Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
Ξεκινά μία περίοδος πολύ κρίσιμη για τη χώρα. Η κυβέρνηση έχει καταφέρει να θέσει απέναντί της τους πάντες. Και την κοινωνία και τους λεγόμενους "θεσμούς". Και μπορεί ακόμη να καταφέρνει να περνά νομοσχέδια, αξιοποιώντας την οριακή κοινοβουλευτική της πλειοψηφία, ωστόσο η απομόνωσή της απειλεί πλέον ξεκάθαρα τις δυνατότητες επιβίωσής της.
Είναι πλέον σαφές ότι τίθεται ξεκάθαρα θέμα αντοχής της κυβέρνησης Τσίπρα. Και το χειρότερο για τον πρωθυπουργό είναι ότι χάνει σιγά σιγά τα όπλα με τα οποία μπόρεσε να γαντζωθεί στην εξουσία. Υπό την έννοια ότι η σκληρή στάση εταίρων και Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και η απόρριψη των κυβερνητικών προτάσεων για το ασφαλιστικό δημιουργεί στον κ. Τσίπρα αδυναμία να υπερασπιστεί πλέον την εκλογική του πελατεία.
Ο κ. Τσίπρας επέλεξε να πλήξει το σύνολο του παραγωγικού δυναμικού της χώρας, από τον πρωτογενή τομέα όπως οι αγρότες μέχρι τους ελεύθερους επαγγελματίες και τις επιχειρήσεις, φορτώνοντάς τους με δυσβάσταχτες ασφαλιστικές και φορολογικές υποχρεώσεις. Έτσι ώστε να μπορεί να διατηρεί αλώβητος άλλες δαπάνες του δημοσίου και κυρίως σε ό,τι έχει να κάνει με τη διατήρηση ή και αύξηση(!!!) του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων και την μη περικοπή των συντάξεων, ακόμη και των πρόωρων.
Πλέον όμως είναι πολύ δύσκολο να συντηρήσει την τακτική αυτή αν επιθυμεί να λάβει την αξιολόγηση από τους "θεσμούς" και να συνεχιστεί η χρηματοδότηση της χώρας. Τι θα συμβεί λοιπόν όταν θα κληθεί να κόψει συντάξεις; Πώς θα δικαιολογήσει στην εκλογική του πελατεία την αποτυχία όταν πέσει και αυτή η... κόκκινη γραμμή. Και θα έχει καταφέρει το αδιανόητο. Να έχει διαλύσει τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας και της κοινωνίας και να αποτύχει να διασώσει -στο τέλος- εκείνους στους οποίους έχει στηρίξει την πολιτική επιβίωσή του στην εξουσία.
Και όλα αυτά σε ένα εξαιρετικά επικίνδυνο περιβάλλον για τη χώρα. Χωρίς ρευστότητα, με την κοινωνία εξαντλημένη φοροδοτικά στα κάγκελα, με τους εταίρους και το ΔΝΤ στα όριά τους και με τη βόμβα του προσφυγικού και των περί αυτού εξελίξεων να συνιστά μία τεράστια και πολυεπίπεδη απειλή. Και τι κάνει ο πρωθυπουργός; Προσπαθεί να διχάσει με ταξικές κορώνες σε μία προσπάθεια να συσπειρώσει εσωτερικά το κόμμα και την κυβέρνησή του. Δυστυχώς γι' αυτόν έχει εισέλθει σε έναν ολισθηρό κατήφορο χωρίς δυνατότητα... φρένου. Ο χρόνος του τελειώνει και εκείνο που πρέπει να επιλέξει, είναι τι είδους αποχώρηση θα επιφυλάξει για τον εαυτό του. Ας ελπίσουμε ότι θα επιλέξει αξιοπρέπεια.
