Το θέμα των ημερών είναι, αδιαμφισβήτητα, η ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης του 3ουπρογράμματος προσαρμογής. Οι διάφορες μπαγαποντιές των κυβερνώντων κομμάτων για να ευνοήσουν τους "πελάτες" τους, οι αντιδράσεις των δανειστών σε αυτές τις μπαγαποντιές και το χάλι που προκύπτει στην οικονομία από τις καθυστερήσεις και όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου, βρίσκονται στο επίκεντρο της κοινής γνώμης.
Εχθές όμως, προέκυψε ένα ζήτημα πολύ πιο σημαντικό, πολύ πιο κεφαλαιώδες απ’ όλα τα παραπάνω. Ίσως και από την κρίση την ίδια, σαν σύνολο. Διότι αποτελεί μία από τις κυριότερες γενεσιουργές αιτίες της.
Εννοώ την Παιδεία και τό θέμα τού Σχολικού Κώδικα Τιμής του συντρόφου υπουργού Παιδείας, κυρίου Νίκου Φίλη. Το οποίο αλλάζει την Παιδεία, δραματικά και ριζικά. Και όχι αναγκαστικά προς το καλύτερο…
Η Παιδεία και η κατάστασή της τις τελευταίες δεκαετίες, είναι ένας από τους βασικότερους λόγους που η κρίση διαρκεί οκτώ ολόκληρα χρόνια. Περισσότερο χρόνο από οποιαδήποτε άλλη Ευρωπαϊκή χώρα. Και που αναμένεται να διαρκέσει τουλάχιστον άλλα δύο.
Πρόκειται για ένα θέμα που θα έπρεπε να διατηρεί το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης, μόνιμα. Πράγμα που, δυστυχώς, δεν συμβαίνει…
Η (μία ακόμη) προσπάθεια του υπουργού Φίλη να μεταρρυθμίσει την Παιδεία, από τα όσα έχουν γίνει γνωστά έως τώρα γι’ αυτήν, βρίσκεται στον εντελώς λάθος δρόμο. Χάνει τον βασικό στόχο, την πεμπτουσία μιας αποτελεσματικής εκπαίδευσης. Δεν στοχεύει σε μια πραγματικά παραγωγική Παιδεία…
Σκεπτόμενος πώς να περιγράψω το που θα έπρεπε να στοχεύει ένα σύγχρονο και αποτελεσματικό εκπαιδευτικό σύστημα, θυμήθηκα ένα κείμενο που ανέβασε πριν λίγες μέρες, στον Φεϊσμπουκικό του "τοίχο", ο καλός φίλος και εν Capital.gr συνάδελφος, Άγης Βερούτης. Με την άδεια του, το μεταφέρω:
"Κάτι αυτοβιογραφικό.
Θυμάμαι την αγωνία μου, τέτοια εποχή το 1988, που επήγα στο Ίδρυμα Αλέξανδρος Ωνάσης, τότε στο Κολωνάκι, για να κάνω συνέντευξη με τον Διευθυντή των Υποτροφιών.
Λίγες ημέρες πριν είχα καταθέσει τα χαρτιά μου ζητώντας υποτροφία για μεταπτυχιακά στην Αγγλία.
Είχα καταφέρει να εξασφαλίσω μια μικρή υποτροφία από το πανεπιστήμιο Cranfield Institute of Technology που μου κάλυπτε τα δίδακτρα και έδινε και ένα ανεπαίσθητο υπόλοιπο μηνιαίως, λιγότερο από £100 λίρες Αγγλίας. Η λίρα τότε έχει 420 δραχμές. Πολλά χρήματα.
Με όπλο αυτή την μικρή υποτροφία του Cranfield και τον ψηλό βαθμό του πτυχίου μου στην Μηχανολογία, επήγα στο Ίδρυμα Ωνάση να προσπαθήσω να τους πείσω να μου δώσουν μια υποτροφία.
Είχα περάσει την πρώτη διαλογή, και είχε φτάσει η ώρα της αλήθειας.
Είχε ζέστη αλλά από την αγωνία δεν ζεσταινόμουν καθόλου. Μπήκα σε μια μεγαλόπρεπη αίθουσα με τοίχους ντυμένους ξύλο. Στην άκρη είχε μια συρόμενη πόρτα που γίνονταν οι συνεντεύξεις.
Έφτασα μισή ώρα νωρίτερα με αντίγραφο από όλα τα χαρτιά μου στο χέρι, φορώντας σακάκι και γραβάτα στους 30 βαθμούς. Ξυρισμένος φυσικά και με τα παπούτσια μου φρεσκογυαλισμένα.
Πρέπει να περίμενα μια ώρα καθισμένος ακίνητος ώσπου με φώναξε μια γραμματέας να πάω στο γραφείο του διευθυντή. Τινάχτηκα όρθιος και την ακολούθησα.
Ο διευθυντής ήταν φιλικότατος και από τους άμεσους συνεργάτες του Ωνάση όπως έμαθα μετά από χρόνια.
Αφού συστήθηκα και αφού μου αρνήθηκε να τους ξαναδώσω τα χαρτιά που είχα καταθέσει νωρίτερα, με ρώτησε σχεδόν αμέσως: "Γιατί θέλεις να κάνεις μεταπτυχιακά;"
Σκέφτηκα λίγο, δευτερόλεπτα, και του απάντησα με ενθουσιασμό αλλά με μόνο 4 λέξεις "Για να γίνω καλύτερος!".
Έσκυψε μπροστά στο γραφείο του και έκλεισε λίγο τα μάτια. Μετά τα άνοιξε και μου είπε ότι μπορώ να φύγω. Δεν χρειαζόταν να ρωτήσει κάτι άλλο.
Τον ευχαρίστησα και έφυγα σαν βρεγμένη γάτα, σίγουρος πως είχα πετάξει την ευκαιρία μου με τη βιασύνη μου, και τελικά δεν θα πήγαινα για μεταπτυχιακό.
Τρεις μέρες μετά ήρθε μια επιστολή από το Ίδρυμα, η οποία με πληροφορούσε πως θα ελάμβανα την υποτροφία των £300 λιρών Αγγλίας μηνιαίως.
Έφτασα 45 χρονών να καταλάβω γιατί η απάντησή μου ήταν η σωστή, και πως ο άνθρωπος αυτός με έδιωξε εγκαίρως για να μην του χαλάσω την εντύπωση που του έκανε η πρώτη μου απάντηση.
Ενίοτε η ζωή των ανθρώπων καθορίζεται από ελάχιστες λέξεις..."
Αυτή η μικρή φράση που εκστόμισε τότε ο Άγης, κυρίες και κύριοι, δεν καθόρισε μόνο την ζωή του. Θα έπρεπε να είναι γραμμένη στις εισόδους όλων των σχολείων, κάθε βαθμίδας, ολόκληρης της Ελλάδας. Και θα έπρεπε να αποτελεί τον πρώτο και μοναδικό στόχο όλων όσοι συμμετέχουν στο Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Οπωσδήποτε δε, να μην θεωρεί "την αριστεία ρετσινιά".
Η Παιδεία δεν πρέπει, ποτέ και για να κανένα λόγο, να στοχεύει να δημιουργήσει πολίτες που είναι "πρίγκιπες" ή "πριγκίπισσες", "αριστεροί" ή "δεξιοί" "κουλτουριάρηδες" ή "εμπορικοί" κ.ο.κ. Ένα εκπαιδευτικό σύστημα δεν πρέπει, ποτέ και για κανένα λόγο, να παράγει έτοιμα "προϊόντα". Στόχος, ένας και μοναδικός, πρέπει να είναι η αποφοίτηση σκεπτόμενων, ενεργών και δημιουργικών πολιτών. Οι επιλογές, από εκεί και μετά, είναι δικές τους. Ώστε να προσπαθούν συνεχώς, να "γίνονται καλύτεροι". Κάθε μέρα, κάθε ώρα που περνά. Κι έτσι "να παρασύρουν" τους πάντες και τα πάντα γύρω τους σε κάτι καλύτερο. Φυσικά και την χώρα...
Για την μεταφορά και τον σχολιασμό
Πέτρος Λάζος
