Μπορεί στην Ουκρανία να απαγορεύεται κάθε σύμβολο της σοβιετικής εποχής και στις χώρες της Βαλτικής να συνεχίζονται οι παρελάσεις στη μνήμη των Waffen-SS (70 χρόνια μετά την ήττα της χιτλερικής Γερμανίας...), όμως στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης, η παραδοσιακή Ακροδεξιά επιδίδεται συστηματικά σε ένα πολιτικό λίφτινγκ.
Επιχειρεί, δηλαδή, να αμβλύνει ή ακόμη και να εξαλείψει τα χαρακτηριστικά εκείνα που είναι πιθανό να ενεργοποιήσουν τα αντιφασιστικά και δημοκρατικά αντανακλαστικά εκατομμυρίων Ευρωπαίων πολιτών και να αναδείξει ταυτόχρονα άλλα, τα οποία στοχεύουν απευθείας στα σύχρονα προβλήματα των ευρωπαϊκών κοινωνιών -το κύμα μεταναστών και προσφύγων, οι τζιχαντιστές και η «ισλαμική τρομοκρατία», η διαφθορά, η ανεργία και, φυσικά, το ολοένα πιο αντιδραστικό προσωπείο της ίδιας της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης.
Ήδη, στις σκανδιναβικές χώρες, η επιχείρηση εκσυγχρονισμού έχει προχωρήσει τόσο πολύ ώστε στη Νορβηγία το ακροδεξιό κόμμα συμμετέχει ήδη στην κυβέρνηση, ενώ πολύ σύντομα το ίδιο είναι πιθανό να γίνει και στη Φινλανδία, μετά τις εκλογές της περασμένης Κυριακής.
Στην Ιταλία, επίσης, η Λέγκα του Βορρά προσπαθεί να παρουσιάσει ένα φρέσκο και νεανικό πρόσωπο, ενώ στη Βρετανία, ο Νάιτζελ Φάρατζ επιβάλει βήμα-βήμα την ατζέντα του στην πολιτική αντιπαράθεση, ενόψει των εκλογών της 7ης Μαΐου.
Ακόμη και στην Ουγγαρία, το μέχρι πρόσφατα προκλητικό Jobbik κάνει βήματα προς την ίδια κατεύθυνση. Αναμφίβολα, ωστόσο, το μεγάλο στοίχημα παίζεται στη Γαλλία -λόγω μεγέθους και ιστορικών παραδόσεων της συγκεκριμένης χώρας.
Από αυτή την άποψη, η αντιπαράθεση ανάμεσα στον ιδρυτή του Εθνικού Μετώπου και την κόρη του και νυν πρόεδρό του δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαία. Παρά την εκεχειρία που σήμανε η χειρουργική επέμβαση στην οποία υποβλήθηκε την περασμένη εβδομάδα ο 86χρονος πλέον Ζαν-Μαρί Λεπέν, τα όσα διεμείφθησαν πρόσφατα -ακόμη κι αν είναι στημμένα, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι- αντανακλούν τις διεργασίες στο κόμμα, στην πορεία προς τη «μητέρα των μαχών»: τις προεδρικές εκλογές του 2017, στις οποίες η Μαρίν Λεπέν επιδιώκει να κάνει τη μεγάλη ανατροπή.
Το αποτέλεσμα των πρόσφατων δημοτικών και περιφερειακών εκλογών, που άφησε στάσιμη τη δύναμη του Εθνικού Μετώπου και το ανέδειξε στη δεύτερη θέση, πίσω από το UMP του Σαρκοζί, έδειξε πως η επικεφαλής του πρέπει να διανύσει μεγάλη απόσταση εάν θέλει να έχει ουσιαστικές ελπίδες να φτάσει στον στόχο της.
Διότι από το 2011, όταν ανέλαβε το τιμόνι του κόμματος, μπορεί να έχει κάνει πολλά βήματα για να γίνει αποδεκτή από ευρύτερα τμήματα της γαλλικής κοινωνίας και να έχει αποκτήσει ρίζες στις τάξεις παραδοσιακών στρωμάτων της εργατικής τάξης, εξακολουθεί όμως να προκαλεί φόβο, ακόμη και στην ελίτ.
Η σύγκρουση, λοιπόν, με τον ακραίο πατέρα -υποστηρικτή του δισιλογικού καθεστώτος Πετέν και της άποψης ότι το Ολοκαύτωμα αποτελεί μια «λεπτομέρεια» της ιστορίας- θέλει να δώσει την εικόνα του οριστικού διαζυγίου του κόμματος και της υποψήφιας για την προεδρία κόρης με το αμαρτωλό παρελθόν.
Μέχρις ενός σημείου, βεβαίως. Όσοι περιμένουν πατροκτονία θα διαψευστούν, καθώς για να ενισχυθεί πολιτικά και εκλογικά, το Εθνικό Μέτωπο δεν μπορεί να κερδίσει τους «νοικοκυραίους» χάνοντας τα στηρίγματά του στους φανατικούς ακροδεξιούς και εθνικιστές. Και γι' αυτούς, ο πατέρας αποτελεί ιδανική «γέφυρα»...
ΣΚΑΝΔΙΝΑΒΙΚΕΣ ΧΩΡΕΣ
Ωρα για κυβέρνηση
«Αναμένουμε ένα ρόλο ευθύνης στην κυβέρνηση. Ελπίζουμε ότι οι διαπραγματεύσεις θα ολοκληρωθούν με τρόπο ώστε να λαμβάνονται υπόψη οι ιδέες μας». Με αυτά τα λόγια, η υπαρχηγός του ακροδεξιού Κόμματος των (Αληθινών) Φινλανδών ξεκαθάρισε ότι φιλοδοξεί να αποτελέσει τον κυβερνητικό εταίρο του Γιούχα Σίπιλε, του βαθύπλουτου ηγέτη του Κεντρώου Κόμματος που θα αναλάβει την πρωθυπουργία. Αλλά και ο ηγέτης του, Τίμο Σόινι, δεν μάσησε τα λόγια του. «Είναι σημαντικό το κόμμα να περάσει στην επόμενη φάση (...) Η ισχύς βρίσκεται στην κυβέρνηση», δήλωσε.
Η φινλανδική Ακροδεξιά, άλλωστε, είναι η δεύτερη δύναμη στη Βουλή, με 38 έδρες και δικαιωματικά ελπίζει πως θα επαναλάβει τον «άθλο» του όμορου κόμματος της Νορβηγίας. Εκεί, από τα τέλη του 2013, το Κόμμα Προόδου συμμετέχει στην κυβέρνηση, με την επικεφαλής του Σιβ Γένσεν να κατέχει ένα εξαιρετικά καίριο πόστο -της υπουργού Οικονομικών. Μάλιστα, έχει αναλάβει να προωθήσει μια ατζέντα περικοπών και λιτότητας (για τα δεδομένα της Νορβηγίας, φυσικά), αποδεικνύοντας ότι η εκσυγχρονισμένη Ακροδεξιά είναι σε θέση να αποτελέσει αξιόπιστο εταίρο και να βγάλει ακόμη και βρόμικη δουλειά, όταν και εφόσον χρειαστεί.
Σε κάθε περίπτωση, εφόσον το μοντέλο της Νορβηγίας επαναληφθεί και στη Φινλανδία, το «πείραμα» θα θεωρηθεί επιτυχημένο και θα ανοίξει ο δρόμος για τη συμμετοχή στην κυβέρνηση και άλλων ευρωπαϊκών χωρών κομμάτων τα οποία προέρχονται από τον χώρο της Ακροδεξιάς, όμως έχουν υποστεί με επιτυχία πολιτικό «λίφτινγκ», με αποτέλεσμα να γίνουν πιο... εύπεπτα.
ΟΥΓΓΑΡΙΑ
Jobbik, με πρότυπο τη Λεπέν
Οι δείκτες στην οικονομία της Ουγγαρίας μπορεί να βελτιώνονται και οι επενδυτές να δείχνουν εμπιστοσύνη στη χώρα, όμως τα ποσοστά του κυβερνώντος κόμματος πέφτουν. Έτσι, σε δημοσκόπηση της Ipsos που δημοσιοποιήθηκε τον περασμένο μήνα, το Fidesz φέρεται να διατηρεί μετά βίας την πρωτιά, με 21%, νιώθοντας ήδη την καυτή ανάσα του ακροδεξιού Jobbik, που συγκεντρώνει 18% και ενισχύεται διαρκώς. Έτσι, ο λαϊκιστής δεξιός πρωθυπουργός Βίκτορ Όρμπαν, που δεν έχει διστάσει να συγκρουστεί με το Βερολίνο, τις Βρυξέλλες και το ΔΝΤ, βλέπει να κινδυνεύει από ένα ακόμη πιο ακραίο κόμμα -το οποίος, ωστόσο, εγκαταλείπει σταδιακά ορισμένες από τις πιο ακραίες θέσεις του, για να κερδίσει την εμπιστοσύνη ευρύτερων στρωμάτων.
Ο ηγέτης του, Γκάμπορ Βόνα, έχει αναγορεύσει σε πρότυπό του την Μαρίν Λεπέν -ωστόσο, δεν διστάζει να συγκρίνει το Jobbik ακόμη και με κόμματα της Αρστεράς. «Όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, οι Podemos στην Ισπανία ή το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία, το Jobbik χτυπά την πόρτα της κυβέρνησης στην Ουγγαρία. Αυτά τα κόμματα συνιστούν κάτι καινούριο, με ένα τρόπο που μόλις τώρα αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε», είπε πρόσφατα σε συνέντευξή του στο πρακτορείο Reuters -ενώ την ίδια στιγμή, φροντίζει να διαψεύσει ότι είναι αντισημιτικό ή ρατσιστικό και ζητά συγγνώμη για τη θέση του πως το Ολοκαύτωμα αποτελεί ένα ψέμα.
AfD και Pegida
Η Ακροδεξιά της... γραβάτας
Στις αρχές του μήνα, ακροδεξιοί επιτέθηκαν με βόμβες μολότοφ σε μια στέγη μεταναστών στο Τρέγκλιτζ, χωρίς ευτυχώς να προκαλέσουν θύματα. Επίσης, στο Σόλινγκεν, όπου το 1993 είχαν καεί ζωντανοί σε ανάλογο περιστατικό πέντε Τούρκοι, άγνωστοι ζωγράφισαν σβάστικες έξω από ένα κέντρο φιλοξενίας προσφύγων. Η γερμανική αστυνομία βρίσκεται σε συναγερμό, καθώς η μεγάλη αύξηση του αριθμού των προσφύγων που φτάνουν στη χώρα -φέτος, μπορεί να πλησιάσουν και το μισό εκατομμύριο- πυροδοτεί νέα κύματα ξενοφοβίας και ρατσισμού.
Σε πολιτικό επίπεδο, βεβαίως, το νομοθετικό πλαίσιο της χώρας και, κυρίως, η πληγή του χιτλερισμού, δεν θα επέτρεπαν ποτέ σε ένα κόμμα ανοιχτά νεοναζιστικό και ακροδεξιό -όπως το NPD- να ευδοκιμήσει και να απειλήσει το κατεστημένο χωρίς να κηρυχθεί παράνομο. Δεν ισχύει το ίδιο, όμως, με την Ακροδεξιά της... γραβάτας, όπως είναι το κίνημα Pegida (Πατριώτες Ευρωπαίοι κατά του Εξισλαμισμού της Δύσης), και το κόμμα AfD (Εναλλακτική για τη Γερμανία). Το πρώτο συνεχίζει την παρέμβασή του με επίκεντρο της Δρέσδη -μάλιστα, στέλεχός του δήλωσε ότι θα διεκδiκήσει τη δημαρχία τηw- ενώ το δεύτερο εντυπωσιάζει σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, από τις ευρωεκλογές του 2014 μέχρι σήμερα.
Όπως, μάλιστα, δήλωσε πρόσφατα η εκ των ηγετών της Αριστεράς, Κάτια Κίπλινγκ, Pegida και AfD έρχονται ολοένα πιο κοντά...
Λίγκα του Βορρά
Η κληρονομιά του Μπερλουσκόνι
Στο καυτό ζήτημα των προσφύγων και μεταναστών, ο ηγέτης της Λίγκας του Βορρά εμφανίζεται ιδιαιτέρως σκληρός, καθώς έχει απαιτήσει η ΕΕ να προχωρήσει σε πήρη ναυτικό αποκλεισμό της Λιβύης. Αλλά και απέναντι στο Ισλάμ τηρεί ανάλογη στάση: Ζητά από την κυβέρνηση μηδενική ανοχή απέναντι σε κάθε παραβατικότητα, ενώ ακόμη και για την κατασκευή ενός τζαμιού στο Μιλάνο, θέτει ως προϋπόθεση να αναγνωρίσουν οι ιμάμηδες τις ιταλικές αξίες. Αδιαλλαξία τον χαρακτηρίζει και στα θέματα της ΕΕ και του ευρώ, καθώς λέει σε κάθε ευκαιρία όχι στη δικτατορία της ΕΕ και του ευρώ, κατηγορεί τον Ματέο Ρέντσι ως «υπηρέτη των Βρυξελλών», ενώ δηλώνει κοντά με την Μαρίν Λεπέν.
Παρ' όλα αυτά, ο 42χρονος Ματέο Σαλβίνι είναι το φρέσκο πρόσωπο της ιταλικής εθνικιστικής Ακροδεξιάς. Άνετος, απλός και επικοινωνιακός, χτίζει γέφυρες με τμήματα της νεολαίας και των αγανακτισμένων με το παλιό πολιτικό σκηνικό, ενώ αντλεί υποστηρικτές και από τη βάση της Φόρτσα Ιτάλια, που παρουσιάζει σημάδια αποσύνθεσης καθώς η εποχή Μπερλουσκόνι έχει φτάσει στο τέλος της. Μάλιστα, με τη μεγάλη αντικυβερνητική διαδήλωση που πραγματοποίησε στα τέλη Φεβρουαρίου στη Ρώμη, ο Σαλβίνι απέδειξε ότι η δύναμή του δεν περιορίζεται στον Βορρά και προέρχεται από όλη την Ιταλία -ακόμη και αυτό το τμήμα που έχει βρει στέγη στο Κίνημα των 5 Αστέρων, του Μπέπε Γκρίλο.
Οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν διαρκή άνοδο των ποσοστών της Λίγκας, ενώ η δημοφιλία του ίδιου του Σαλβίνι μοιάζει να συναγωνίζεται εκείνη του συνομήλικού του πρωθυπουργού...
