηλά τις δυό κορούλες του και να θαυμάζει τις παραλίες της Μεσσηνιακής Μάνης, την αρχαία Μεσσήνη, τη Βοιδοκοιλιά , τη Καρδαμύλη, τη Ζάκυνθο.

Αν τον ρωτήσει κάποιος τι θα επέλεγε άπό τα δυο να κάνει, αν χρειαζόταν, θα σου δώσει σαφή απάντηση: «Μη με βάζει σε τέτοιο δίλλημα, τώρα πια δε μπορώ να αφήσω κανένα από τα δυό και τα δυο είναι η ζωή μου. Στο εργοστάσιο είναι το «ζην» και στο πιλοτήριο το «ευ ζην»!»