Τού Νίκου Μαστοράκη:
Τελικα ειναι αληθεια, μας κανει δυνατοτερους. Και μας μαθαινει. Αντιλαμβανεσαι το μεγαλειο και την τελειοτητα του ανθρωπινου οργανισμου, που για δεκατιες παιρνεις ως κεκτημενο και δεδομενο αλλα δεν ειναι. Και βλεπεις πώς ενα τoσοδουλικο πραγματακι που λεγεται "συμφυση" μπορει να σου διαλυσει τη ζωη με αφορητους πονους, εσενα του υπερεγωϊστη, που παντα πιστευες οτι εισαι κυριαρχος του Συμπαντος.
Τρεις μερες στην "Ευρωκλινικη" (και τους εκπληκτικους ανθρωπους της) μου θυμισαν πως η υγεια μας ειναι πανω απο προβληματα, προβληματισμους, στενοχωριες, δυσκολιες, ατυχιες, δυστυχια. Η επισκεψη μου στον αξονικο τομογραφο (ναι, εχω παραπανω ραδιενεργεια τωρα) και η συμπραξη ενος θαυμασιου ανθρωπογιατρου, που δεν ειπε ποτε "γρηγορα στο χειρουργειο," αλλα περιμενε το προβλημα να αυτολυθει (και δικαιωθηκε) με εκαναν εμπειροτερο υγιη ανθρωπο. Η λιακαδα του μεσημεριου ηταν να την πιεις στο ποτηρι και οι μερες της αμφιβολιας, της ταλαιπωριας και του πονου, τελικα σου καταδεικνυουν καταλυτικα και διϋλιτικα μερικες αμφιβολιες και υποψιες, οσο ανθρωποι με ελαχιστη επαφη μαζι σου, προσφερονται για συμπαρασταση και ζητιανευουν ενα καλο νεο, ενω αλλοι που τους αγαπησες βαθεια και σε αξαπατουσαν για καιρο οτι κι εκεινοι σε αγαπουν, αδιαφορουν ψυχρα, παιρνοντας σκυφτοι το δρομο τους, απο φοβο μην κοιταξουν πισω και μεινουν στηλη αλατος.
