ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ
Τού Στέλιου Κάνδια:
Ήταν πια αργά το απόγευμα όταν ο 34χρονος Δημήτρης επέστρεψε από τη δουλειά του στο σπίτι του στα Πατήσια όπου έμενε με τους γονείς του και τον άνεργο μεγαλύτερο αδελφό του Νίκο. Κατάκοπος διάβασε λίγο Γκόργκι, καθότι η Δήμητρα, η αριστερών φρονημάτων κοπέλα του, τρέφει ιδιαίτερη αδυναμία σε κάθε τι ρωσικό, από λογοτέχνες μέχρι ρέγγες. Δεν διάβασε πάντως πάνω από δύο πυκνογραμμένες σελίδες, γιατί ο Γκόργκι ήταν σαν το ποιοτικό χαβιάρι· τον έβρισκε καλό, αλλά κομματάκι βαρύ (αν και δεν είχε δοκιμάσει ποτέ του ρωσικό χαβιάρι, αλλά κάπως έτσι το φανταζόταν). Κατόπιν δείπνησε, χαιρέτησε τον απορροφημένο στις σκέψεις του Νίκο, ο οποίος παρότι 40αρης με το φαλακρό του κεφάλι και το πάντα καλοξυρισμένο χλωμό του πρόσωπο έμοιαζε περισσότερο με 50χρονο, και μετά έβαλε να δει στην ΕΡΤ την ομιλία του Παναγιώτη Λαφαζάνη για να δείξει την επομένη αρκούντως ταξικά συνειδητοποιημένος στη Δήμητρα. Όμως ο Γκόρκι, ο δείπνος και ο Λαφαζάνης έπεσαν με φόρα ο ένας πάνω στον άλλο και καταπλάκωσαν τον Χρήστο που αποκοιμήθηκε, ενώ και οι 40 ίντσες του ηγέτη της Αριστερής Πλατφόρμας συνέχιζαν να αγορεύουν για την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα.
****
Ο Δημήτρης άνοιξε τα μάτια του εξαιτίας του επίμονου τραγουδιού ενός κακόφωνου κόκορα, και αμέσως αναρωτήθηκε πώς στην ευχή βρέθηκε κόκορας στα Πατήσια που δεν είναι κρασάτος. Κοίταξε έκθαμβος ολούθε και δεν πίστευσε σε αυτά που έβλεπε. Το σπίτι τους είχε μεταμορφωθεί σε μια ίσμπα* και στα άλλοτε πυκνοκατοικημένα Πατήσια μπορούσες τώρα να δεις μόνο ίσμπες απλωμένες ανάμεσα σε κάμπους πρόβατα, γελάδια και άλλες ίσμπες και άλλα γελάδια, όσο έπιανε το μάτι, χιλιάδες ντεσιατίνες** μακριά. Κοίταξε να βρει το παλιό αμάξι της οικογένειας από το παράθυρο, αλλά είχε μετατραπεί σε πραγματικό κάρο δύο βαριεστημένων γηραλέων ίππων. Ξαφνικά, στο δωμάτιο του (ή τέλος πάντων σε κάτι που έμοιαζε με το δωμάτιό του) εισέβαλε ορμητικά ο Νίκος. Όμως αυτός ο Νίκος ήταν τελείως διαφορετικός... Φορούσε κοντογούνι, δαντελωτό πουκάμισο, μπότες και ένα καβουράκι, και το πρόσωπό του είχε πλημμυρίσει από μια μαύρη φουντωτή γενιάδα, κάνοντάς τον να μοιάζει από χαρτογιακάς επιβλητικός μουζίκος! “ Νίκο αδελφέ μου, ή εγώ κοιμόμουν επί πολύ καιρό ή έχεις ιδιαίτερα αυξημένη τριχοφυΐα” σχολίασε. “Νικολάι!” τού αποκρίθηκε ενοχλημένος ο αδελφός του... “Ενόσω εσύ σύντροφε Ντμίτρι κοιμόσουν και πάλι, εγώ γύριζα όλη την πρωτεύουσα για να κηρύξω τον επαναστατικό λόγο του ηγέτη μας Λαφαζάνιν... Μόνο σήμερα έκανα 32 βέρστια*** με τα πόδια μέχρι την πλατεία Επανάστασης και μίλησα στο πλήθος από τη βεράντα του ξενοδοχείου Μεγάλη Ρωσία... Απόκαμα, αλλά τα ψωραλέα άλογά μας είναι άχρηστα!” φώναξε σχεδόν. “Δεν μπορούσες να πάρεις το Μετρό;” τον ρώτησε δειλά ο Δημήτρης, αλλά ο “σύντροφος Νικολάι” τον αγνόησε επιδεικτικά και συνέχισε. “Όμως, στο χωριό μας ακόμη αμφιβάλλουν για την επανάσταση και τον ιερό σκοπό του Λαφαζάνιν... Ήρθα να τελειώσω τη σπορά που άφησα στη μέση!” είπε αποφασιστικά. “Νίκο... λαϊ τι σπορά και κουταμάρες, τελευταία φορά που πιάσαμε σκαλιστήρι ήταν στην παιδική χαρά πρόλαβε να πει ο Δημήτρης/Ντμίτρι, αλλά όταν ο αδελφός του τον κατηγόρησε για κάτι “αντεπαναστατικές αντιλήψεις και αστικισμούς” και άφησε κάτι υπονοούμενα για τη μυστική αστυνομία του Λαφαζάνιν, την Κε Τσα Πε, μαζεύτηκε φοβισμένος, και τον ακολούθησε έξω από την ίσμπα τους όπου περίμενε ένα πλήθος περίεργων γειτόνων.
****
“Σύντροφοι και συντρόφισσες! Να ζήσει ο ηγέτης μας Λαφαζάνιν, να ζήσουν οι Πλατφορμιστές, να ζήσει η Δραχμική Επανάστασή και, τελευταίο και λιγότερο σημαντικό, να ζήσει όσο μπορεί ο λαός!!” φώναξε ο Νικολάι στους γείτονες -που περιέργως πώς, όλοι τους έμοιαζαν πλέον με Ρώσοι χωρικοί. Προς στιγμήν υπήρξε ένας μικρός δισταγμός στο χειροκρότημα, αλλά μετά από ορισμένες ευγενικές παραινέσεις των οπλισμένων συντρόφων του Νικολάι το χειροκρότημα ήταν πραγματικά ενθουσιώδες και ενθαρρυντικό για την Επανάσταση.
Ο Νικολάι ενθουσιάστηκε από την αυθόρμητη και ζεστή ανταπόκριση του κοινού/λαού, και συνέχισε να εξιστορεί την ιστορία της Δραχμικής Επανάστασης, την έφοδο των Πλατφορμιστών στα Νομισματικά Ανάκτορα, τη σύλληψη του πανούργου τραπεζίτη Στουρνάροφ και του τσάρου Αλεξέι, την εθνικά υπερήφανη μονομερή διαγραφή του χρέους, την άτακτη χρεοκοπία και τη θαρραλέα στάση του λαού στο λιμό που επακολούθησε. Μίλησε για την εγκατάλειψη των μικροαστικών καταναλωτικών αντιλήψεων, τους αστικισμούς περί κοινωνικών ελευθεριών, για το μεγάλο ψέμα της δημοκρατίας και την επαναστατική ανακάλυψη των καυσίμων από ούρα γαϊδάρου από την πατριωτική επιστημονική εμπροσθοφυλακή. Μιλούσε... μιλούσε... μιλούσε, και όσο μιλούσε τόσο ανέβαινε την κλίμακα προς την στέγη της ίσμπας για να τον βλέπει όλο το χωριό να κηρύσσει τον ιερό λόγο του ηγέτη Λαφαζάνιν, και όσο ανέβαινε προς τη στέγη τόσο θα' λεγες ότι ανέβαινε και ο επαναστατικός του οίστρος. Έμπλεος ενθουσιασμού, ο Νικολάι άρχισε να τραγουδά ένα γνωστό επαναστατικό τραγούδι: “Πλατφόρμα αν ήμουν, γιάμπι-ντίμπι-ντίμπι-ντίμπι-ντίμπι-ντίμπι-ντίμπι-νταμ, όλα θα ήταν καλύτερα θαρρώ, αν ήμουν πλατφόρμα εγώ...”.
Άξαφνα, μια χωριατοπούλα (σα να έμοιαζε λίγο με τη Τζίνα το φρικιό που πωλούσε ερωτικά βοηθήματα στο Μεταξουργείο, αλλά μπα) φώναξε δίχως να φοβάται στον Νικολάι: “Σύντροφε, με τον τσάρο Αντόν οι μέρες μας ήταν δύσκολες. Μετά ανετράπη από τον τσάρο Αλεξέι και οι μέρες μας έγιναν δυσκολότερες. Τώρα ήρθε ο σύντροφος Λαφαζάνιν με τη Δραχμική Επανάσταση και τα πράγματα πάνε ακόμη χειρότερα!”.
Με το που ξεστομίστηκε μια τέτοια βλασφημία ο Νικολάι με μιας γούρλωσε τα μάτια του και το πρόσωπο του έγινε λευκό σαν Κριμαϊκό καραβόπανο... Ήταν, θα' λεγες, σαν κάποιος να είχε αφαιμάξει μονομιάς όλο τον επαναστατικό του ενθουσιασμό, έμοιαζε σα να είχε δει το φάντασμα του ίδιου του Στουρνάροφ. Κρατώντας το στήθος του όπου η επαναστατική καρδιά του θρυματιζόταν σε δεκάδες κομματάκια, έπεσε σαν βαρίδι από τη στέγη, με το φαλακρό του κεφάλι να σκάει πάνω στο κάρο σαν το καρπούζι. Για λίγα δευτερόλεπτα επικράτησε σιωπή μεταξύ των χωρικών. Μετά άρχισαν να χειροκροτούν φωνάζοντας: “Ζήτω ο λαϊκός ηγέτης Λαφαζάνιν! Ζήτω οι Πλατφορμιστές! Ζήτω η Δραχμική Επανάσταση! Ζήτω τα καύσιμα από ούρα γαϊδάρου! Ζήτω!”
Ο Δημήτρης ξύπνησε κάθιδρος, ενώ στην αναμμένη ακόμη τηλεόραση η ΕΡΤ πρόβαλλε την ομιλία Λαφαζάνη σε επανάληψη. Σα να τού φάνηκε ότι άκουσε ένα κόκκορα.
** Κατοικία της ρωσικής υπαίθρου
** Παλιά ρωσική μονάδα μέτρησης του εμβαδού, ίση προς 1,09 εκτάρια
*** Ρωσική μονάδα μέτρησης απόστασης, ίση με 1066,8 χιλιόμετρα
****
Ο Δημήτρης άνοιξε τα μάτια του εξαιτίας του επίμονου τραγουδιού ενός κακόφωνου κόκορα, και αμέσως αναρωτήθηκε πώς στην ευχή βρέθηκε κόκορας στα Πατήσια που δεν είναι κρασάτος. Κοίταξε έκθαμβος ολούθε και δεν πίστευσε σε αυτά που έβλεπε. Το σπίτι τους είχε μεταμορφωθεί σε μια ίσμπα* και στα άλλοτε πυκνοκατοικημένα Πατήσια μπορούσες τώρα να δεις μόνο ίσμπες απλωμένες ανάμεσα σε κάμπους πρόβατα, γελάδια και άλλες ίσμπες και άλλα γελάδια, όσο έπιανε το μάτι, χιλιάδες ντεσιατίνες** μακριά. Κοίταξε να βρει το παλιό αμάξι της οικογένειας από το παράθυρο, αλλά είχε μετατραπεί σε πραγματικό κάρο δύο βαριεστημένων γηραλέων ίππων. Ξαφνικά, στο δωμάτιο του (ή τέλος πάντων σε κάτι που έμοιαζε με το δωμάτιό του) εισέβαλε ορμητικά ο Νίκος. Όμως αυτός ο Νίκος ήταν τελείως διαφορετικός... Φορούσε κοντογούνι, δαντελωτό πουκάμισο, μπότες και ένα καβουράκι, και το πρόσωπό του είχε πλημμυρίσει από μια μαύρη φουντωτή γενιάδα, κάνοντάς τον να μοιάζει από χαρτογιακάς επιβλητικός μουζίκος! “ Νίκο αδελφέ μου, ή εγώ κοιμόμουν επί πολύ καιρό ή έχεις ιδιαίτερα αυξημένη τριχοφυΐα” σχολίασε. “Νικολάι!” τού αποκρίθηκε ενοχλημένος ο αδελφός του... “Ενόσω εσύ σύντροφε Ντμίτρι κοιμόσουν και πάλι, εγώ γύριζα όλη την πρωτεύουσα για να κηρύξω τον επαναστατικό λόγο του ηγέτη μας Λαφαζάνιν... Μόνο σήμερα έκανα 32 βέρστια*** με τα πόδια μέχρι την πλατεία Επανάστασης και μίλησα στο πλήθος από τη βεράντα του ξενοδοχείου Μεγάλη Ρωσία... Απόκαμα, αλλά τα ψωραλέα άλογά μας είναι άχρηστα!” φώναξε σχεδόν. “Δεν μπορούσες να πάρεις το Μετρό;” τον ρώτησε δειλά ο Δημήτρης, αλλά ο “σύντροφος Νικολάι” τον αγνόησε επιδεικτικά και συνέχισε. “Όμως, στο χωριό μας ακόμη αμφιβάλλουν για την επανάσταση και τον ιερό σκοπό του Λαφαζάνιν... Ήρθα να τελειώσω τη σπορά που άφησα στη μέση!” είπε αποφασιστικά. “Νίκο... λαϊ τι σπορά και κουταμάρες, τελευταία φορά που πιάσαμε σκαλιστήρι ήταν στην παιδική χαρά πρόλαβε να πει ο Δημήτρης/Ντμίτρι, αλλά όταν ο αδελφός του τον κατηγόρησε για κάτι “αντεπαναστατικές αντιλήψεις και αστικισμούς” και άφησε κάτι υπονοούμενα για τη μυστική αστυνομία του Λαφαζάνιν, την Κε Τσα Πε, μαζεύτηκε φοβισμένος, και τον ακολούθησε έξω από την ίσμπα τους όπου περίμενε ένα πλήθος περίεργων γειτόνων.
****
“Σύντροφοι και συντρόφισσες! Να ζήσει ο ηγέτης μας Λαφαζάνιν, να ζήσουν οι Πλατφορμιστές, να ζήσει η Δραχμική Επανάστασή και, τελευταίο και λιγότερο σημαντικό, να ζήσει όσο μπορεί ο λαός!!” φώναξε ο Νικολάι στους γείτονες -που περιέργως πώς, όλοι τους έμοιαζαν πλέον με Ρώσοι χωρικοί. Προς στιγμήν υπήρξε ένας μικρός δισταγμός στο χειροκρότημα, αλλά μετά από ορισμένες ευγενικές παραινέσεις των οπλισμένων συντρόφων του Νικολάι το χειροκρότημα ήταν πραγματικά ενθουσιώδες και ενθαρρυντικό για την Επανάσταση.
Ο Νικολάι ενθουσιάστηκε από την αυθόρμητη και ζεστή ανταπόκριση του κοινού/λαού, και συνέχισε να εξιστορεί την ιστορία της Δραχμικής Επανάστασης, την έφοδο των Πλατφορμιστών στα Νομισματικά Ανάκτορα, τη σύλληψη του πανούργου τραπεζίτη Στουρνάροφ και του τσάρου Αλεξέι, την εθνικά υπερήφανη μονομερή διαγραφή του χρέους, την άτακτη χρεοκοπία και τη θαρραλέα στάση του λαού στο λιμό που επακολούθησε. Μίλησε για την εγκατάλειψη των μικροαστικών καταναλωτικών αντιλήψεων, τους αστικισμούς περί κοινωνικών ελευθεριών, για το μεγάλο ψέμα της δημοκρατίας και την επαναστατική ανακάλυψη των καυσίμων από ούρα γαϊδάρου από την πατριωτική επιστημονική εμπροσθοφυλακή. Μιλούσε... μιλούσε... μιλούσε, και όσο μιλούσε τόσο ανέβαινε την κλίμακα προς την στέγη της ίσμπας για να τον βλέπει όλο το χωριό να κηρύσσει τον ιερό λόγο του ηγέτη Λαφαζάνιν, και όσο ανέβαινε προς τη στέγη τόσο θα' λεγες ότι ανέβαινε και ο επαναστατικός του οίστρος. Έμπλεος ενθουσιασμού, ο Νικολάι άρχισε να τραγουδά ένα γνωστό επαναστατικό τραγούδι: “Πλατφόρμα αν ήμουν, γιάμπι-ντίμπι-ντίμπι-ντίμπι-ντίμπι-ντίμπι-ντίμπι-νταμ, όλα θα ήταν καλύτερα θαρρώ, αν ήμουν πλατφόρμα εγώ...”.
Άξαφνα, μια χωριατοπούλα (σα να έμοιαζε λίγο με τη Τζίνα το φρικιό που πωλούσε ερωτικά βοηθήματα στο Μεταξουργείο, αλλά μπα) φώναξε δίχως να φοβάται στον Νικολάι: “Σύντροφε, με τον τσάρο Αντόν οι μέρες μας ήταν δύσκολες. Μετά ανετράπη από τον τσάρο Αλεξέι και οι μέρες μας έγιναν δυσκολότερες. Τώρα ήρθε ο σύντροφος Λαφαζάνιν με τη Δραχμική Επανάσταση και τα πράγματα πάνε ακόμη χειρότερα!”.
Με το που ξεστομίστηκε μια τέτοια βλασφημία ο Νικολάι με μιας γούρλωσε τα μάτια του και το πρόσωπο του έγινε λευκό σαν Κριμαϊκό καραβόπανο... Ήταν, θα' λεγες, σαν κάποιος να είχε αφαιμάξει μονομιάς όλο τον επαναστατικό του ενθουσιασμό, έμοιαζε σα να είχε δει το φάντασμα του ίδιου του Στουρνάροφ. Κρατώντας το στήθος του όπου η επαναστατική καρδιά του θρυματιζόταν σε δεκάδες κομματάκια, έπεσε σαν βαρίδι από τη στέγη, με το φαλακρό του κεφάλι να σκάει πάνω στο κάρο σαν το καρπούζι. Για λίγα δευτερόλεπτα επικράτησε σιωπή μεταξύ των χωρικών. Μετά άρχισαν να χειροκροτούν φωνάζοντας: “Ζήτω ο λαϊκός ηγέτης Λαφαζάνιν! Ζήτω οι Πλατφορμιστές! Ζήτω η Δραχμική Επανάσταση! Ζήτω τα καύσιμα από ούρα γαϊδάρου! Ζήτω!”
Ο Δημήτρης ξύπνησε κάθιδρος, ενώ στην αναμμένη ακόμη τηλεόραση η ΕΡΤ πρόβαλλε την ομιλία Λαφαζάνη σε επανάληψη. Σα να τού φάνηκε ότι άκουσε ένα κόκκορα.
** Κατοικία της ρωσικής υπαίθρου
** Παλιά ρωσική μονάδα μέτρησης του εμβαδού, ίση προς 1,09 εκτάρια
*** Ρωσική μονάδα μέτρησης απόστασης, ίση με 1066,8 χιλιόμετρα
