Του Κώστα Στούπα
1) Δεν ξέρουν ούτε τι τους γίνεται, ούτε τι θέλουν...
Αν ο τύπος του Σαββατοκύριακου συνήθως αποτυπώνει τον κοινό παρανομαστή των εξελίξεων της εβδομάδας που πέρασε και της εβδομάδας που έρχεται, το ΣΚ που μας πέρασε ήταν αποκαλυπτικό της συγκυρίας που διανύει η χώρα.
Η δημοσκόπηση της Alco έδειχνε τη διεύρυνση της διαφοράς μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ από το 3,3% τον Ιανουάριο, στο 3,8% το Μάρτιο και στο 6,3% την περασμένη εβδομάδα. Σε όλο αυτό το διάστημα πρώτο "κόμμα" είναι το Λευκό-Αποχή-Αναποφάσιστοι με 35,5%, 32,7% και 32,7%. Η ΝΔ κινείται με 21,3%, 21,1% και 21,3% και ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί με 18%, 17,3% και 15%.
Το δεύτερο στοιχείο της ειδησεογραφίας ήταν η έκδηλη προσπάθεια της κυβέρνησης να καλλιεργήσει την πεποίθηση πως το κλείσιμο της αξιολόγησης και η εκταμίευση κάποιων δόσεων σε συνδυασμό με την πρόσβαση των τραπεζών στη ρευστότητα της ΕΚΤ, είναι βέβαιο πως θα ανατρέψουν το υφεσιακό πλήγμα της φοροεπιδρομής.
Η εκτίμηση πως μετά την αξιολόγηση η χώρα γυρίζει σελίδα, έχει αμυδρά θετική επίδραση στη συσπείρωση του κομματικού ακροατηρίου της κυβέρνησης και προς το παρόν φαίνεται αδύνατο να αντιστρέψει το κλίμα σε βάρος της κυβέρνησης και σε βάρος της οικονομίας.
Το τρίτο στοιχείο είναι τα σενάρια που επεξεργάζεται ο ηγετικός πυρήνας του Μαξίμου σε σχέση με την αλλαγή του εκλογικού νόμου στην κατεύθυνση πάντα να ψαλιδίσει την κοινοβουλευτική επάρκεια του πρώτου κόμματος προκειμένου να δυσκολέψει το σχηματισμό κυβέρνησης.
Το τρίτο στοιχείο μαρτυρά πως ούτε στην κυβέρνηση πιστεύουν τα περί εξάντλησης της τετραετίας και πιθανής νέας εκλογικής νίκης και νέας τετραετίας. Μαρτυρά δηλαδή πως ούτε οι ίδιοι πιστεύουν τα περί ανάκαμψης και νέου success story.
Κοινός παρανομαστής όλων των δημοσκοπήσεων είναι πως η ΝΔ θα κέρδιζε αυτήν την περίοδο λίγο πάνω από το 30% των ψήφων και ο ΣΥΡΙΖΑ θα εκκινείτο πέριξ του 23-25%. Φυσικά αν προκύψουν εκλογές στον ορίζοντα, οι συμπεριφορές θα μπορούσαν να αλλάξουν ανάλογα με τα διλήμματα τα οποία θα τεθούν αλλά και το ρεύμα που πιθανόν θα προκύψει υπέρ αυτού που προηγείται στην προοπτική νίκης.
Προκειμένου να αντιστρέψει το κλίμα ο ΣΥΡΙΖΑ θα χρειαστεί κάποιον άσσο από το μανίκι που δεν φαίνεται να υπάρχει, εκτός αν ανακαλυφθεί η μεγαλύτερη πετρελαιοπηγή ή το μεγαλύτερο ορυχείο χρυσού κάτω από τα γραφεία της Κουμουνδούρου.
Από την άλλη πλευρά με νίκη της ΝΔ, με μια κοινοβουλευτική πλειοψηφία έστω της τάξης των 160 βουλευτών, δύσκολα μπορεί να περάσουν οι δραστικές μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η χώρα για να ισορροπήσει.
Το πιθανότερο είναι σε κάθε μέτρο, ομάδες των 20-30 βουλευτών πιεζόμενοι από συντεχνιακά συμφέροντα να αντιδρούν και να μπλοκάρουν τις αλλαγές μέχρι αυτές να μοιάζουν με μεταρρυθμίσεις στα χαρτιά. Το έργο το έχουμε δει άλλωστε πολλάκις τα τελευταία χρόνια με τις κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Σίγουρα η απομάκρυνση του ΣΥΡΙΖΑ από την εξουσία θα προκαλέσει την αντίδραση της οικονομίας και του χρηματιστηρίου, αλλά το πρόβλημα της χώρας είναι βαθύτερο.
Η χώρα ασθενεί...
Όσοι περιμένουν λοιπόν βιώσιμη ανάκαμψη είναι αφελείς. Η χώρα ασθενεί βαθύτατα και χρειάζεται δραστικές αλλαγές σε πολλούς τομείς και όχι μόνο στην οικονομία.
Πιο αφελείς απ’ όλους είναι οι της κυβέρνησης που νομίζουν πως με το ΕΣΠΑ και 2-3 δισ. από τους δανειστές και την ΕΚΤ θα ανατρέψουν την ύφεση που έχουν δρομολογήσει οι φόροι με την ραγδαία αύξηση των ληξιπρόθεσμων οφειλών.
Η δημόσια ασφάλεια, η εθνική κυριαρχία, η δημόσια υγεία, η παιδεία βρίσκονται εδώ και δεκαετίες υπό διάλυση, καθώς η διοίκηση έχει παραδοθεί σε συμμορίες συνδικαλιστών, πελατών και ιδιωτών προμηθευτών που απλά λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα μη ανταποδίδοντας ανάλογες υπηρεσίες. Επί ΣΥΡΙΖΑ απλά ολοκληρώνεται η κατάρρευση.
Για να έρθει βιώσιμη ανάπτυξη χρειάζονται ιδιωτικές επενδύσεις οι οποίες για να προκύψουν χρειάζεται πολιτική και φορολογική σταθερότητα. Η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να προσφέρει ούτε δικαιοσύνη καθώς μια διαφορά για να τελεσιδικήσει χρειάζονται 5-10 χρόνια.
Η χώρα οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στην κατάρρευση και δεν έχει καταρρεύσει μέχρι σήμερα χάρη στη στήριξη από το εξωτερικό. Καθώς όμως δεν αλλάζει, η βοήθεια που χρειάζεται είναι όλο και μεγαλύτερη και είναι θέμα χρόνου, όταν οι διεθνείς συγκυρίες εξομαλυνθούν, να τη βγάλουν από την πρίζα...
Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι πως δεν έχει ιδιωτική οικονομία ικανή να συντηρήσει ακόμη και το σημερινό επίπεδο ζωής μετά σχεδόν 7-8 χρόνια ύφεσης.
Το βασικό πρόβλημα της Ελλάδας όμως είναι πως η κοινωνία της είναι κατακερματισμένη κυριαρχούμενη από επιμέρους παρασιτικά, ως επί το πλείστον, συμφέροντα τα οποία προσπαθούν να διαφυλάξουν τα κεκτημένα τους σε βάρος των άλλων σε ένα ανταγωνιστικό παιγνίδι μηδενικού αθροίσματος.
Το αποτέλεσμα θα είναι τα περισσότερα εξ αυτών να χάσουν πιο πολλά από την κατάρρευση σε σχέση με αυτά που θα έχαναν με ένα κοινωνικό συμβόλαιο αναδιάρθρωσης της κοινωνίας και της οικονομίας σε μια βιώσιμη βάση.
Η χώρα χρειάζεται ευρύτερες πλειοψηφίες που θα αλλάξουν το Σύνταγμα και σε δυο τρία χρόνια θα εφαρμόσουν ριζικές μεταρρυθμίσεις. Η Ελλάδα χρειάζεται να αποκτήσει δικαιοσύνη, αστυνομία, παιδεία, στρατό που θα λειτουργούν αποδοτικά υπέρ του δημόσιου συμφέροντος και όχι υπέρ του βολέματος των πελατών των κομμάτων.
Έπειτα θέλει φορολογία ανταγωνιστική και σταθερότητα με ορίζοντα πάνω από 10 χρόνια για να προσελκυστούν επενδύσεις. Το πολιτικό σκηνικό όπως διαμορφώνεται σήμερα δεν μπορεί να εξασφαλίσει ούτε το μίνιμουμ αυτών των απαραίτητων αλλαγών...
Η ελληνική κοινωνία σήμερα κοχλάζει αλλά δείχνει να μην καταλαβαίνει ούτε τι της γίνεται ούτε τι θέλει. Όσοι απομακρύνονται από το ΣΥΡΙΖΑ που δημοσκοπικά καταρρέει δεν το κάνουν γιατί συνειδητοποιούν τη δημαγωγική απάτη, αλλά γιατί αναζητούν τον επόμενο που θα τους μοιράσει συντάξεις στα 50 και αργομισθίες στο δημόσιο.
Δυστυχώς φαίνεται πως υπάρχει παρακάτω...
2) Ανάπτυξη το τελευταίο ανέκδοτο...
Θα ήθελα να σας περιγράψω μια πραγματικότητα που βιώνουμε, η οικογένεια μου και εγώ, ως κάτοικοι περιοχής του κέντρου της Αθήνας.
Η γειτονιά μας, η οποία γειτνιάζει με τα Εξάρχεια, έχει γίνει στόχος πολλές φορές των "γνωστών αγνώστων", οι οποίοι καίνε αυτοκίνητα κατά το δοκούν, γράφουν στους τοίχους και γενικώς επιδίδονται σε κάθε είδους αυθαίρετης και έκνομης πράξης, διατηρώντας το ακαταλόγιστο.
Εδώ και ενάμιση χρόνο τριώροφο οίκημα που βρίσκεται πολύ κοντά στο σπίτι μου, το οποίο ήταν για χρόνια κλειστό και σε άθλια κατάσταση, έχει γίνει "ξενοδοχείο" (χωρίς άδεια εικάζω) αναξιοπαθούντων προσφύγων και μεταναστών. Οι συνθήκες διαβίωσης των ανθρώπων αυτών είναι πολύ κακές. Δυστυχώς δεν υπάρχει κανένας κρατικός έλεγχος, ούτε ως προς τις συνθήκες υγιεινής ούτε ως προς το αν αυτοί οι ατυχείς άνθρωποι αποτελούν αντικείμενο εκμετάλλευσης από επιτήδειους.
Την τελευταία εβδομάδα διαπίστωσα ότι στην ταράτσα του υπόψη κτιρίου, έχουν κατασκευάσει περιστερώνα. Μάλιστα, εκτρέφουν περιστέρια στο κέντρο της Αθήνας!
Οι άνθρωποι αυτοί δεν γνωρίζουν τους νόμους του Ελληνικού κράτους. Δρουν ανεξέλεγκτα και όπως νομίζουν. Δυστυχώς δεν έχω κανέναν τρόπο να προφυλάξω την οικογένεια μου από τις συνέπειες της γειτνίασης μας μαζί τους.
Είναι περιττό να αναφέρω ότι αστυνομικά όργανα (η περιοχή υπάγεται στο ΑΤ Εξαρχείων) δεν κυκλοφορούν πια στην περιοχή. Ακόμα και αν κληθούν, όπως έγινε προ δέκα ημερών σε περιστατικό σοβαρού καβγά με τραυματία που διακομίστηκε στο νοσοκομείο, δεν έρχονται. Παρά το γεγονός ότι πολύ κοντά μας βρίσκεται η οικία του κυρίου Φλαμπουράρη, την οποία φρουρεί ισχυρή αστυνομική δύναμη (σε 24ωρη βάση), η γειτονιά μας αποτελεί "άβατο" για την αστυνομία.
Σας γράφω εν συντομία τα παραπάνω, για να υπερθεματίσω στα γραφόμενά σας, σχετικά με το τι συμβαίνει στη χώρα.
Όταν όλα έχουν αφεθεί στην τύχη τους και ακόμα και η βασική ασφάλεια των πολιτών διακυβεύεται, πως είναι δυνατόν να μιλάμε για ανάπτυξη.
Όταν ο πολίτης δεν εμπιστεύεται τις υπηρεσίες του κράτους και φοβάται ότι η οποιαδήποτε επώνυμη καταγγελία του θα τον καταστήσει στόχο, πως είναι δυνατόν να μιλάμε για ανάπτυξη.
Όταν άνθρωποι σαν εμένα που μεγαλώσαμε και ζήσαμε επί δεκαετίες στο κέντρο της Αθήνας, επιθυμούμε διακαώς να φύγουμε, πως είναι δυνατόν να μιλάμε για ανάπτυξη.
Όταν το κράτος δεν είναι σε θέση να εξασφαλίσει τα βασικά δικαιώματα των πολιτών και κυρίως το αίσθημα ασφάλειας και ευνομίας, πως είναι δυνατόν να μιλάμε για ανάπτυξη.
Όταν κάθε μέρα εμβαθύνεται το ολοκληρωτικό ξεχαρβάλωμα στο βωμό της αριστεροεθνικοφροσύνης, πως είναι δυνατόν να μιλάμε για ανάπτυξη.
Μάλλον αποτελεί ανέκδοτο!
Με εκτίμηση
Α.
3)Ημέρα της Φορολογικής Ελευθερίας...
Η Ημέρα Φορολογικής Ελευθερίας έρχεται να απαντήσει σε ερωτήματα όπως: Μέχρι ποια ημέρα του χρόνου εργάζομαι για να πληρώσω για το κράτος; Πόσες μέρες εργαζόμουν για το κράτος πριν την κρίση και πόσες μέρες θα πρέπει να εργαστώ φέτος;
Η Ημέρα Φορολογικής Ελευθερίας, που καθιερώθηκε το 1947, υπολογίζεται σε δεκάδες χώρες σε όλο τον κόσμο και το ΚΕΦίΜ – Μάρκος Δραγούμης έχει αναλάβει τον υπολογισμό της για την Ελλάδα. Τα στοιχεία της φετινής μελέτης θα παρουσιαστούν σήμερα σε εκδήλωση στο ξενοδοχείο Stanley στις 19:00 μμ από τον αναπληρωτή Διευθυντή Ερευνών του ΚΕΦίΜ Κωνσταντίνο Καλλίρη.
Ομιλητές παρουσίαση θα είναι: Η Μιράντα Ξαφά, Ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Παναγιώτης Καρκατσούλης. Συντονιστής: Κώστας Στούπας
