Στο σύγχρονο επιστημονικό εργαστήριο εισέρχεται ο άνθρωπος-επιστήμονας ως φορέας ειδικευμένης νοημοσύνης, η οποία μετατρέπεται σε παραγωγική δύναμη, είναι ο άνθρωπος επιστημονικό υποκείμενο. Αν στο εργαστήριο θέσουμε τον ιδιο το άνθρωπο ως αντικείμενο, δηλαδή θέσουμε λ.χ. DNA ως αντικείμενο μελέτης, τότε ο άνθρωπος γίνεται υποκείμενο και αντικείμενο ταυτοχρόνως. Τι κάνει ο άνθρωπος επιστήμονας εκεί; Εξαντικειμενώνει τον άνθρωπο με σκοπό να αποσπάσει τον "τύπο" κατασκευής του. Έτσι η ανθρώπινη νοημοσύνη εισέρχεται ως παραγωγική δύναμη με σκοπό να εξαντικειμενώσει τον ίδιο τον άνθρωπο.
Αυτός ο "τύπος" στη συνέχεια αποθηκεύεται στην τεχνο-νοημοσύνη και γίνεται ένα εκτός ανθρώπου κεφάλαιο, ένα εξαντικειμενωμένο κεφάλαιο, το οποίο δεν ανήκει σε κάποιο άτομο-άνθρωπο. Είναι ένα κεφάλαιο με τη μορφή τύπων. Στην πλήρη ανάπτυξή του αυτό το κεφάλαιο γίνεται μια πλήρης προσομοίωση, η οποία αποκτά αυτοΰπαρξη. Τότε επιτελείται η έξοδος του ανθρώπου από τον εαυτό του, γίνεται έξωσις του ανθρωπίνου είδους από τον εαυτό του. Ο εκ της φυσικής αρχής "Λόγος Άνθρωπος" μετατρέπεται σε ενδογενές στοιχείο άλλου κατόχου.
