******
Ο Αλέξης Τσίπρας με τη στάση του στη Μόσχα θύμισε το ανέκδοτο : «Πώς κάνουν έρωτα δυο σκαντζόχοιροι; Πολύ-πολύ προσεκτικά».
Ο Αλέξης Τσίπρας με τη στάση του στη Μόσχα θύμισε το ανέκδοτο : «Πώς κάνουν έρωτα δυο σκαντζόχοιροι; Πολύ-πολύ προσεκτικά». Ήταν τόση η σπουδή του να δηλώσει επανειλημμένα τον γεωπολιτικό προσανατολισμό της Ελλάδας και τις δεσμεύσεις της, ώστε το χάρισμά του γενικά να πείθει ακυρώθηκε στις λοιπές εξαγγελίες κατά τη διάρκεια της κοινής συνέντευξης. Δήλωσε επίσης με επίταση ότι η Ελλάδα δεν είναι επαίτης και ότι όντας εθνικά κυρίαρχη έχει το δικαίωμα να ασκεί πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική.
Προκαλώντας για άλλη μια φορά θλίψη στους ιθαγενείς και κυνικούς καγχασμούς στους διεθνείς παράγοντες. Κατ’ αρχήν, δεν δηλώνεις ποτέ ότι είσαι, φερ’ ειπείν, κύριος, όμορφος, υπερήφανος, ανεξάρτητος, ετεροφυλόφιλος. Ετυμηγορία σχετικά εκδίδει ο περίγυρος κρίνοντας επί μακρό χρόνο την πολιτεία σου. Όταν σπεύδεις ο ίδιος να υπογραμμίσεις προσωπικές ιδιότητες μάλλον ανησυχείς ιδιαίτερα ότι δεν τις πληροίς.
Πριν μόλις λίγες μέρες, στις 15 Μαρτίου, ο πρωθυπουργός απηύθυνε δραματική επιστολή προς το Διευθυντήριο της ΕΕ, «μού τελειώνουν τα λεφτά, κάντε κάτι!», γεγονός που είναι παγκοίνως γνωστό. Συνεπώς όταν δηλώνει εμφατικά στη Μόσχα «δεν είμαι επαίτης» οι διεθνείς παρατηρητές μεταφράζουν «δεν ζήτησα ΚΑΙ εδώ». Με την προέκταση «και να ζητούσες δεν θα σού έδιναν - ή δεν είχαν να σού δώσουν». Άλλωστε το γύρο της Ευρώπης κάνει η γελοιογραφία με τους Τσίπρα-Πούτιν ρακένδυτους και τον πρώτο σαν ζητιάνο να ρωτά «μήπως σού βρίσκεται κάνα ευρώ;»
Όσον δε αφορά στην πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, αυτή προφανώς είναι αναγκαία αλλά έχει νόημα όταν παράγει αποτελέσματα. Αλλοιώς, απλώς είναι πρόφαση ή ευκαιρία για ταξιδάκια. Και το ταξίδι στη Μόσχα δεν παρήγαγε ουσιαστικά τίποτα, εκτός από την υπογραφή μιας συμφωνίας πολιτιστικού περιεχομένου την οποία θα μπορούσαν να υπογράψουν και πρέσβεις ή έστω υφυπουργοί. Καθώς σε όλα τα ουσιώδη των διμερών επαφών, από τα οποία μόνον ο αγωγός φυσικού αερίου θα μπορούσε να περιληφθεί στις ύψιστες εθνικές στρατηγικές, ουδεμία απτή συμφωνία υπήρξε εκτός από διακηρύξεις.
Ούτε το εμπάργκο στα αγροτικά προϊόντα είναι δυνατόν να αρθεί επιλεκτικά για την Ελλάδα. Αναμένεται μόνο το κατά πόσον η συζητηθείσα παράκαμψή του, με την εξαγωγή προϊόντων ως «πρώτη ύλη» και τη συσκευασία τους εκεί, θα λειτουργήσει άμεσα για την εφετινή παραγωγή ροδακίνων, για τις φράουλες η χρονιά χάθηκε.
Ούτε μπορούμε να μιλάμε για κάτι άμεσα υλοποιήσιμο στα ενεργειακά. Οι προθέσεις για τον «ελληνικό αγωγό», ακόμα και ο όψιμος μύθος που διακινεί το Μαξίμου τις τελευταίες ώρες για είσπραξη προκαταβολής έναντι μελλοντικών κερδών, φέρνουν στον νου την τύχη του κατά πολύ πιο ώριμου έργου «Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη». Βεβαίως είναι προτιμότερη μια συμφωνία με τους Ρώσους από μια με τους φύσει εχθρικούς Αζέρους, τους συγγενείς των Τούρκων. Αλλά όταν δέχεσαι ότι τα πάντα, όπως και οι ιδιωτικοποιήσεις για τις οποίες υπάρχει σταθερό ρωσικό ενδιαφέρον, τελούν υπό την αίρεση της ΕΕ, από την οποία εξαρτάσαι χρηματοδοτικά, μάλλον δεν μπορείς να τρέφεις μεγάλες προσδοκίες.
Ούτε ακόμα στον τουρισμό υπήρξε κάποια θεαματική εξέλιξη, άλλωστε το ζήτημα ανάγεται στο κατά πόσον οι Ρώσοι θα έχουν την οικονομική δυνατότητα να ταξιδέψουν και προς το παρόν, με ισοτιμία Ευρώ/Ρούβλι περίπου στα 60, υπάρχει αντικειμενική δυσκολία. Συνοπτικά, ο δικτάτορας Παπαδόπουλος είχε επιτύχει περισσότερα με τους ιδεολογικούς του εχθρούς απ’ ό,τι πέτυχε ο (τέως) ομόδοξος τους, έστελνε στους Σοβιετικούς πορτοκάλια και έπαιρνε τρακτέρ.
Αν δε προσπαθήσουμε να εξετάσουμε στα σοβαρά την άλλη εκφρασθείσα φιλοδοξία, η Ελλάδα και ο πρωθυπουργός της να αποτελέσουν «γέφυρα» συνεννόησης μεταξύ ΕΕ και Ρωσσίας, θα προκληθούν περαιτέρω μειδιάματα. Ο κ. Τσίπρας μιλάει καλά ελληνικά και αναμφισβήτητα βελτιώνεται διαρκώς. Κάνει δε και φιλότιμες προσπάθειες για βελτίωση στα Αγγλικά, προφανώς με συνεχή μαθήματα, χωρίς να επιτυγχάνει θεαματικά αποτελέσματα διότι εμφανώς δεν διαθέτει έμφυτη, θετική προδιάθεση για τη γλώσσα.
Όμως, πρώτον, η Ρωσσία με τη Γερμανία, τη Γαλλία και τη Βρετανία, έχουν παρελθόν αιώνων όπου συνυπάρχουν σαν μεγάλες, αυτοκρατορικές, ευρωπαϊκές δυνάμεις, άλλοτε συμμαχώντας και άλλοτε πολεμώντας μεταξύ τους. Έχουν και πείρα και γνώση ο ένας του άλλου αλλά και απόλυτη επίγνωση των συμφερόντων που διακυβεύονται εκατέρωθεν. Σήμερα, βρίσκονται πάλι σε «πολεμική» φάση, για σφαίρες επιρροής.
Δεύτερον, γι’ αυτό ακριβώς έχουν μακροχρόνιους διαύλους μεταξύ τους επικοινωνίας, οι οποίοι λειτουργούν επί χρόνο μακρό χωρίς την επικουρία της Ελλάδας. Όταν ο Πόυτιν μιλάει στην Μέρκελ γερμανικά κι εκείνη του μιλά ρωσσικά τι κάνει τον κ. Τσίπρα να πιστεύει ότι τον έχουν ανάγκη ως ενδιάμεσο με τα τετριμμένα «αγγλικά γερμανού πωλητή» του, εκτός από ένας αφελής μικρομεγαλισμός; Ενδεικτικά, το βράδυ της ερχόμενης Δευτέρας λαμβάνει χώρα στο Βερολίνο τετραμερής σύνοδος των υπουργών Εξωτερικών της Ουκρανίας, της Ρωσίας, της Γερμανίας και της Γαλλίας για την Ουκρανία, για να εξετασθεί η εφαρμογή των ειρηνευτικών συμφωνιών του Μινσκ. Χωρίς βεβαίως να επιζητηθεί η συνδρομή της χώρας μας σχετικά.
Εάν ο κ. Τσίπρας μετέβη στη Μόσχα για να επισείσει στους Δυτικούς το ρωσσικό σκιάχτρο σαν αντίπαλο δέος, να τους πιέσει να του πληρώσουν το γεωπολιτικό αντίκρυσμα της χώρας ώστε να καταβάλει μισθούς και συντάξεις και να μην πέσει από την εξουσία, μόνος του, με τις δηλώσεις του ακύρωσε την απόπειρα. Διότι σαν μειράκιο επιμένει να αγνοεί ότι οι ισχυροί δεν εκβιάζονται. Και τους εξαγρίωσε ανώφελα, κάνοντας ακόμα πιο απόμακρη την τελική πράξη του ελληνικού δράματος.
Εύκολα λοιπόν οι Δυτικοί, οι οποίοι, τυφλωμένοι από αντι-ρωσσισμό, γίνονται υστερικοί ακόμα και στην παραμικρή, άσφαιρη, επαφή Ελλάδας-Ρωσσίας, έσπευσαν να διακηρύξουν ότι ο Πούτιν κατήγαγε μια διπλωματική νίκη η οποία δεν του κόστισε τίποτα. Ενώ ο Μάρτιν Σουλτς, μέρες που είναι, πάραυτα «σταύρωσε» πολιτικά τον Τσίπρα, με τη δήλωση «παρόλη την εγκαρδιότητα…δεν εγκατέλειψε την γραμμή, την οποία αναμέναμε από εκείνον». Μ’ άλλα λόγια «Μπράβο Φλοξ! Τώρα φέρε και το κόκκαλο».
Τι πήγε λοιπόν να κάνει ο Τσίπρας στη Μόσχα;
Γιατί για να δει, ας πούμε, τον Ιβάν Σαββίδη, μία από τις συναντήσεις μεταξύ άλλων που είχε στη Μόσχα, αρκούσε να πεταχτεί στη Θεσσαλονίκη. Να αναπολήσει εκεί και το ομώνυμο προεκλογικό του πρόγραμμα παροχών που μετεκλογικά πνίγηκε στον Θερμαϊκό.
Η απάντηση δεν βρίσκεται με αναζήτηση μόνο στο πεδίο των πολιτικών εκπληρώσεων αλλά και σε εκείνο των ψυχολογικών αναπληρώσεων.
Όπου υπεισέρχονται πραγματώσεις νεανικών ιδεολογικών ψευδαισθήσεων, αίσθηση περιθωριακότητας, μειονεξία, φτηνή πολιτική εσωκομματικής στόχευσης και παραπλάνηση εκλογικού ακροατηρίου.
Απαιτείται εδώ ένα ποσοστό πολιτικής ενσυναίσθησης, για να γίνει αντιληπτή η επίδραση της ψυχοσύνθεσης του Κνίτη, η οποία αποδεικνύεται ότι ουδέποτε έπαψε να σφραγίζει τον πρωθυπουργό, στο πολιτικό γίγνεσθαι. Σημαντικό ποσοστό των δυο-τριών μεταπολιτευτικών γενεών επιτράπηκε να δηλητηριαστούν ψυχικά και πνευματικά από το ανθελληνικό αφήγημα του ΚΚΕ, το οποίο επί εξήντα πέντε συναπτά έτη λειτουργούσε ως ο παράγων άσκησης της ρωσσικής επιρροής στην Ελλάδα, σαν καθαρό πρακτορείο, λόγω της ιστορικής συγκυρίας, στην σοβιετική εκδοχή του ρωσσικού παράγοντα.
Στην ψυχή τους η Σοβιετία/Ρωσσία είναι εντυπωμένη σαν η πατρίδα όλων των προλεταρίων του κόσμου. Ενώ κατά ψευδή συνείδηση αυτοί, οι αστοί, λογίζουν εαυτόν στο προλεταριακό στρατόπεδο. Και δεδομένου ότι «οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα», θεωρούν, απροσδιόριστο σε ποιο βαθμό εντός τους ο καθένας, τη Ρωσσία πατρίδα τους ίσως περισσότερο από την καταγωγική κοιτίδα.
Δακρύζουν όταν ακούγεται ο Ρωσσικός εθνικός ύμνος αλλά αδιαφορούν όταν ακούγεται ο Ελληνικός εθνικός ύμνος. Ανατριχιάζουν όταν παρακολουθούν παρελάσεις του Κόκκινου Στρατού αλλά μισούν και προβοκάρουν τις παρελάσεις του Ελληνικού Στρατού. Σέβονται κατανυκτικά το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη στη Μόσχα αλλά αδιαφορούν για τον Άγνωστο Στρατιώτη στο Σύνταγμα.
Ο Τσίπρας δήλωσε συγκινημένος που προσκύνησε τον Άγνωστο Στρατιώτη στο Κρεμλίνο αλλά δεν κατέθεσε στεφάνι στο Σύνταγμα, σε απόδοση φόρου τιμής στον Άγνωστο Έλληνα Στρατιώτη, το αίμα του οποίου έχτισε την πατρίδα στην οποία απέσπασε το ύπατο αξίωμα. Πήγε μόνο στην Καισαριανή, το χώρο που, ανακριβώς, έχει πιστωθεί στην κομμουνιστική αντίσταση. Επί των ημερών του βεβηλώθηκε το Μνημείο του ΑΣ στο Σύνταγμα από αναρχοαυτόνομους χωρίς το γεγονός να τον αγγίξει. Άραγε ρώτησε τον Πούτιν πώς θα αντιδρούσε αν τυχόν αναρχικοί επιχειρούσαν να βεβηλώσουν τον Άγνωστο Στρατιώτη στο Κρεμλίνο; Και πρόσφατα, στην Εθνική Επέτειο, μαζί με την Κωνσταντοπούλου, παρακολουθούσαν την παρέλαση σαν να έβλεπαν κινούμενα σχέδια, χαζογελώντας συνεχώς με τα χέρια αλήτικα στις τσέπες.
Η εσωτερική αυτή αντίφαση, που εμποδίζει τον Τσίπρα να λειτουργήσει ως εθνικός ηγέτης ενώ έχει χαρίσματα αλλά του λείπει πλήρως η εθνική διαπαιδαγώγηση, αποτυπώνεται στην αντίφαση της πολιτικής προς τον εξωτερικό παράγοντα. Ο Τσίπρας εξαρτάται και είναι αναγκασμένος να συνεργαστεί με αυτούς που ενδόμυχα απεχθάνεται, τους Ευρωπαίους, τους οποίους μόλις πρόσφατα έπαψε να βαφτίζει τοκογλύφους και δυνάστες. Ενώ αυτοί που ειλικρινά συμπαθεί είναι αδύνατον να τον βοηθήσουν. Βρίσκεται παγιδευμένος στην χρόνια ιδεοληψία της ελληνικής αριστεράς, να μην (θέλει να) αντιλαμβάνεται το γεωπολιτικό ισοζύγιο ισχύος που βαραίνει τον ελλαδικό χώρο.
Αναλώνει έτσι εθνικό και προσωπικό πολιτικό κεφάλαιο σε ατελέσφορες σταυροφορίες στους ομόδοξους Ρώσσους, ενώ ελάχιστα αν είχε σκύψει με ενδιαφέρον και θετική διάθεση στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους της ΕΕ το ελληνικό πρόβλημα θα είχε λήξει και, τότε, θα είχε την ισχύ να βελτιώσει ουσιαστικά τις ελληνορωσσικές σχέσεις.
Το ταξίδι λοιπόν στην Μόσχα είναι σε ένα βαθμό ό,τι το προσκύνημα για τους μουσουλμάνους στη Μέκκα, μια ιερή παρακαταθήκη. Άλλωστε η Μόσχα χαρακτηριζόταν η Μέκκα του διεθνούς κομμουνισμού, η δε κατάρρευσή του ουδόλως έχει επηρεάσει την αντίληψη αυτή στον ψυχισμό των τέως πιστών.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ ο Τσίπρας έχει ήδη ταξιδέψει σε Ρώμη, Βρυξέλλες, Βερολίνο, η πρώτη φορά που τον συνόδεψε επίσημα στο εξωτερικό η σύντροφος του Περιστέρα(Μπέτυ) ήταν στην Μόσχα, αυτή και τον είχε στρατολογήσει στην ΚΝΕ. Εκεί νοιώθουν άνετα οι άνθρωποι, στην Ευρώπη νοιώθουν παρείσακτοι και μειονεκτικοί.
Αυτό και αν ισχύει για το Αριστερό Ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ. Μεταξύ αστείου και σοβαρού, που πιθανόν έχει μεγαλύτερη ροπή στο σοβαρό, το ταξίδι στη Μόσχα ήταν επιπλέον ένα εσωκομματικό ρουσφέτι στην ομάδα Λαφαζάνη για να μην αντιδράσουν στις μεταρρυθμίσεις που μοιραία μεθαύριο θα φέρει ο Τσίπρας στη Βουλή. Αρκεί να δει κανείς την αγαλλίαση με την οποία ο Λαφαζάνης σκύβει για να χαιρετήσει τον Πούτιν για να γίνει φανερό ότι ο άνθρωπος επιτέλους εκπλήρωσε όνειρο ζωής : επισκέφθηκε ως υπουργός τη Μέκκα-Κρεμλίνο και αντίκρυσε το Άγιο Δισκοπότηρο των κομμουνιστών. Αρκεί να δει κανείς πώς η Βαλαβάνη, με την ανατριχιαστικά στριγγή φωνή της επονίτισσας, έκθαμβη στη σάλα του Κρεμλίνου, υπουργός κι όμως στέκεται επί ώρα όρθια σαν μαθήτρια με το καρτελάκι στο λαιμό παρακολουθώντας τη συνέντευξη με άφατη κατάνυξη.
Τέσσερεις κομμουνιστές, Τσίπρας, Λαφαζάνης, Κοτζιάς, Βαλαβάνη, εκπροσωπούν στον ανώτατο βαθμό τη χώρα στο εξωτερικό. Το αστικό πολιτικό σύστημα μπορεί να συνεχίσει να καθεύδει ιστορικά υπερήφανο.
Στους κύκλους της ΕΕ, τουλάχιστον ακόμα, ο Τσίπρας δεν εκλαμβάνεται σοβαρά και το αντιλαμβάνεται. Λόγω όμως στρεβλής ιδεολογικής αντίληψης δεν αντιλαμβάνεται ότι τον αντιμετωπίζουν έτσι επειδή τους δίνει ο ίδιος το δικαίωμα, με τις πολιτικές του επιλογές και με τους Βαρουφάκηδες που τους στέλνει. Παρά φρονεί εαυτόν παρία λόγω εγγενούς εχθρότητας των ευρωπαίων απέναντί του. Για να αναπληρώσει τη μειονεξία και να αποκτήσει πατίνα διεθνούς ηγέτη πραγματοποιεί κινήσεις όπως το ταξίδι στη Μόσχα, που ενέχουν βαρύτητα αντίστοιχη με τη συμμαχία με τους Podemos. Κινήσεις που μπορούν ιστορικά να αντιστοιχηθούν με την αβαρή «Πρωτοβουλία των 6» του Ανδρέα Παπανδρέου, τον οποίο ο Τσίπρας δηλώνει ως πρότυπο. Η μειονεξία από το ότι δεν περιλαμβάνεται στο ευρωπαϊκό πολιτικό κατεστημένο είναι επίσης πλοηγός για ενέργειες όπως η «Επιτροπή για το Χρέος» της Κωνσταντοπούλου, όπου επιστρατεύτηκε ένα ψωραλέο ασκέρι διεθνών δήθεν έγκυρων αναλυτών όπως εκείνος ο γραφικός Βέλγος, την οποία δυστυχώς ενέδυσε με κύρος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας για να εξωφλήσει πολιτικά γραμμάτια.
Τέλος, κινήσεις όπως το ταξίδι στη Μόσχα αποπροσανατολίζουν, δια προβολής ανύπαρκτων μεγαλείων διεθνούς πολιτικής απήχησης, την εσωτερική κοινή γνώμη από τα μείζονα διακυβεύματα, για τα οποία η κυβέρνηση Τσίπρα ακολουθεί οικτρή πολιτική που έχει καταστρέψει την πραγματική οικονομία. Τελεσίγραφο έξι εργάσιμων ημερών για να παρουσιάσει προτάσεις οι οποίες να είναι αποδεκτές από τους πιστωτές στους τομείς των δημοσιονομικών, του ασφαλιστικού, των εργασιακών και των ιδιωτικοποιήσεων έδωσε προχθές το βράδυ το Euroworking Group στην Ελλάδα. Χωρίς να λάβει ευρεία δημοσιότητα.
Ο Βλαδίμηρος Πούτιν είναι ένας ηγέτης που εάν καταφέρει να κρατήσει την Ρωσσία ενιαία και ισχυρή, απέναντι στις επιθέσεις των Δυτικών που επιδιώκουν να τη διαμελίσουν, θα καταλάβει στο ρωσσικό ιστορικό πάνθεον θέση δίπλα στον Αλέξανδρο Νιέφσκι, στον Ιβάν τον Τρομερό, στον Μεγάλο Πέτρο και στον Στάλιν. Έθιξε και ανέδειξε τον πραγματικά ουσιαστικό δεσμό, την ταυτότητα θρησκευτικής πίστης, για να εισπράξει ως απάντηση την αφασική, κοσμοπολίτικης αντίληψης διατύπωση για «κοινή πολιτισμική παράδοση». Κατά τα λοιπά σημαίνοντα γνωρίζει πολύ καλά ότι η Ελλάδα θα αλλάξει γεωπολιτικό προσανατολισμό μόνο με άλλον έναν εμφύλιο και γενικευμένο πόλεμο. Αυτό δεν έγινε εφικτό όταν υπήρχε ένας Ζαχαριάδης. Με το ειδικό βάρος πολιτικών σαν τον Τσίπρα και την Κωνσταντοπούλου είναι απίθανο.
