Είναι άγνωστο ποιος θα είναι ο νικητής των εκλογών. Όλα δείχνουν ντέρμπι αν και τελικά δεν έχει καμιά σημασία αφού η αυτοδυναμία αποκλείεται και όποιος κι αν περάσει μπροστά με ένα ποσοστό πιθανότατα κάτω από 30% θα πάρει επιπλέον 50 έδρες. Αυτό το άθλιο εκλογικό σύστημα θα δώσει 50 βουλευτές σε κάποιο από τα κόμματα που δεν έχουν μαζί τους ούτε έναν στους 3 ψηφοφόρους.
Είναι εκπληκτική η κλοπή της βούλησης του ελληνικού λαού όμως αυτό που έχει σημασία δεν είναι η πρωτιά αλλά η αδυναμία κάποιου κόμματος να κατακτήσει την αυτοδυναμία, επομένως πάμε σε συνεργασίες ή σε… νέες εκλογές.
Στις 21 Σεπτεμβρίου πιθανότατα θα δούμε απίθανα πράγματα και ανάλογα με το αποτέλεσμα που θα πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ ίσως δούμε και ηχηρές αποχωρήσεις. Όπως π.χ. του Αλέξη Τσίπρα ο οποίος θα είναι ο πολιτικός που κατάφερε να κάνει το κόμμα του 4% κυβέρνηση και να το διαλύσει εν μια νυκτί.
Αν κάτι πρέπει να μείνει από τις δημοσκοπήσεις που βλέπουμε είναι η δημοφιλία του Αλέξη. Ο 40άρης με όλο το μέλλον μπροστά του, που τον Φεβρουάριο είχε ποσοστό πάνω από 70% στη δημοφιλία του κατάφερε μέσα σε έξι μήνες να χάσει ακόμη και 30-40 μονάδες. Είναι αυτό που λέμε… ένα αστέρι πέφτει πέφτει το κοιτώ στον ουρανό.
Ίσως δεν ξανάχει γίνει τέτοια πτώση πολιτικού. Ακόμη και τα προηγούμενα λαμόγια του πολιτικού συστήματος, οι κατσαπλιάδες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ των τελευταίων 40 ετών, δεν έζησαν τέτοια απογοήτευση και τέτοια απαξίωση. Ο Τσίπρας τα ζει όλα αυτά και του αξίζουν. Η «φούσκα» της αριστεράς σκάει με πάταγο και ο αρχηγός αυτής της «φούσκας» βρίσκεται σε αποσύνθεση.
Αυτό το λέμε ανεξαρτήτως αν νικήσει στις εκλογές. Ακόμη και κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον ίδιο να γίνει, πάλι το πολιτικό άστρο του Τσίπρα βρίσκεται σε καθοδική διαδικασία. Είτε θα χάσει τις εκλογές και θα ξεκουμπιστεί (εκτός κι αν γίνει ξανά αντιμνημονιακός), είτε θα κερδίσει θα κάνει κάποια κυβέρνηση και θα φθείρεται καθημερινά γιατί έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα για να ξανακοροϊδέψει τον ελληνικό λαό.
Ο Αλέξης Τσίπρας και όσοι έφτιαξαν το προφίλ του και τον έκαναν πρωθυπουργό πόνταραν σε ένα και μόνο σημείο. Στην ανάγκη, την προσμονή του ελληνικού λαού για έναν νέο «ηγέτη». Ήθελε ο κόσμος να πιστέψει σε ένα νέο και άφθαρτο πρόσωπο, με φρέσκες ιδέες και με διάθεση για δουλειά. Αυτό το φρέσκο πούλησε ο Αλέξης και οι ίματζ μέικερ που τον προετοίμασαν. Ο κόσμος τον αποδέχθηκε, τον ψήφισε, τον στήριξε όσο δεν παίρνει και στο τέλος; Μάπα το καρπούζι. Μέσα σε έξι μήνες απογοήτευσε όχι μόνο τους αριστερούς αλλά και μεγάλο μέρος των Ελλήνων που ήθελαν να πιστέψουν σε κάτι διαφορετικό.
Όπως έλεγε και κάποιος στο διαδίκτυο: «Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας είναι σαν τις γυναίκες πριν το γάμο. Άλλα λένε και μόλις μπει η κουλούρα έρχεται η μεγάλη ανατροπή, γίνεται η μεγάλη μεταμόρφωση».
Ο Τσίπρας είναι η μεγαλύτερη πολιτική απογοήτευση της Μεταπολίτευσης διότι καλλιεργήθηκε μια εθνική ψευδαίσθηση η οποία αργά ή γρήγορα θα αποκαλυπτόταν. Δυστυχώς για τους Έλληνες έγινε πολύ γρήγορα και γι’ αυτό οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ έχουν πάθει μελαγχολία. Ευτυχώς για την Ελλάδα που σιγά – σιγά ο Τσίπρας θα μας αδειάσει τη γωνιά και μακάρι ο κόσμος να καταλάβει ότι οι ηγέτες δεν γίνονται μέσα σε μια νύχτα. Είναι αποτέλεσμα σκληρής εργασίας, πολιτικού ενστίκτου και παιδείας. Ποιο από τα τρία είχε ο Τσίπρας που τα βρήκε όλα έτοιμα και εκμεταλλεύτηκε ένα κόσμο που είχε πάθει βέρτιγκο από τα μνημόνια;
Ίσως για το λόγο αυτό οι εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου να μην έχουν σημασία ως προς το αποτέλεσμα, αν βεβαίως δεν υπάρξουν ανατροπές και ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει άνετα και με μεγάλο ποσοστό, πράγμα αδύνατο.
Μεγαλύτερη σημασία έχει ότι ο Τσίπρας που θεωρητικά έχτιζε μια 20ετία λαμπρής πολιτικής καριέρας θα πρέπει να προσαρμοστεί με τη νέα πραγματικότητα. Ο κόσμος τον βαρέθηκε σε έξι μήνες γιατί τον κορόιδεψε όσο κανείς.
Αποδεικνύει έτσι ότι ο παράδεισος από την κόλαση για έναν πολιτικό είναι ένα… τσιγάρο δρόμος.
