life&style - Μέ τόν Νίκο Μαστοράκη: - Ο ΠΑΥΛΟΣ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ ΜΟΥ

Δεχτηκα μια απροσδοκητη επισκεψη που με γεμισε χαρα, λυπη, νοσταλγια, αναμνησεις και μαυροασπρες σκηνες απο ταινιες της Μπαρντό, του Ζακ Σαριέ, του Μπογκυ και της Μπακωλ. Εκανα φιλη την αγνωστη μου Κλεα Καραβασιλη, που μου ειπε "ειμαι κορη του Παυλου Τσιτσιλιανου." Το ονομα του Παυλου, αγνωστο σε πολλους, εχει μεινει στη δικη μου φαντασια γραμμενο με λαμπιονια στη μαρκιζα ενος θερινου σινεμα. Ηταν ο πρωτος μου εργοδοτης. Ημουν καπου εκει στα 13 και απο το παιδικο (διαβολικο) μυαλο μου, περασε η σκεψη να μπορω να εχω "ελευθερας" στον "Αδωνι," το υπεροχο θερινο σινεμα του Ζωγραφου. Πηγα με θαρρος (και θρασος) και ζητησα να δω τον διευθυντη. Και σταθηκε μπροστα μου, ψηλος, επιβλητικος, ομορφαντρας στα 35 του, ο Παυλος Τσιτσιλιανος. Με αλατοπιπερο στα μαλλια και ενα αφοπλιστικο χαμογελο. "Ωστε εσυ εισαι ζωγραφος... απο του Ζωγραφου;" αστειευτηκε. Του ανελυσα την ιδεα μου. Το σινεμα ειχε παντα, πριν την ταινια, ενα short -- Μικυ Μαους, Χονδρο-Λιγνο και βαλε. Ομως για τα "εκτος προγραμματος" δεν υπηρχαν τυπωμενα χαρτονια. Το κενο αυτο θα το καλυπτα εγω ζωγραφικα. Και σε ανταλλαγμα, και εγω και η μικρουλα μου Τζενη, θα μπαιναμε δωρεαν σε ολες τις προβολες. Ο Παυλος κουνησε το κεφαλι του, γελασε και μου εδωσε το χερι για να κλεισουμε τη συμφωνια. Ηταν το πρωτο μου κινηματογραφικο deal που δεν μου ανοιξε μονο την πορτα του cinema paradiso για πολλα καλοκαιρια, μου ανοιξε και την ορεξη να γινω κατι, ισως μηχανικος προβολης, μπα, καλυτερα σκηνογραφος...η μηπως σκηνοθετης; Αναρωτιεμαι αν στη θεση του Παυλου ηταν ενας στριφνος, ξινος γραφειοκρατης και με απεπεμπε. Θα ειχα δει τοσες ταινιες, τεσσερις φορες την καθε μιά; Απογευμα-βραδυ, καθε προβολη; Θα ειχα μαθει αγγλικα, γαλλικα, ιταλικα που τα'μαθα αρχικα απο τους υποτιτλους; Θα ειχα πιασει στα παιδικα μου χερια τριανταπενταρι φιλμ, τα αποκομματα που μου χαριζε ο φιλος της καμπινας προβολης; Θα ειχα καν ασχοληθει με το σινεμα; Δεν θα παρω ποτε απαντησεις, γιατι ετυχα σ' ενα τετοιο θαυμασιο ανθρωπο που εμπιστευτηκε ενα παιδι με κοντο πανταλονι και του ανοιξε τον δρομο της ζωης του, χωρις ο ιδιος ποτε να το υποπτευθει.
Ο Παυλος της νιοτης μου εφυγε νεος, το 1987. Και η φωτογραφια του, που μου εστειλε η Κλεα, ηταν απο τα καλυτερα, σημαντικοτερα, συγκινητικοτερα δωρα που πηρα τα τελευταια χρονια. Κι ηταν ιδιος, ακριβως οπως τον ειχα ανεξιτηλα χαραγμενο στη θυμηση μου των 35mm.