Τού Νίκου Μαστοράκη: - Ο "ΜΙΚΡΟΣ ΗΡΩΣ"
2014-05-02 16:39
ΕΠΕΣΕ στα χερια μου ενας τομος-οροσημο της παιδικης μας ηλικιας, μικρα κιτρινισμενα τευχη (δυο χιλιαδες δραχμες το ένα, τον καιρο που οι δραχμες ειχαν πολλα μηδενικα) του μαγευτικου αναγνωσματος του Στελιου Ανεμοδουρά «Ο Μικρος Ηρως». Κι ετσι όπως το ξεφυλλιζα, τραβηξα μερικες παραλληλες γραμμες αναμεσα στο τοτε και στο τωρα, στις περιπετειες της κατοχης και τις περιπετειες της ανοχης για τον κάθε συγχρονο Γιωργο Θαλασση και για κάθε πεινασμενο Σπίθα.
Η ΟΨΗ και η ιδεα του κατακτητη αλλαξαν, αλλα κατακτητης υπαρχει, όπως υπαρχει και ο Κορακας, το «μονοφθαλμο κτηνος» κι ολοι οι κακοι της ιστοριας, μεταλλαγμενοι και μεταμφιεσμενοι, πισω από δημοκρατικες μασκες και συνταγματικα δικαιωματα. Απιστευτο, όμως, ότι μεσα σε εξηντα εφτα χρονια, η χωρα αυτή δεν μπορεσε να καταργησει την πεινα και τη δυστυχια, ετσι που ολο και καποιος Σπιθας να βρισκεται να σουφρωνει μια ντοματα από τη λαϊκη ή μιση φρατζολα ψωμι από τα σκουπιδια.
ΤΟ «ΠΑΙΔΙ-ΦΑΝΤΑΣΜΑ», ο Γιωργος Θαλασσης, για να παραμεινει φαντασμα, πρεπει να φοραει κουκουλα και να κρυβεται στα Εξαρχεια. Σε αντιθεση με τον παλιο Θαλασση, ο σημερινος δεν κανει αντισταση στον βαρβαρο εισβολεα, αλλα στη Βαρβαρα του ψιλικατζιδικου που της εχει μαλιστα καψει τρια αυτοκινητα. Σε αντιθεση με τον παλιο του εχθρο, ο σημερινος είναι αδιευκρινιστος, όπως αδιευκρινιστος και ομιχλωδης είναι στο μυαλο του σημερινου Θαλασση και ο δικος του ρολος. Γερμανος, βεβαια, υπαρχει και σημερα αλλα η πουλαει κινητα (ένα άλλο ειδος βαρβαρου κι επικινδυνου κατακτητη) η που είναι τοκογλυφος. Η Κατερινα εβγαινε τοτε να κανει μερικα ψωνια και γυριζε με την τσαντα αδεια. Καμια διαφορα από την ηλικιωμενη πια Κατερινα, που με αδεια την τσαντα γυριζει σπιτι της.
ΟΙ ΜΕΤΑΚΑΤΟΧΙΚΕΣ επαγγελιες ολων των κυβερνησεων για καλυτερη ζωη, περασαν από σαραντα κυματα και κατεληξαν παλι στην αφετηρια. Μια η ξιπασια μας να γινουμε Ευρωπη, μια οι φιεστες για το ευρώ και, κυριως, η ιδια σκια του σκοτεινου και απληστου μαυραγοριτη (που τωρα απλως λεγεται «αναξιοπαθων εμπορος»), εσπρωξαν τον φτωχο Ελληνα σε καταναλωτικο τυφωνα για να στροβιλιζεται στη τραπεζικη δινη πιστωτικων καρτων και (κοκκινων) δανειων, χωρις όμως να εχει την ιδια ελπιδα της λευτεριας που ειχαν οι «μικροι ηρωες» του μυθιστορηματος. Η λευτερια εδώ ερχεται όταν η τραπεζα-ανεμοστοβιλος του παιρνει το σπιτι.
ΕΥΤΥΧΩΣ για τα χαπι-εντ των χρονογραφων, υπαρχει και σημερα αγνος και δυνατος ερωτας, ερωτας που εμπνεει την αντισταση στον υλιστικο κατακτητη, την αχαλινωτη παγκοσμιοποιηση, τις αλαζονικες κυβερνησεις. Και δυστυχως για τους πλανοδιους πολιτικους καρπουζοπωλες, εκτος από Θαλασση, Κατερινα και Σπιθα, υπαρχει και ο Ελληνας του Μποστ, ο Πειναλεων που, διακριτικα, καθως σκαλιζει τα σαπια της λαχαναγορας, ψιλοτραγουδαει την επωδο «ψαχνω δια κασερι, κασερι κασερακι που ειμαι χλωμο».
