Ο Μπαράκ Ομπάμα νόμισε πως θα είναι ο καλύτερος Αμερικανός πρόεδρος μόνο και μόνο επειδή είναι μαύρος. Όμως φαίνεται να συμβαίνει το αντίθετο. Δεν κατόρθωσε να εκπληρώσει ούτε μισή προσδοκία από αυτές που δημιουργήθηκαν γύρω από το άτομό του. Ενώ είναι πρόεδρος των ΗΠΑ, μιλά σαν πολιτικός παρατηρητής των γεγονότων. Τοποθετεί εκτός αξιών των ΗΠΑ τη θολή διάκριση μεταξύ στρατιωτικών και αστυνομικών δυνάμεων και, πριν ολοκληρώσει τη φράση του, ανακοινώνεται ο δεύτερος νεκρός μαύρος μέσα σε διάστημα λίγων ημερών στην ίδια πόλη με τον πρώτο, στο φλεγόμενο Μιζούρι.
Δίνεται η εικόνα πως ο στρατιωτικού τύπου εξοπλισμός αλλά και η νοοτροπία, όπως και η συμπεριφορά, της αμερικανικής αστυνομίας ωθείται από αθέατες δυνάμεις, εικόνα την οποία η πολιτική εξουσία απλώς παρατηρεί. Με τον ίδιο τρόπο παρατηρεί και τις αποφάσεις Aμερικανικών δικαστηρίων, όπως αυτή κατά της Αργεντινής.
Και ενώ η τοποθέτηση όλων των εξουσιών στην υπηρεσία των οικονομικών κουρσάρων δείχνει να μην έχει επιστροφή, οι δυνάμεις καταστολής και ελέγχου μετατρέπονται σε σώμα βίαιο και εχθρικό. Καλλιέργειται μια πολεμική ατμόσφαιρα στις δυνάμεις καταστολής με τον τρόπο που αντιμετωπίζεται η τρομοκρατία και με τον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι εξεγέρσεις. Αυτή η πολεμική ατμόσφαιρα απελευθερώνει τη ρατσιστική βία και κάθε είδους βία από πλευράς κατασταλτικών οργάνων είτε ενεργούν στο εξωτερικό είτε στο εσωτερικό μιας χώρας.
Όσον αφορά το ερώτημα, που πλανιέται πάνω από το κεφάλι του Ομπάμα, η απάντηση είναι μάλλον πως όσο θολά είναι τα επιχειρήματα της νέας μορφής της εξουσίας, τόσο θολή είναι και η διάκριση μιας στρατιωτικής επιχείρησης από μια αστυνομική επιχείρηση. Το ευανάγνωστο σε αυτή την υπόθεση είναι πως όποια χώρα βρίσκεται κάποια στιγμή σε ένταση, ανεξάρτητα από το μέγεθος της, παρουσιάζει ανάλογη εικόνα. Στην Ελλάδα μάλιστα έχουμε ένα ζωντανό παράδειγμα. Μετά την εξέγερση του 2008 οι υπάλληλοι της αστυνομίας ταυτίστηκαν με τη ναζιστική Χρυσή Αυγή σε τέτοιο βαθμό, ώστε αυτή να αποκτήσει λαϊκό έρεισμα ως απόλυτη κρατική ολοκλήρωση. Μια κρατική ολοκλήρωση, όπως την έχει στο μυαλό του ο κάθε ανόητος μικροαστός, που νόμισε ότι θα τον προστατεύει το κράτος για πάντα. Τώρα που το κράτος τον πουλά σαν ένα προϊόν της σειράς, εξανίσταται και ζητά μια δικτατορία της ομοφοβίας και την ξενοφοβίας. Ο πούτσος και το ξύλο στην εξουσία.
Μπορεί στις ΗΠΑ να μην υπάρχει Χρυσή Αυγή, υπάρχουν όμως αστυνομικές δολοφονίες μαύρων ή λατίνων και η αντίστοιχη Κου Κλουξ Κλαν. Ο θιασώτης της ρατσιστικής βίας στις ΗΠΑ επιθυμεί και αυτός ένα ολοκληρωτικό κράτος βλαχοκαπιταλισμού παρόμοιο, τηρουμένων των αναλογιών, με το βαλκανικό. Μήπως δεν συμβαίνει το ίδιο με το φανατικό κοινό των ισραηλινών βομβαρδισμών στη Γάζα; Ή μήπως είναι διαφορετικό το φανατικό κοινό της Χαμάς, του ISIS και των ταλιμπάν του Αφγανιστάν; Σίγουρα στο μυαλό σας έρχεται τώρα η Ουκρανία και η επικράτηση των ναζί σε μια αλλοπρόσαλλη μίξη συμφερόντων.
Σπάνια έχουμε στην ιστορία τόσες διαφορετικές εκδοχές της τυραννίας και του φασισμού. Πρόκειται μήπως για μια νέα επέλαση αυτών των φαντασμάτων της ιστορίας ή πρόκειται για το κύκνειο άσμα τους; Αυτό είναι ένα ερώτημα που πλανιέται μάλλον πάνω από τα κεφάλια όλων μας.
