Πρωι, κατα τις 9, στο Starbucks του Μπεβερλι Χιλλς. Σκαρφαλωμενοι σε τεραστια σκαμπο, τα περισσοτερα αρπακτικα πτηνα των τριγυρω δικηγορικων γραφειων, μανατζερ, ατζεντηδες, αετονυχηδες, high tech addicts ολοι τους, κοιτανε αχορταγα τα πρωτα email, στελνουν μηνυματα, απαντουν σε κλησεις. Το κεντρικο μοναχικο τραπεζακι, μονιμα πιασμενο απο τον μονο λατρη του παρελθοντος.
Σοβαρος, ξεκομενος απο την ηπια οχλαγωγια, εχει μπροστα του παρτιτουρες, οχι στην οθονη του tablet αλλα χαρτινες. Εχει white out που το λεμε και blanco, ενα παλιομοδιτικο στυλο, ενα μισογεματο ποτηρι καφε. Κατω απο το βλοσυρο βλεμμα ελεφαντων, συνθετει. Σκεφτεται, βαζει δυο νοτες στο πενταγραμμο, πινει μια γουλια καφε, δεν εχει κοιταξει το ρολοϊ του για ωρες -- ισως μερες -- και φτιαχνει μουσικη, με τη μαγεια του bic και του χαρτιου.
Σε ποιο time travel μπηκες, ανθρωπε μου; Και ποτε εμεις οι υπολοιποι θ' ακουσουμε τη μουσικη που σχολαστικα βαζεις, νοτα-νοτα, στο πενταγραμμο σου; Εκτος κι αν πραγματικα ανηκεις σε προηγουμενο αιωνα κι εχουμε ηδη ακουσει Moonlight Serenade, ετσι οπως το πρωτακουσαμε σε 78αρι βακελιτη.
Πρωι, κατα τις 9, στο Starbucks του Μπεβερλι Χιλλς. Κοσμος μπαινει, βγαινει, η βιασυνη, το αγχος της κατακτησης, το περισσοτερο, το καλυτερο, η θρησκεια του κερδους με αστραπιαιες εναλλαγες θρησκευομενων. Κι εκεινος, slow motion σκεφτεται, βαζει δυο νοτες, σβυνει αλλες δυο, πλαθοντας ενα αριστουργημα που ισως μονον ο ιδιος θα ακουσει καποτε. Κι εγω να νιωθω τυψεις που τον φωτογραφιζω με το iPhone κι οχι με μια Kodak Retina οπως θα του επρεπε.
(Απο παλιοτερη αναρτηση στο blog μου, αξιζε ομως να τη δειτε τοσοι Φουμπουκοι και Φουμπουκες)
