28/9/2016
Στη σύγχρονη ζωή έχει επικρατήσει ο τύπος του «λαϊκού ηγέτη», του κοινωνικού «αγωνιστή του λαού», του πνευματικού «εκφραστή του λαού», του «συνδικαλιστή» που ενσαρκώνει και νομιμοποιεί την αμάθεια, την πνευματική και ηθική ένδεια, την ανευθυνότητα, την αγελαία νοοτροπία, το μίσος κατά της δημιουργηκότητας και της αριστείας, την ανικανότητα, τη γοητεία του συνθηματολογικού τρόπου του σκέπτεσθαι, την καθαρά οικονομιστική θεώρηση της ζωής και της ομάδας και όλα τα σχετικά. Πρόκειται για τον αντιπροσωπευτικό τύπο του εξουσιαστή, του τυράννου.
Υπό αυτές τις συνθήκες δεν υπάρχει χώρος για φωτεινές συνειδήσεις, έλλογες, υπεύθυνες, δημιουργικές ανθρώπων, που είναι πραγματικοί ηγέτες στον τομέα τους. Με άλλα λόγια δεν μπορεί να δημιουργηθεί ιθύνουσα τάξη μέσα στον δημόσιο βίο. Αυτό το διαπιστώνουμε πλέον σε όλους τους τομείς. Υπάρχει ιθύνουσα τάξη στην πολιτική, στην εκπαίδευση, στη λογοτεχνία, στην τέχνη, στην κοινωνική και οικονομική ζωή; Με μερικές μόνο εξαιρέσεις παντού θλιβερά υποκατάστατα ιθυνόντων.
Τι πρέπει να γίνει; Τι μπορεί να γίνει; Νομίζω ότι μόνο ένα μένει, η δημιουργία αριστείας σε όλους τους τομείς έξω από τον δημόσιο βίο, το σύστημα, όπως αποκαλείται: τέχνη που δεν σιτίζεται στο ταμείο της εξουσίας, πυρήνες διανοουμένων που δεν εκφράζουν κάποια «γραμμή» ούτε επιζητούν «λαϊκή βάση», όμιλοι εκπαιδευτικών και επιστημόνων που δεν συνδικαλίζονται και δεν κάνουν «καριέρα», εστίες αναζητήσεων πολιτικών και κοινωνικών που δεν άγονται από κόμματα κλπ. Συνήθως η εξουσία φοβάται αυτές τις άτυπες μορφές λειτουργίας γιατί δεν τις κατανοεί, αλλά όσοι μπορούν ας τολμήσουν.
Υπό αυτές τις συνθήκες δεν υπάρχει χώρος για φωτεινές συνειδήσεις, έλλογες, υπεύθυνες, δημιουργικές ανθρώπων, που είναι πραγματικοί ηγέτες στον τομέα τους. Με άλλα λόγια δεν μπορεί να δημιουργηθεί ιθύνουσα τάξη μέσα στον δημόσιο βίο. Αυτό το διαπιστώνουμε πλέον σε όλους τους τομείς. Υπάρχει ιθύνουσα τάξη στην πολιτική, στην εκπαίδευση, στη λογοτεχνία, στην τέχνη, στην κοινωνική και οικονομική ζωή; Με μερικές μόνο εξαιρέσεις παντού θλιβερά υποκατάστατα ιθυνόντων.
Τι πρέπει να γίνει; Τι μπορεί να γίνει; Νομίζω ότι μόνο ένα μένει, η δημιουργία αριστείας σε όλους τους τομείς έξω από τον δημόσιο βίο, το σύστημα, όπως αποκαλείται: τέχνη που δεν σιτίζεται στο ταμείο της εξουσίας, πυρήνες διανοουμένων που δεν εκφράζουν κάποια «γραμμή» ούτε επιζητούν «λαϊκή βάση», όμιλοι εκπαιδευτικών και επιστημόνων που δεν συνδικαλίζονται και δεν κάνουν «καριέρα», εστίες αναζητήσεων πολιτικών και κοινωνικών που δεν άγονται από κόμματα κλπ. Συνήθως η εξουσία φοβάται αυτές τις άτυπες μορφές λειτουργίας γιατί δεν τις κατανοεί, αλλά όσοι μπορούν ας τολμήσουν.
