Τού Νίκου Μαστοράκη: - Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ

Τι θα μπορουσα να γραψω για τη μανα μου, που να μην είναι υμνος στην πεμπτουσία της ανθρωπινης υποστασης; Μια μανα που αγαπησε τα παιδια της περισσοτερο από τη ζωη της, που ηταν αρχηγος και στηριγμα, με την αφορητα καταπιεστικη (ετσι νομιζαμε) αγαπη της, να νοιαζεται αν ο γιος της εχει παρει μαζι του μπουφανακι, Ιουλιο μηνα, επειδη ο γιος της ειχε καμπριο. Η μανα που κοντεψε να λιποθυμησει όταν ο γιος της (που τον ονειρευοταν πλοιαρχο του εμπορικου ναυτικου) της ειπε ότι θα γινοταν δημοσιογραφος. Η ιδια μανα που μαζευε, σαν αποξηραμενα λουλουδια, όλα μου τα πρωτα δημοσιευματα, για να εχω εγω σημερα εστω και ένα ελαχιστο αρχειο. Η μανα μου των κατοχικων χρόνων, της βαθειας της θρησκευτικης πιστης που όμως δεν την «τάϊσε» ποτε βίαια στα παιδια της, μανα παραπονιαρα «δεν σε βλεπω αρκετα, παιδι μου» -- η μανα του Νικου της και της Τζενης της μεχρι την τελευταια της πνοη. Ημουν μακρυα και σε γυρισμα ταινιας, όταν η μανα μου, πονεμενη, ταλαιπωρημενη, αδικα και σκληρα χτυπημενη στην ευθραυστη υγεια της, ξεκουραστηκε από τη μακρυτατη Οδυσσεια και εγινε αναμνηση. Πολλα χρονια μετα, τακτοποιωντας καποια παλια μηχανηματα, βρηκα ένα τοσοδά ταινιακι μαγνητοφωνου, που δεν ειχε ετικετα και δεν επαιζε σε κανενα μηχανημα. Ευχαριστω τον Θεο που μου χαρισε στο DNA μου την ανεξαντλητη περιεργεια: Χωθηκα στην αποθηκη και βρηκα τελικα, το καταλληλο μαγνητοφωνο. Και ηταν η μανα μου, στην ταινια αυτή, μαζι με πατερα, παππου και γιαγια, φωνες που μου εφεραν ένα κομπο στον λαιμο – οικογενειακο Κυριακατικο τραπεζι κι εγω, νεαρουλης να γραφω στο μαγνητοφωνο. 
Δεν μπορεσα να ακουσω πανω από μισο λεπτο. Με εζωσαν οι τυψεις που ισως δεν την αγαπησα αρκετα η δεν της το ειπα αρκετα. Που ελειπα όταν εκεινη εφευγε. Που ελειπα πολύ από τη ζωη της, όπως όλα τα παιδια που μεγαλωνουν και εγκαταλειπουν την αγκαλια της μανας τους. Κι όλα αυτά τα ανακατα, σας τα καταθετω, ειδικα σε σας που τη μανα σας την εχετε ακομη, για να την αγαπατε ατερμονα και ατελειωτα, ασυμβιβαστα και πιεστικά. Και για ολες εσας που εισαστε μανουλες, μητερες, μαμαδες – σαν την υπεροχη κορη μου – συγχωρείστε τα παιδια σας όταν ξεχνανε να σας πουν «σ’΄αγαπαω» και αγαπατε τα ατερμονα, ατελειωτα, ασυμβιβαστα και πιεστικά.