Του Γιάννη Νικολή
Μερικοί θα θεωρήσουν ότι το ενδιαφέρον για το αν οι φόροι είναι αδύνατον να εισπραχθούν ή αν αυτοί (οι φόροι) είναι άδικοι και ανήθικοι είναι χωρίς σημασία. Μπορεί και να θεωρήσουν ότι το μείζον είναι ότι είναι αδύνατον να πληρωθούν. Στην ουσία όμως αυτό ακριβώς είναι και το πρόβλημα διότι όσο το θέμα τίθεται επί της δυνατότητας να πληρωθούν οι φόροι η αριστερά και γενικώς οι κρατιστές καταφέρνουν να κερδίζουν την ιδεολογική μάχη.
Μόλις τεθεί το θέμα στη βάση των δικαιωμάτων του ατόμου και του ήθους-ηθικής που επικρατεί στην κοινωνία, τότε η αριστερή ιδεολογία και τα κρατικίστικα οράματα καταρρέουν.
Αλλά ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι επιχειρώντας να εξετάσουμε τη θέση ότι οι φόροι, εισφορές κλπ είναι μεγάλοι και είναι αδύνατον να πληρωθούν. Το επιχείρημα είναι ακριβές, δεν μπορούν να πληρωθούν, όμως πώς θα ζήσουν οι συνταξιούχοι, πώς θα τροφοδοτηθεί το κράτος, πώς θα πληρωθούν οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων, πώς η πολιτεία θα προσφέρει δωρεάν παιδεία, υγεία; κλπ. Δηλαδή το ζήτημα θα μεταφερθεί στο ότι είναι μεν δύσκολη ή και αδύνατη η πληρωμή τους αλλά είναι απολύτως απαραίτητο-ηθικό να πραγματοποιηθεί για το "γενικό καλό". Διαφορετικά υπάρχουν αντικοινωνικές συμπεριφορές ή κοινωνικός αυτοματισμός...
Το σημείο είναι κρίσιμο και μόλις γίνει αποδεκτό ότι είναι ηθικό και δίκαιο να πληρωθούν παρ’ ό,τι είναι αδύνατον η ιδεολογική νίκη και κυριαρχία των αριστερών και γενικώς των κρατιστών είναι δεδομένη. Πρέπει να πληρωθούν για το γενικό καλό, για τους αναξιοπαθούντες, για τους αδύναμους, για τα "φτωχά στρώματα", για τους εργάτες που εκμεταλλεύεται το κεφάλαιο (για να έχουν πχ δωρεάν υγεία, παιδεία κλπ που δεν έχουν), για τις λαϊκές οικογένειες κλπ., κλπ., κλπ.
Φυσικά το πόσα πάνε για οργανισμούς που δεν χρειάζονται σε τίποτα, σε κόμματα, σε πολυφαρμακεία, σε στρατιές κομματανθρώπων, στη βουλή, στα υπουργεία, σε απίθανες ΜΚΟ και απίθανα Ιδρύματα, σε υψηλές συντάξεις πενηντάρηδων κλπ αυτά ποτέ δεν τίθενται σε ενδελεχή εξέταση. Άλλωστε πρόκειται περί του "γενικού καλού" το οποίο είναι "ιερό". Ως εκ τούτου πρέπει να πληρωθούν, κι’ ας είναι αδύνατον, για να μην δυστυχεί η κοινωνία και η φτωχολογιά…
Η αναγνώριση δηλαδή των φόρων ως "δίκαιων" ανεξάρτητα από την αδυναμία να πληρωθούν, στην ουσία τους καθαγιάζει (τους φόρους, εισφορές κλπ) και θέτει αυτούς που δεν μπορούν να τους πληρώσουν στην θέση του άδικου. Εφόσον όμως είναι άδικοι αυτοί που δεν πληρώνουν να "κόψουν τον λαιμό τους" να τα βρουν και να μας τα δώσουν (να τα αρπάξουμε) για να τα δώσουμε για το "γενικό καλό". Δηλαδή για την "δωρεάν παιδεία", τη "δωρεάν υγεία", τους υπαλλήλους της βουλής, τη χρηματοδότηση των απίθανων ΜΚΟ (όπως αυτή για την αποναρκοθέτηση της Παλαιστίνης), στους Οργανισμούς του τύπου "Οργανισμός για την Αποξήρανση της Κωπαϊδος), στις παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου που ανεβάζει και έργο του Σάββα Ξηρού, για το ακριβό γυμναστήριο, με ανθρακονήματα, του ΓΑΠ στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ και σε τόσες άλλες θεάρεστες δραστηριότητες του "ηθικού" κράτους.
Όταν όμως το θέμα τεθεί στη βάση του ότι δεν γίνεται το κράτος δια των μηχανισμών του να αρπάζει τον πλούτο που παράγουν οι πραγματικά εργαζόμενοι. Ότι η αρπαγή αυτή δια του κάθε είδους φόρου, εισφοράς, τέλους, και άλλων αφαιμάξεων είναι μια αήθης (ανήθικη) και άδικη πρακτική, το θέμα τίθεται σε μια εντελώς διαφορετική βάση.
Τίθεται δηλαδή στη βάση των δικαιωμάτων του ανθρώπου ως προς την εργασία του και τον πλούτο που αυτός παράγει και κατέχει. Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι: Μια επιχείρηση παράγει εμπορεύσιμα αγροτικά εργαλεία (φαίνεται παράξενο αλλά υπάρχουν ακόμη τέτοιες στην Ελλάδα) και η οποία δίνει εργασία σε 20 ανθρώπους, τι φόρους καλείται να πληρώσει; Τι είναι δίκαιο και ηθικό να πληρώσει; Ασφαλώς καλείται να πληρώσει για την αστυνομία η οποία όμως οφείλει να είναι "απίκου" οψέποτε την χρειασθεί και με σεβασμό προς τον χρηματοδότη-εργοδότη της (την εταιρεία κατασκευής αγροτικών εργαλείων). Οφείλει να πληρώσει για την πυροσβεστική που επίσης καλείται να είναι "απίκου" όταν χρειάζεται. Φυσικά οφείλει να πληρώσει για την ασφάλεια των συνόρων της χώρας και τη δικαιοσύνη. Αυτά και μόνο και τίποτα παραπάνω. Όλα τα υπόλοιπα σε μια χώρα υπεύθυνων πολιτών καλούνται να τα αναλάβουν οι πολίτες οι οποίοι και θα πληρώσουν σε οργανισμούς που ιδρύουν οι ίδιοι για παιδεία, υγεία, συγκοινωνίες κ.α. και όχι ένα κράτος που θα τα πάρει για να τα δώσει πρώτα και κυρίως στην νομενκλατούρα του και δευτερευόντως στους πελάτες του ενώ ταυτόχρονα θα ισχυρίζεται ότι φροντίζει το γενικό καλό.
Ουσιαστικά δηλαδή τίθεται το θέμα των δικαιωμάτων του ανθρώπου ως προς τον πλούτο που παράγει, τα δικαιώματα ως προς την κατοχή του πλούτου και τα δικαιώματα ως προς τη διάθεση του (του πλούτου). Μπορεί κανείς να αμφισβητήσει το απόλυτο δικαίωμα των ιδιοκτητών της ως άνω βιομηχανίας γεωργικών μηχανημάτων επί του πλούτου που αυτή παράγει. Νομίζω κανένας δεν μπορεί, το δικαίωμα είναι εμφανές. Κάποιοι εργάζονται, παράγουν, πουλούν, κερδίζουν. Δεν έχει κανένας το δικαίωμα να έρθει κανένας να τους πάρει τον πλούτο που παράγεται από τον κόπο τους. Άλλωστε μπορεί και να φαλιρίσουν, τότε τι θα προσφέρει το κράτος; Από ψίχουλα έως τίποτα…ή πιθανότατα θα εξακολουθεί να ζητά καθώς είναι γνωστό πόσο δύσκολο είναι στην Ελλάδα να κλείσεις ακόμη και ψιλικατζίδικο…
Αλλά ας πάμε και στον πωλητή αυτών των μηχανημάτων. Αυτόν που γυρίζει σε διάφορα μαγαζιά για να προωθήσει τα προϊόντα και που ας πούμε κερδίζει πολλά, ας πούμε 70.000€ γιατί είναι καλός στις πωλήσεις. Ποιος έχει το δικαίωμα να του αρπάξει την αμοιβή που με πολύ κόπο επιτυγχάνει. Κανείς…
Κι’ όμως το Ελληνικό πελατειακό κράτος, αλλά και πολλά κράτη και του Δυτικού Κόσμου, θεωρούν ότι έχουν δικαιώματα επί αυτού του παραγόμενου πλούτου. Και αυτό είναι και το πρόβλημα. Όταν το κράτος αποφανθεί ότι έχει δικαιώματα επί του πλούτου που άλλοι παράγουν, και όταν αυτοί που παράγουν αποδεχτούν αυτό το δικαίωμα (το αποδώσουν στο κράτος) τότε αρχίζουν και τα μεγάλα προβλήματα. Το κράτος φορολογεί, αρπάζει, πολλές φορές λεηλατεί και γιγαντώνεται για το "γενικό καλό"…Δηλαδή για τη δημιουργία όλο και περισσότερων και μεγαλύτερων οργανισμών που θα φροντίσουν τους πολίτες και ιδιαίτερα τους αδύναμους…πάντα με ξένα κόλλυβα, δηλαδή με τον πλούτο που αρπάχθηκε από τους πραγματικά εργαζόμενους…
Μόνο που αυτό το "δικαίωμα" δεν στηρίζεται πουθενά. Είναι ένα άηθες (ανήθικο) "δικαίωμα". Στηρίζεται σε μια σχεδόν ψευδαίσθηση, ότι μια μεγάλη δομή όπως το κράτος θα έχει πάντα χρήματα να φροντίζει τους αναξιοπαθούντες….
Η πραγματικότητα όμως είναι ότι δεν έχει. Κι’ αυτά που έχει είναι αυτά που παίρνει από τους πραγματικά εργαζόμενους για να τα δώσει υποτίθεται στους αναξιοπαθούντες ενώ στην ουσία τα διανέμει στους διαφόρων επιπέδων πελάτες-υποστηρικτές του…
Και αυτή την πραγματικότητα οι πραγματικά εργαζόμενοι την ανακαλύπτουν σε καιρούς κρίσης…Τουλάχιστον κάποιες φορές…και τότε δρομολογούνται μείζονες εξελίξεις…
* O κ. Γιάννης Νικολής είναι Ψυχίατρος, Ψυχαναλυτής Ομάδας, Διδάκτωρ Ψυχιατρικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και ιδρυτής της Λέσχης Φιλελεύθερου Προβληματισμού στη Θεσσαλονίκη
