Ως «σύγχρονη Οδύσσεια» που δεν πρόκειται να τελειώσει καλά, τουλάχιστον σε σύντομο χρονικό διάστημα, παρομοιάζει την κατάσταση που βιώνει η Ελλάδα την τελευταία 5ετία η βρετανική εφημερίδα Guardian σε άρθρο που υπογράφει ο Λάρι Έλιοτ.
Μία μοντέρνα εκδοχή της Οδύσσειας ξεκίνησε πριν από μια πενταετία όταν η Αθήνα «μαγείρεψε» τα στατιστικά της στοιχεία προκειμένου να κάνει το δημοσιονομικό της έλλειμμα να φαίνεται πολύ μικρότερο από το πραγματικό του μέγεθος. Λίγοι σκέφτηκαν τότε πως το συγκεκριμένο σκάνδαλο θα είχε τέτοιες προεκτάσεις ή πως το ταξίδι στις φουρτουνιασμένες θάλασσες της κρίσης θα διαρκούσε τόσο πολύ.
Η Guardian κάνει μια αναδρομή στην κρίση από τον Οκτώβριο του 2009, όταν η Ευρωζώνη είχε εγκλωβιστεί στα δίχτυα της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κατάρρευσης που προκάλεσε η πτώχευση της Lehman Brothers. Η Ευρωζώνη ήταν συγκρατημένα αισιόδοξη και δεν καλωσόρισε την παραδοχή του Γιώργου Παπανδρέου πως υπάρχει «μαύρη τρύπα» στα δημόσια οικονομικά της Ελλάδας, ωστόσο δεν θορυβήθηκε ιδιαίτερα. Όμως οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής στις Βρυξέλλες και στη Φρανκφούρτη δεν είχαν δίκιο. Η Ελλάδα είχε σημασία.
Σε αυτό το σημείο η Guardian παρομοιάζει την κρίση της Ευρωζώνης με τη Σκύλλα που καταβρόχθισε πολλούς από τους άνδρες του Οδυσσέα. Ο αρθρογράφος Λάρι Έλιοτ παραθέτει τρία προβλήματα που προκάλεσαν την κρίση στην Ευρωζώνη.
Πρώτον πολλές χώρες είχαν πρόβλημα ανταγωνιστικότητας. Η νομισματική ένωση είχε δώσει σε όλα τα μέλη του ευρώ, ένα κοινό επιτόκιο χωρίς την ελευθερία να προσαρμόζουν τις συναλλαγματικές ισοτιμίες τους. Αυτό σήμαινε ότι αν μια χώρα είχε υψηλότερο ρυθμό πληθωρισμού από μια άλλη, τα προϊόντα της για εξαγωγή θα καθίσταντο σταδιακά πιο ακριβά.
Ένα δεύτερο πρόβλημα ήταν ότι οι ευρωπαϊκές τράπεζες φορτώθηκαν υπερβολικές ποσότητες χρέους. Τα χαμηλά επιτόκια οδήγησαν σε ισχυρή ανάπτυξη τις χώρες της περιφέρειας της ευρωζώνης, οι οποίες συνήθως οδηγούνται από τον κλάδο real estate.
Το τρίτο πρόβλημα είναι ότι η Ευρώπη στερούνταν ενός αναπτυξιακού μοντέλου στα χρόνια που προηγήθηκαν της κρίσης -και εξακολουθεί να στερείται. Για τη Γερμανία, η λύση είναι κάθε κράτος να αναλάβει τα χρέη του και να γίνει από μόνο του πιο ανταγωνιστικό. Αλλά η βελτιωμένη ανταγωνιστικότητα ενός κράτους, μεταφράζεται σε μειωμένη ανταγωνιστικότητα ενός άλλου.
Η Guadian καταλήγει: «Όπως και με την Οδύσσεια, η ιστορία των τελευταίων πέντε ετών είναι γεμάτη από γκάφες που έγιναν, από απρόβλεπτα προβλήματα που ενέσκηψαν, από ευκαιρίες που χάθηκαν. Ο Οδύσσειας τελικά επέστρεψε στην Πηνελόπη του. Το happy end δείχνει να είναι ακόμη μακριά για την Ευρωζώνη».
