"Με συγχωρείτε, σέ ποια χώρα είμαι;" - στις ακτές της Ευρώπης ήταν σίγουρα αυτό.
Το πρόσωπο ζητώντας μου ήταν ένας νεαρός άνδρας της Συρίας που μόλις λεπτά νωρίτερα είχε έρθει στην ξηρά στη Λέσβο, ένα από τα νησιά στην Ελλάδα.
Το πρόσωπο ζητώντας μου ήταν ένας νεαρός άνδρας της Συρίας που μόλις λεπτά νωρίτερα είχε έρθει στην ξηρά στη Λέσβο, ένα από τα νησιά στην Ελλάδα.
Ο ίδιος μιλούσε τέλεια αγγλικά, έφερε μια μικρή τσάντα και ένα κινητό τηλέφωνο προσεκτικά τυλιγμένο σε σφραγισμένες πλαστικές σακούλες. Αυτό ήταν ό, τι ήταν σε θέση να φέρει, όπως ο ίδιος άφησε μια ζωή με την ελπίδα μιας άλλης.
Αυτός και πάνω από διακόσια άλλοι είχαν αψήφησαν το σκοτάδι για να πλεύσει από την Τουρκία στην Ελλάδα.
Κυρίως Συρίας, είχαν καταβάλει τις χιλιάδες των λαθρεμπόρων με την ελπίδα ότι η αυγή έσπασε και έφτασαν ξηρά θα έχουν την ευκαιρία να ζήσουν σε μια χώρα ελεύθερη από τον εμφύλιο πόλεμο.
Για πολλούς, το ένιωσα σαν η μόνη επιλογή αν ήταν για να επιβιώσουν και να δουν τα παιδιά τους να επιβιώσουν. Μπορείτε σίγουρα δεν θα διακινδύνευε το ταξίδι με τόσα πολλά παιδιά, εκτός εάν όλες οι άλλες επιλογές σας είχε φύγει.
Πάνω από 40.000 έχουν φτάσει σε ελληνικό έδαφος φέτος - πολύ περισσότερο από ό, τι στο σύνολο του περασμένου έτους, και να έχουμε κατά νου ότι δεν είναι ακόμα ώρα αιχμής στην εποχή του λαθρεμπορίου.
Είναι φθάνουν σε μια χώρα που αν και χωρίς τη βία και την τυραννία του σπιτιού έχει μια κρίση της δικής του και δύσκολα μπορεί να αντέξει οικονομικά να στηρίξουν πια τους ανθρώπους.
Και όμως προσπαθούν. Πώς θα μπορούσε να μην, όταν οι έγκυες γυναίκες, τα παιδιά και τα βρέφη, δυναμώστε την ημέρα ακτογραμμή με τη μέρα σε αυξανόμενους αριθμούς;
Εδώ στη Λέσβο, δεν υπάρχει πουθενά για να τους φιλοξενήσει, έτσι, ένα κέντρο κράτησης στεγάζει πάνω από 1.000 μέσα και έξω και ο δήμαρχος έχει χρησιμοποιήσει κοινοτικά χρήματα για να χτίσει ένα αυτοσχέδιο κάμπινγκ.
Είναι βασικό, ανασφαλής και παράλληλα ζεστό μέσα στην ημέρα, είναι perishingly κρύο το βράδυ. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία κουβέρτες για να καλύψει όλους όσους αναζητούν ζεστασιά.
Ένας άνθρωπος που μίλησε είναι έξαλλος ότι το βάρος της φροντίδας για τόσα πολλά φαίνεται να έχουν πέσει σε αυτούς που μπορούν τουλάχιστον να το αντέξουν οικονομικά.
"Τώρα είναι η ώρα για την Ευρώπη να σταθεί και να κάνουμε κάτι σωστά για να βοηθήσει αυτούς τους ανθρώπους," μου είπε.
