17/4/2016
Τού Άντώνη Ν. Βγόντζα:
Τι άλλο θα δούμε;
Το Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ διέγραψε, κατά πλειοψηφία, με ποινές προσωρινής παύσης συγκεκριμένους δημοσιογράφους γιατί υποστήριξαν το «Ναι» κατά τη διάρκεια του τελευταίου δημοψηφίσματος. Η καταδικαστική πλειοψηφία διαμορφώθηκε κυρίως από συνταξιούχους δημοσιογράφους που πρόσκεινται φανερά στον ΣΥΡΙΖΑ.Είναι προφανής ο στόχος αυτής της κίνησης. Εντάσσεται στη συνολική κυβερνητική προσπάθεια και στρατηγική να φιμώσει τον Τύπο. Γραπτό και ηλεκτρονικό. Τι θυμίζει αυτό;
Κάποιες εποχές που τις «ξέρασε» η Ιστορία. Τα περισσότερα καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού μίσησαν την ελευθερία του Τύπου. Αν μπορούσαν, θα τη στραγγάλιζαν! Δυστυχώς γι’ αυτά, η ελευθερία του Τύπου και η εικόνα συνέτριψαν το «σιδηρούν παραπέτασμα» του Ουίνστον Τσόρτσιλ.
Αυτές οι πειθαρχικές αποφάσεις συγκρούονται με το Σύνταγμα και τις προστατευτικές του διατάξεις. Αμαυρώνουν, στην πράξη, θεμελιώδεις διατάξεις της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Δεν έχουν ισχύ. Δεν πρόκειται να σταθούν σε κανένα δικαστήριο.
Ο δημοσιογράφος δεν είναι ληξίαρχος των γεγονότων. Ούτε λεξικογράφος ειδήσεων. Ο δημοσιογράφος, αφηγούμενος τα γεγονότα και την εξέλιξή τους, συμμετέχει σε αυτά.
Συγκινείται ή συγκλονίζεται από αυτά. Δεν είναι η «πόρνη» των γεγονότων και των ειδήσεων που εκδίδεται ανεπιλέκτως. Είναι μέρος και μέλος της αφήγησης των γεγονότων. Αφηγούμενος τα γεγονότα, τα εντάσσει στον δικό του αξιακό κόσμο. Τα αξιολογεί σύμφωνα με τη δική του κλίμακα αξιών. Ο δημοσιογράφος έχει ταυτότητα προσωπική, επαγγελματική, κοινωνική και, όχι πάντα, πολιτική. Εχει πορεία. Σπάνια είναι παράλληλη με συγκεκριμένα κόμματα.
Ο Τύπος, πιο γενικά, έχει τον δικό του ρόλο. Ενημερώνει, αποκαλύπτει και μάχεται. Υπερασπίζεται και διεκδικεί. Ενημερώνει για την καθημερινότητα αξιολογώντας τις καταστάσεις και τα πράγματα που μετατρέπονται σε ειδήσεις. Αποκαλύπτει όσα δεν πρόσεξε η δικαστική εξουσία ή και πριν από αυτήν. Πρέπει να εκφέρει κρίσεις πολύ πριν ωριμάσουν τα γεγονότα και οι ειδήσεις. Δεν έχει την πολυτέλεια του χρόνου, των διαδικασιών που απολαμβάνει ο δικαστής. Ούτε διαθέτει τη δύναμη της εξουσίας. Ακόμα και εκείνης που αποδέχεται τον αυτοπεριορισμό της θεσμικής λειτουργίας της.
Ο Τύπος και ο δημοσιογράφος αναλαμβάνουν κινδύνους. Υλικούς και ηθικούς. Δεν θα κριθούν μόνο από τους συνταγματικούς θεσμούς με τη θεσμική άνεση που έχουν εξοπλιστεί και διαθέτουν. Οχι σπάνια, αντιμετωπίζουν και το παρακράτος. Και ο δημοσιογράφος, στον οποίο ανήκει το πολύτιμο αγαθό της ελευθερίας και έκφρασης και η οργανωμένη συλλογικά λειτουργία του μέσα από τα ΜΜΕ, αντιμετωπίζει κινδύνους και από το επίσημο ή ανεπίσημο παρακράτος που φωλιάζει μέσα στο αυστηρά και κανονιστικά περιχαρακωμένο κράτος. Αλλά και εκείνο που έχει παραδοσιακές άκρες με κάθε μορφής πηγές ανωμαλίας και ανομίας. Ο δημοσιογράφος και ο Τύπος παλεύουν στα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα. Αλλοτε τα υπερασπίζονται. Και άλλοτε τα διεκδικούν. Προωθούν κοινωνικές και πολιτικές προτάσεις τις ώρες που ακόμα δεν ισχύουν. Με στόχο την επικράτησή τους. Οχι σπάνια γίνονται ανατρεπτικοί. Οργανα σύγκρουσης και ανατροπής. Ο ελεύθερος Τύπος είναι το πιο ισχυρό όπλο ενάντια σε κάθε αυθαίρετη πολιτική εξουσία. Ακόμα και σε εκείνη που φλερτάρει ξεδιάντροπα με την αυθαιρεσία και την ανελευθερία.
Ο ελεύθερος Τύπος δεν ακολουθεί πάντοτε τα κυρίαρχα ή τα πλειοψηφικά ρεύματα της κοινής γνώμης. Ο τύπος «γνώμης» συχνά αντιπαρατίθεται ή και συγκρούεται με την κοινή γνώμη.
Ειδικά στις περιόδους ξέφρενου λαϊκισμού. Δεν συμπλέει απαραίτητα με αυτή. Ο πλουραλισμός του Τύπου διασφαλίζει την έντιμη πάλη των ιδεών και των απόψεων. Το κάθε μέσο μαζικής ενημέρωσης, με την ιστορική πορεία και την ιδεολογική του ταυτότητα, διαμορφώνει και το πλαίσιο της ποιοτικής και διαλεκτικής σύνθεσης και ισορροπίας.
Οι συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι καταδικάστηκαν από το Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ γιατί πρότειναν και υπερασπίστηκαν το «Ναι» στο πρόσφατο μακιαβελικό δημοψήφισμα. Δεν καταδικάστηκαν, όμως, ούτε ενοχοποιήθηκαν οι δημοσιογράφοι που προώθησαν την υπόθεση του «Οχι», που έπεισαν τη συγκεκριμένη πλειοψηφία για την ορθότητα του «Οχι» και δεν ενοχλήθηκαν καθόλου γιατί στην πράξη αυτό το «Οχι» μέσα σε ελάχιστες ώρες μετατράπηκε στο πιο οδυνηρό «Ναι». Ελπίζουμε ότι η πλειοψηφία του Πειθαρχικού και όσοι την παρακίνησαν ή τη στηρίζουν δεν θα σπεύσουν να ενοχοποιήσουν τα ξένα ΜΜΕ και τους δημοσιογράφους. Ειδικά όσους υπηρετούν στον «Economist». Από τώρα προτρέπουν τους Βρετανούς πολίτες να καταψηφίσουν την πρόταση εξόδου της Βρετανίας από την Ευρώπη.
