Τού Νίκου Μαστοράκη:
Αγαπημενη μου Ζωη,
Κρυφος αλλα φανατικος θαυμαστης της κορμοστασιας σου, της πανεξυπνης μουριτσας σου, της απυθμενης ευφυϊας στο βλεμα σου, της κρυσταλλινης φωνης σου, της θηλυκης περπατησιας σου και της κομψης αισθητικης σου, καθως σφραγιζεις εικαστικα στην παλετα του κοκκινου και του λαχανι τη μονοχρωμια που μαστιζει επι αιωνες την Ηρωδου.
Ομως τελευταια, τα'χω χασει με σενα, κοριτσουδι. Καθε μερα κι ενας καυγας, σου πεφτει λιγο βαρυ το φορτίο. Μου κανεις καπως μανιοκαταθλιπτικη, και προσεξε το αυτο.
Ξερω βεβαια ποσο παθιασμενη εισαι για τη θεση που σου εδωσε ο Αλεξης (και τωρα αυτοχαστουκιζεται μπροστα στον καθρεφτη) και οτι δουλευεις σκληρα εναντιον μπατσων και ρουφιανων δημοσιογραφων (αυτα τα γνωστα καθαρματα που τολμανε να κλεινουν τον δρομο σε μια μπουλντοζα της διανοησης και της πολιτικης) τοσο που να εχεις και δωματιο με μπανιο στη Βουλη και να κοιμασαι μακραν της συζυγικης κλινης, για χαρη της Δημοκρατιας. Ομως, κοριτσουδι μου, απο το χεσιμο που ερριξες στον φουκαρα τον υπαλληλακο του βενζιναδικου, μεχρι τόν κυριο αστυνομικο (πόλισμαν η πολιτσμανο στην αριστεριζουσα διαλεκτο) διακρινω μια μονομανία να καταδιωκεις, επειδη ισως πασχεις η ιδια απο μανια καταδιωξης. Αυτο μυριζει σχιζοφρενεια αλλα ομως με συνεπεια, αφου και στις δυο περιπτωσεις, ηθελες τα ονοματα των προϊσταμενων τους για να τους απολυσουν. Να'ξερες επισης τι ζορι τραβηξα οταν εμαθα πως δεν ειχαν φαρμακα οι καρκινοπαθεις επειδη δεν πληρωναν τα καναλια φορους, αλλο πραμα ρε Ζωη. Για κατι τετοιες κοσμογονικες αποκαλυψεις γεννιωνται οι ιστορικοι πολιτικοι ανδρες.
Φοβου τους ρεπορτερ και μικροφωνα φεροντες. Εσυ, γλυκυτατη μου (θα ελεγα προσωποποιηση της γλυκας, αλλα να μην με παρεξηγησουν οτι την πεφτω στους θεσμους) δεν χρειαζεσαι σωματοφυλακες, εισαι απο μονη σου ΤΟ σωμα και να φοβουνται στο περασμα σου τα αθλια σκουληκια των ΜΜΕ. Αλλα ο κοσμος ειναι κακος και ηδη μουρμουραει "καλε αυτη αποτρελαθηκε" η "για πρωτη φορα αριστερα Κασιδιαρα," και αλλα ποταπά. Λοιπον, εγω σαν φιλος σου σου λεω, παρε μια φουχτα xanax, μισο κιλο λεξοτανιλ, μια τσαντα προζακ, πιες κανενα χαλαρο ποτακι, γιατι ολοι εμεις που μας πεφτουν τα σαλια καθως σ' ακουμε και σε βλεπουμε, αποτροπιαζουμε στην ιδεα και μονο οτι μια αποφραδα μερα μπορει να σε παρουν δυο σηκωτη, μ' εκεινη την περιεργη ζακετα που δενει πισω.
