Τού Δημήτρη Ριζούλη
Το πόσο πίσω έμεινε η Ελλάδα αυτά τα μαύρα χρόνια του Μνημονίου θα φανεί σε βάθος χρόνου και μακάρι αυτό να μη συμβεί, ως προς τα εθνικά μας θέματα, με δραματικό τρόπο. Ομως ήδη είναι εμφανές ότι η χώρα μας έχει χάσει όχι μόνο το τρένο της ανάπτυξης αλλά και την πρωτοπορία (και πρωτοκαθεδρία) στα Βαλκάνια. Από μέλος ενός κλαμπ ισχυρών χωρών της Δύσης έχει μετατραπεί σε μια μικρή και μη υπολογίσιμη δύναμη, που απλώς παρακαλά για λίγα δανεικά. Την ώρα που η Ελλάδα μικραίνει σε όλα τα επίπεδα και αποδυναμώνεται (ενώ παράλληλα συρρικνώνεται και ο πληθυσμός της), οι χώρες γύρω της δυναμώνουν, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις που θα μπορούσαν να απειλήσουν την εδαφική ακεραιότητά της.
Πρώτη απ' όλες η Τουρκία που (αν το διαβάσατε στην «κυριακάτικη δημοκρατία») σκοπεύει να δαπανήσει ένα ιλιγγιώδες ποσό για να αναπτύξει ακόμα και διαστημικό πρόγραμμα (!), ενώ παράλληλα εξοπλίζεται πυρετωδώς και αποκτά πυρηνικές εγκαταστάσεις. Η Τουρκία που το 2000 βρισκόταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας (όταν είχε ακόμα στον... σβέρκο της το ΔΝΤ) τώρα αποτελεί μια περιφερειακή υπερδύναμη που τολμά να συγκρούεται ακόμα και με τις ΗΠΑ.Ενδεικτικό είναι ότι, ενώ η Τουρκία αυξάνει ταχύτατα την υπεροπλία της σε ξηρά, θάλασσα και αέρα, η Ελλάδα παλεύει να εξασφαλίσει λίγα καύσιμα για τα μαχητικά αεροσκάφη της! Αυτή είναι η πικρή αλήθεια που δυστυχώς δεν έχουμε ακόμα αντιληφθεί και μακάρι να μη χρειαστεί να αντιληφθούμε στην πράξη.
Από την άλλη, η γειτονική Αλβανία ισχυροποιείται, αποκτά μεγαλύτερο και ικανότερο στρατό και καλλιεργεί το εθνικιστικό μίσος. Παράλληλα οργανώνεται, αποκτά υποδομές και στερεώνει την οικονομία της που μέχρι πρότινος έμοιαζε με χάρτινο πύργο. Οι Αλβανοί εργάτες που ζουν ακόμα στην Ελλάδα μεταφέρουν στην πατρίδα τους τις όποιες οικονομίες τους, ενώ παράλληλα χρηματοδοτούν το άνοιγμα επιχειρήσεων και την οικοδόμηση των χωριών τους.
Η Βουλγαρία προχωρά με πολύ χαμηλότερους ρυθμούς, όμως κι αυτή εκμεταλλεύεται τον τουρισμό της και επενδύει στην ενέργεια, ενώ η Σερβία (των αδελφών ορθοδόξων) σε τίποτα δεν θυμίζει πια την κατεστραμμένη χώρα του εμφυλίου.
Αν προσθέσουμε και όλες τις άλλες χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ που αποκτούν δυτικά χαρακτηριστικά (και συμμαχίες) βγαίνοντας από την απομόνωση (και τη μιζέρια) του παρελθόντος, τότε έχουμε να κάνουμε με μια «γειτονιά» που αλλάζει, αλλού γρήγορα και αλλού πιο αργά, την ώρα που η (πιο όμορφη και δελεαστική για όσους την επιβουλεύονται) Ελλάδα γίνεται ραγδαία ο «φτωχός συγγενής».
Τι μπορεί να φέρει αυτή η δραματική ανατροπή; Ο χρόνος θα δείξει... Οσο όμως η Ελλάδα συνεχίζει να είναι όμηρος της ύφεσης που προκαλεί η «κατοχή» των δανειστών τόσο πιο ανίσχυρη θα γίνεται σε όλα τα επίπεδα. Η εθνική μας κυριαρχία αυτή τη στιγμή σε στρατιωτικό επίπεδο μοιάζει κατοχυρωμένη. Ομως πώς θα διασφαλιστεί, όταν σε λίγο καιρό οι Τούρκοι θα έχουν πάνω από τα κεφάλια μας δεκάδες δορυφόρους και υπερσύγχρονα συστήματα, όταν εμείς ακόμα θα ψάχνουμε ανταλλακτικά για τα τρία πρωθυπουργικά αεροσκάφη;
Αυτή είναι η «μεγάλη εικόνα» που πρέπει άμεσα να δουν τα κόμματα (και η κοινή γνώμη) αντί να ασχολούνται με την κάθε κυρία Παναρίτη και τους ανούσιους διαξιφισμούς στη Βουλή για δευτερεύοντα ζητήματα.
