Τού Νίκου Μαστοράκη: - RAISON D'ETRE

Χαλαρη, ηλιολουστη μερα που ειναι σημερα, ανασυρω απο το αρχειο μου ενα κειμενακι που, μ' ολα τα χρονια που περασαν απ' οταν το πρωτογραψα, εξακολουθω να το γουσταρω. Ειναι για εκεινους που θα αποφασισουν να εφαρμοσουν τουλαχιστον δυο απο τις πρακτικες οδηγιες του "ειναι" μας. Σας το αφηνω σαν ηλιοαποτυπωμα αισιοδοξιας και παω βολτα στην παραλια.

NA AΠΟΔΕΧΕΣΑΙ, χωρις ορους, περιοδους συνθηκολογησης με τον υπερκριτικο εαυτο σου. Να μαθαινεις από την αρχη την αξια της βαθειας εισπνοης. Να καθεσαι βουβος κι εκστατικος μπροστα στο πορφυρο ηλιοβασιλεμα. Να καταπινεις την ηδονη του δροσερου νερου και να πονας συναμα για εκεινους που δεν το εχουν. Να επανεκπαιδευσαι στο αθλημα της προσωπικης αξιοπρεπειας. Να γλαρωνεις τα ματια χωρις να φοβασαι πως ερχονται εφιαλτες. Να αγγιζεις αυθορμητα, χωρις να φοβασαι την αρνηση των αγγιχτοφοβικών. Να τολμας να αγαπάς όταν η αγελη αλυχταει με μισος. Να ζηλευεις την ομορφια που δεν εχεις, όχι για να την ασκημησεις αλλα για να ομορφηνεις κι εσυ.

ΝΑ ΛΕΣ «Ελληνας» χωρις να ντρεπεσαι. Να μην ντρεπεσαι που δακρυζεις επειδη εισαι Ελληνας. Να μπορεις να κυττάς στα ματια χωρις κομπο στον λαιμο. Να ξερεις ποτε πονας για σενα και ποτε για τον άλλο. Να χαμογελας διχως να πονας. Να χαμογελας ακομη κι όταν πονάς. Να γκαζωνεις όχι επειδη τρεχουν οι αλλοι, αλλα επειδη εσυ πεινάς για τον ιλιγγο της διακρισης. Να θυμασαι πως η πρωτη θεση χωραει μονο έναν. Να μην φοβασαι να φοβασαι, γιατι με φοβο γεννηθηκες και με φοβο θα πεθανεις. Να μην λυπασαι για τα δακρυα που ερχονται, αλλα για εκεινα που ηρθαν, δεν τα καταλαβες και πηγαν χαμενα.

ΝΑ ΚΑΛΩΣΟΡΙΖΕΙΣ τα αναποφευκτα, ακομη κι αν αυτά είναι τιμωρία ή δικαιοσυνη. Να κοιμασαι χωρις ενοχες για τον χαμενο χρονο, αρκει να μην κοιμαται ποτε η συνειδηση σου όταν εισαι ξυπνιος. Να μην κυνηγας φαντασματα χαμενων ευκαιριων. Να κυνηγας φαντασματα ερωτικης ικανοποιησης. Να μην ικανοποιεισαι για να ικανοποιεις καποιον άλλο. Να εισαι ικανος μεχρι την κοκκινη γραμμη της δυναμης σου. Να εχεις πιστη στα παιδια, ακομη κι όταν εκεινα δεν σε πιστευουν. Να μετρας τον χρονο σε ηδονη και όχι σε μοναδες. Να εμπιστευεσαι τα ποδια σου και τα χερια σου και να κλαις για εκεινους που τα εχασαν σε αδικους πολέμους.

ΝΑ ΑΡΝΕΙΣΑΙ την πλαστικη φιλοσοφια. Να αγκαλιαζεις όλα τα αστεια και τα γελοια γιατι από τετοια είναι φτιαγμενο το DNA σου. Να υποπτευεσαι τους σοβαρους που δεν γελανε και τους γελαστους που δεν γελανε σοβαρα.
Να εισαι ανοιχτος κι ευαλωττος, ακομη κι αν οι αλλοι σε πληγωνουν. Να εισαι σκληρος κι αδιαπεραστος για να σε πληγωνουν μονο εκεινα που αξιζουν. Να μην σε θαμπωνει το απολυτο λευκο, γιατι απολυτο λευκο δεν υπαρχει. Να μην σε θλιβει το απολυτο μαυρο παρα μονο όταν το ανακαλυπτεις στην ψυχη σου. Να μην κανεις ο,τι κανουν οι αλλοι γιατι οι αλλοι κανουν ο,τι κανεις εσυ. Όταν λες «χαιρω πολύ» να χαιρεσαι ή να μην το λες καθολου. Να σφιγγεις μονο εκεινα τα χερια που αποζητανε το δικο σου. Να εισαι φειδωλος στη θεοποιηση ανθρωπων γιατι οι θεοι δεν ντοπαρονται. Να αναζητας νεους θεους και νεες ελπιδες όταν εκεινοι που θεοποιησες προδιδουν τις ελπιδες σου. Να μαθαινεις την ιστορια σου νωρις για να μην σου πει κανεις, ποτε ότι ο Αιολος ειχε γιο.

ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ αλλα να κανεις απιστιες για χαρη της ερευνας. Να μην συμφωνεις με τις συμφωνιες μονο επειδη είναι κλασσικές. Να μην τυφλωνεσαι από τα χρωματα, γιατι μονο η αχρωματοψια τυφλωνει. Να μην σκυβεις το κεφαλι γιατι αλλιως το μονο που βλεπεις θα είναι παπούτσια. Να εχεις βαθεια γνωση της στιγμης που οσο κι αν την τεντωσεις δεν γινεται αιωνας. Κι αυτή εδώ είναι η στιγμη για να σηκωθεις, να φωναξεις, όχι για διαμαρτυρια, όχι με οργη, αλλα σε επιδοκιμασια και με κραυγες βαθειας κι ανεξιτηλης αγαπης. Λογος για να υπαρχεις.