Τού Νίκου Μαστοράκη: - ΤΟ ΝΗΣΙ ΒΟΥΛΙΑΖΕΙ

Η πληρης εννοια της λεξης "πολυκοσμια." Ανθρωποθαλασσα στη θαλασσα, παραλιες ασφυκτικα γεματες, ν' ανοιγεις δρομο αναμεσα σε κορμο-συρροη στο Ματογιανι, στην ουρα για να φας, σπρωχνοντας για να μπεις σε μπαρακι. Μαθημενο το νησι απ' τα πληθη, ολοι θα περασουν καλα (και πανακριβα) τις μερες και τις νυχτες τους εκει, ολοι (εκτος απο εμας τους δυο) θα εχουν τιναξει τα μυαλα τους στον αερα απο τα ντεσιμπελ -- οσα μυαλα δεν τους πηρε ηδη ο απιστευτος και ανελεητα διαρκης ανεμος. Εμεις οι δυο ακολουθησαμε την απατητη συμβατικη που λιγοι την υιοθετουν στο νησι: Φαγαμε μεσημεριανο στην "Κουζινα" (παρων και ο σεφ της, ο Αρης Τσανακλιδης) και μετα μοιραστηκαμε ενα μοναχικο καναπε για ωρες, μεχρι που, αναμεσα σε ενα κελλαρυστο γελιο και ενα πικρο δακρυ, αποχαιρετισαμε τον ηλιο με ενα home made "υποβρυχιο" κι ενα κακοτεχνα φτιαγμενο φραπέ και σαρδελλοποιηθηκαμε στη νυχτερινη πτηση της "Ολυμπιακης" (παλαιας κοπης) που ακομη πεταει τα παναρχαια ελικοφορα Bombardier, ο,τι πιο στενο, αβολο, κουραστικο εχει εφευρεθει απο καταβολης αερομεταφορων. Δεν ξερω αν θα αντεξω ξανα το νησι με τοσο κοσμο, αν και κατανοω εκεινους που οχι απλως τοσο κοσμο τον αντεχουν αλλα τον επιδωκουν. 
Ελπιζω να ικανοποιησα την ατελειωτη περιεργεια σας  
I'm back.