Του Θοδωρή Γιάνναρου
Όταν συνταξιοδοτούντο, με τις πιέσεις, τις προτροπές και την επιχειρηματολογία εκείνων που χαρακτηρίζονται "αριστεροί της πολυθρόνας", τόσο πολλοί που δεν ήταν ηλικιωμένοι, τότε, αναπόφευκτα, οι πραγματικοί ηλικιωμένοι αποτελούν τη μειοψηφία στο σύνολο των συνταξιούχων!
Αυτό, βέβαια, το κατάφεραν εκείνοι οι γραφικοί εργατοπατέρες, που κατάφεραν και να επιβιώσουν τα τελευταία χρόνια, από την εποχή τού "Τσοβόλα, δώστα όλα" μέχρι σήμερα, αλλά και να επιβάλουν τις άρρωστες ιδεοληψίες τους, κατακτώντας ακόμα και την εξουσία.
Κατάφεραν να χτίσουν ένα τεράστιο αλεστικό μηχάνημα, το οποίο ποτέ δεν γνωρίζει τον κορεσμό! Όσα χρήματα και αν έπεφταν στο αλεστικό αυτό μηχάνημα που κατασκεύαζε συνταξιούχους και ξόδευε αλόγιστα, δεν έφθασαν ποτέ, και έτσι εκσφενδόνιζε τις ανάγκες της χώρας σε χρήμα σε δυσθεώρητα ύψη.
Το χειρότερο είναι ότι οι "νεανίες"- συνταξιούχοι -πολλοί από τους οποίους εργάζονται "μαύρα", αφενός "κλέβουν" τη δουλειά των νέων, ενώ, αφετέρου, χρησιμοποιούν τους πραγματικά ανήμπορους ηλικιωμένους για να δικαιολογήσουν τις δικές τους παράλογες απαιτήσεις.
Πάντα, βέβαια, με την πλάτη των "πασπαρτού" της "κοινωνικής ευαισθησίας", τους αριστεροφανείς επαναστάτες της πολυθρόνας, ή αλλιώς "άεργους εργατοπατέρες"...
Ας ψάξουμε λίγο πίσω. Οι κοινωνικές δομές της εποχής της μεταπολίτευσης δεν μπορούσαν να αναταράξουν τη μεσαία τάξη, και έτσι τη δημιούργησαν διά των δημοσίων υπαλλήλων και των σωμάτων ασφαλείας, και παρήγαγαν εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους μικρής ηλικίας, ειδικά με τις δυνατότητες που τους παρείχαν για πρόωρη συνταξιοδότηση.
Ήταν τόσο μεγάλη η "φούσκα" που δημιουργήθηκε στις συντάξεις, τόσο εθιστική η υπερβολή για την κοινωνία και τόσο λίγες οι τολμηρές και δοκιμές φωνές, που καταλήξαμε η εύλογη και δίκαιη προσαρμογή να φαντάζει αδιανόητη, άδικη και απάνθρωπη, ενώ στην πραγματικότητα απολύτως άδικο ήταν αυτό που προηγήθηκε. Οι παροχές, δηλαδή, και οι συντάξεις πέρα από κάθε λογική, που υπερχρέωσαν τη χώρα και μπλόκαραν, κυριολεκτικά, την ανταγωνιστικότητά της.
Παροχές και προνόμια που θεμελίωσε η ευνοιοκρατία και το πελατειακό κράτος και συνεχίζουν ακόμα και σήμερα, παρ' όλες τις περικοπές, να απομυζούν τους διαθέσιμους πόρους της χώρας. Ενώ κανείς δεν παραγνωρίζει πως στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έγιναν τεράστιες περικοπές σε μεγάλες ομάδες συνταξιούχων, αυτές ήταν απαραίτητες και σε μεγάλο βαθμό διαγενειακά δίκαιες ώστε να εξορθολογήσουν και να αντισταθμίσουν τις ακραίες υπερβολές που είχαν διαπραχθεί τα χρόνια που προηγήθηκαν της κρίσης.
Το πρόβλημα με το Ασφαλιστικό είναι πως πρόκειται για βραδείας ανάφλεξης δημοσιονομική βόμβα. Οι συνέπειες εμφανίζονται, πάντα, με μεγάλη χρονοκαθυστέρηση και θολώνουν τη σχέση αιτίου-αιτιατού, και αυτός είναι ο μεγάλος κίνδυνος που διαφαίνεται...
Την τελευταία 25ετία, οι δαπάνες για μισθούς και κοινωνικές παροχές, όπως συντάξεις, δαπάνες Υγείας κ.λπ., απορροφούσαν το κύριο μέρος των τακτικών εσόδων από φόρους και ασφαλιστικές εισφορές της χώρας. Σήμερα, όλοι γνωρίζουμε πως η τότε διαβεβαίωση του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου ότι "τα κράτη δεν πτωχεύουν, απλώς δανείζονται περισσότερο" και ο εφησυχασμός των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ που παρότρυνε τους ασφαλισμένους το 2001 να αντισταθούν στην προσπάθεια μεταρρύθμισης του Γιαννίτση με αίολα επιχειρήματα, όπως "Μην ανησυχείτε πως το ασφαλιστικό θα χρεοκοπήσει. Δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ αυτό διότι, για να συμβεί, πρέπει πρώτα να χρεοκοπήσει το ίδιο το κράτος", ανήκουν σε άλλες εποχές. Τέλος εποχής λοιπόν, κυρίες και κύριοι! Τα ψέματα τέλειωσαν!
Πτωχεύσαμε και είναι αδύνατον να αντιστρέψουμε την κατάσταση με παραμύθια, αδράνεια, διαδηλώσεις και κυβερνητικά ψέματα ή υπερβολές άνευ ουσίας!
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επιμονή και η διάρκεια της κρίσης οφείλονται στην αμήχανη, άτολμη και διστακτική πολιτική της διαχείριση που αμφισβήτησε και καθυστέρησε τις απαιτούμενες μεταρρυθμίσεις και αλλαγές. Αναμφίβολα, επίσης, η χρόνια απουσία συναίνεσης ακόμη και στο επίπεδο της διαπίστωσης των προβλημάτων, όπως και η αθέμιτη αντιπολίτευση του Σύριζα, που δαιμονοποίησε τις μεταρρυθμίσεις, βάθυναν και επιμήκυναν την κρίση, παρ' όλο που το διεθνές περιβάλλον και η συγκυρία ήταν, ιδιαίτερα, ευνοϊκά για την ανάκαμψη και την έναρξη της ανάπτυξης.
Σε κάθε κοινωνία και σε κάθε οικονομική κρίση το πολιτικό σύστημα δοκιμάζεται. Παντού και πάντα λαϊκιστές, παραμυθάδες και δημαγωγοί καλλιεργούν σύγχυση και επενδύουν στην οργή, την απόγνωση, τα όνειρα και τις ελπίδες της κοινωνίας. Δεν καταρρέει όμως παντού το πολιτικό σύστημα. Στην περίπτωση της Ελλάδας η πίεση του λαϊκισμού οδήγησε σε πλήρη κατάρρευση το πολιτικό σύστημα, όταν αχρηστεύτηκαν τα φρένα και οι αναρτήσεις της κοινωνίας μας.
Οι ηλικιωμένοι, οι συνταξιούχοι, το παραδοσιακά πιο συντηρητικό τμήμα της κοινωνίας με μεγαλύτερη απέχθεια και αντιστάσεις στις ριζοσπαστικές αλλαγές, αρνήθηκε τον ρόλο του και προσχώρησε στο στρατόπεδο της νεανικής αυταπάτης. Εμφανίστηκε τότε το παράδοξο: φοιτητές και συνταξιούχοι να ψηφίζουν με ίδια περίπου ποσοστά ένα κόμμα της "ψευτοαριστεράς" και της διαμαρτυρίας για τη διαμαρτυρία!
Αν συνυπολογίσουμε πως οι συνταξιούχοι είναι η πολυπληθέστερη ομάδα του σημερινού εκλογικού σώματος λόγω της γήρανσης του πληθυσμού, με τα χαμηλότερα ποσοστά αποχής, αντιλαμβανόμαστε γιατί η προσωρινή εγκατάλειψη των παλαιών κομμάτων από τους συνταξιούχους έδωσε τη χαριστική βολή στο παλαιό πολιτικό σύστημα, και μονιμότερα χαρακτηριστικά στο νέο τοπίο του πολιτικού χάρτη... Κατάφεραν να ανταλλάξουν μια "ασφαλιστική λοίμωξη" με μια "ασφαλιστική και συνταξιοδοτική πανώλη", διά χειρός Τσίπρα & Σία...!
Η εκλογική συμπεριφορά των συνταξιούχων εξηγείται σε έναν βαθμό από το μέγεθος των περικοπών και τελικά από το μέγεθος της συνταξιοδοτικής "φούσκας" που είχε προηγηθεί και είχε καλλιεργήσει μια ακραία απατηλή και μη βιώσιμη εικόνα "εικονικής ευημερίας". Το αίσθημα αδικίας και η βίαιη υποβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου οδήγησε τους συνταξιούχους σε ακραίες επιλογές κόντρα στις ηλικιακές τους συνήθειες.
Σήμερα είναι η μεγάλη ευκαιρία. Το τμήμα της κοινωνίας που αναζητά αξιόπιστες πολιτικές γιγαντώθηκε. Όλος ο πολιτικός κόσμος γνωρίζει πια και με ακρίβεια τι πρέπει να γίνει! Όμως λείπει το θάρρος, κάποιοι υποκρίνονται και μερικοί ελπίζουν ακόμη σε θαύματα, αλλά πάντως όλοι σήμερα γνωρίζουν τα πάντα, με λεπτομέρειες που δεν επιδέχονται παρερμηνείες...
Ακόμη και ο Σύριζα, με την πολιτική και νοητική στέρηση, κατάλαβε πως με τη συνέχιση των ψεμάτων και των αριβιστικών και λαϊκίστικων υπερβολών πάει ο ίδιος στα βράχια και, πολύ σύντομα, μπορεί να προσγειωθεί ανώμαλα και έκτος Βουλής... Τι είχε, τι έχασε, θα μου πείτε... Θα χάσει τη χλίδα της καρέκλας και οι βουλευτές του την παχυλή αμοιβή της "ανικανότητας" που προσφέρουν στη χώρα!
Γνωρίζουν ότι η ανάγκη για περαιτέρω μειώσεις των συντάξεων έχει αφετηρία την αδυναμία του κράτους να τιθασεύσει τη συνταξιοδοτική δαπάνη, την απροθυμία για πραγματοποίηση αλμάτων και αληθειών. Και γνωρίζουμε όλοι ότι οι σημερινοί κυβερνώντες, ουσιαστικά, ζητούν το αδύνατο. Να κατανοήσει, δηλαδή, ο μέσος συνταξιούχος τη χρησιμότητα και να συναινέσει στην ανάγκη μείωσης της σύνταξής του, χωρίς ανάληψη πολιτικής ευθύνης από κανέναν, χωρίς καν να ειπωθούν οι δυσάρεστες αλλά δίκαιες αλήθειες.
Οι συνταξιούχοι πρέπει να αντιληφθούν πως συνέβαλαν τα μέγιστα στο να έρθει στην εξουσία μια ομάδα ανθρώπων χωρίς γνώσεις, χωρίς στελέχη, με πεινασμένους στρατιώτες υπαξιωματικούς και αξιωματικούς, και με επικεφαλής που αδυνατούν να κατανοήσουν τα αυτονόητα, λειτουργώντας στη σφαίρα του παραλόγου...
Βρέθηκαν στην εξουσία, γαντζώθηκαν σε αυτήν και αρνούνται πεισματικά να αποχωρήσουν, προκαλώντας, λόγω και άγνοιας και ανικανότητας, με τον τρόπο αυτόν, ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή, που ίσως και να είναι μη αναστρέψιμη, πλέον...
Καιρός είναι να το καταλάβουν οι ίδιοι και να αποχωρήσουν, παραδεχόμενοι πως φόρεσαν παπούτσια πολύ μεγαλύτερα από εκείνα που ταίριαζαν στα ασταθή κάτω άκρα τους, με αποτέλεσμα η αστάθεια να επιδεινωθεί σημαντικά και όλη η χώρα να πορεύεται με ασταθή και επικίνδυνα βήματα.
*Ο κ. Θεόδωρος Γιάνναρος είναι Μοριακός Βιολόγος, τ. Διοικητής του Νοσοκομείου "Ελπίς”, & Μέλος του "Τομέα Υγείας” της Νέας Δημοκρατίας
