Κυπριακή Δημοκρατία. Ένα νεότατο νησιωτικό κράτος, μόλις 56 ετών, με πληθυσμό λιγότερο του ενός εκατομμυρίου, μέλος του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ένα κράτος που ως εκ της γεωγραφικής του θέσεως, του ηπίου κλίματος και της φυσικής του ομορφιάς, θα μπορούσε να ήταν σήμερα τουριστική πρωτεύουσα της ανατολικής Μεσογείου, και περιφερειακό κέντρο παροχής υπηρεσιών. Δυστυχώς, από τα πρώτα χρόνια της ανεξαρτησίας επικράτησε μία φεουδαρχική αντίληψη της εξουσίας με προσπάθεια παραγκωνισμού των υπό τας περιστάσεις ικανών να θεμελιώσουν κράτος βασισμένο στις δημοκρατικές αντιλήψεις, στην οικοδόμηση θεσμών και την αξιοκρατία. Το πραξικόπημα ήταν η θρυαλλίδα και η εισβολή πυροδότησε τη νάρκη που έκοψε το όμορφο μεσογειακό μας κράτος στα δύο, με κατοχή, νεκρούς, αγνοουμένους και πρόσφυγες. Οι συνέπειες της εισβολής επέβαλαν την ανασύνταξη ως το πρώτο δύσκολο μάθημα, που δυστυχώς δεν απέκλεισε την επανάληψη άλλων παθημάτων. Ο απογαλακτισμός των κομμάτων από τον για 17 χρόνια αδιαμφισβήτητο Πρόεδρο Μακάριο άρχισε να επέρχεται με τον θάνατό του, το 1977. Έκτοτε και παρά την οικονομική ευμάρεια, διαμορφώθηκε ένα κράτος στα μέτρα του κομματικού συστήματος, με μεγάλα και μικρά βασίλεια, το οποίο δημιούργησε, ανέχθηκε και συγχώρεσε, επίγειες και υπόγειες στοές σχέσεων, συνάφειας, κουμπαροκρατίας και τελικά ανεκδιήγητης διαπλοκής της πολιτικής με την επιχειρηματικότητα. Κύρια χαρακτηριστικά των δεκαετιών από τότε ήταν η έλλειψη λογοδοσίας, η ασυδοσία και η ατιμωρησία. Έτσι, και με τις αστοχίες της διακυβέρνησης Χριστόφια, βρέθηκε ο κόσμος της Κύπρου με δεκάδες χιλιάδες ανέργους, πρωτοφανή συρρίκνωση των εισοδημάτων του και υπερχρεωμένος. Είναι αλήθεια και παρά τα δραματικά λάθη του Προέδρου Αναστασιάδη, ο οποίος χάιδεψε τα αυτιά του λαού πως δεν θα δεχθεί «κούρεμα», πως η σημερινή κυβέρνηση ανέλαβε το βάρος της υλοποίησης του μνημονίου και κατόρθωσε να το φέρει εις πέρας, καθώς και να ισοσκελίσει τον κρατικό προϋπολογισμό, προσπαθώντας να δημιουργήσει σταθερό περιβάλλον για ανάπτυξη, που είναι το αδιαμφισβήτητο εφαλτήριο για να βγει η χώρα από τη συνεχόμενη ύφεση. Ένα γιγαντιαίο πρόβλημα όπως αυτό του υψηλού ιδιωτικού δανεισμού και των μη εξυπηρετούμενων δανείων που αφορά άμεσα στην επιβίωση της τεράστιας πλειοψηφίας του λαού, δεν μπορεί να λυθεί από κάποιον ευφυή Πρόεδρο ή βουλευτή ή μία κυβέρνηση. Ούτε την αποκατάσταση του καταρρακωμένου κύρους των θεσμών και της πολιτικής μπορεί να διασώσει ένας από μηχανής θεός. Όπως ούτε το Κυπριακό μπορεί να το λύσει κανείς από μόνος του.
Ο κόσμος της Κύπρου έχει επιλέξει πολλές φορές λανθασμένους πολιτικούς για να τον κυβερνήσουν, ενώ έχει επιδείξει τεράστια ανοχή και υπομονή στους πολιτικούς που υπέπεσαν σε λάθη, τα οποία υπήρξαν από ανεπίτρεπτα έως και ολέθρια.
Σήμερα, οι πολίτες καλούνται να ψηφίσουν τα 56 μέλη της νέα Βουλής, τα οποία για τα επόμενα πέντε χρόνια, θα πρέπει μαζί με την εκτελεστική αλλά και τη δικαστική εξουσία, να δώσουν λύσεις στα μεγάλα προβλήματα, επαναφέροντας την εμπιστοσύνη του λαού στους θεσμούς. Τα δεδομένα στα ψηφοδέλτια δεν μπορούν να αλλάξουν. Εκείνο που μπορεί να αλλάξει ίσως την πορεία των πραγμάτων είναι η σοβαρότητα της ψήφου του καθενός από τους ψηφοφόρους. Η οργή και η αγανάκτηση ας μετατραπεί σε σοφία και αναζήτηση των πραγματικά αρίστων της κοινωνίας μας. Ο κυπριακός λαός έχει τον λόγο και οι αποφάσεις του θα καθορίσουν την ποιότητα της νέας Βουλής και, με αυτήν, το μέλλον του.
