Γράφει ο χρήστης του Forum του Capital drastis
Ανήκω στην κατηγορία των συμπολιτών μας που παρακολουθούν την πολιτική επικαιρότητα με μία σχεδόν μαζοχιστική προσήλωση. Αν και αντιλαμβάνομαι ότι δεν μου κάνει καθόλου καλό να "ενημερώνομαι" για τα τρέχοντα, δηλαδή ούτε κάποια ευχαρίστηση μου προσφέρει, ούτε το ηθικό μου αναπτερώνει (το αντίθετο μάλιστα), ούτε με κάνει σοφότερο, εξακολουθώ να είμαι συνεπής στο ραντεβού με τα βραδινά δελτία ειδήσεων, ακόμη και από ραδιοφώνου όταν λόγω των υποχρεώσεων της δουλειάς φεύγω αργά από το γραφείο, νομίζοντας ίσως ότι όντας ενημερωμένος θα είμαι και καλύτερα προετοιμασμένος για ενδεχόμενες άσχημες εξελίξεις.
Έχοντας πια πατήσει τα πενήντα, με την εμπειρία υποτίθεται των τόσων χρόνων και έχοντας διαβάσει αρκετά βιβλία σύγχρονης και παλαιότερης Ιστορίας, θα περίμενα να εκπλήσσομαι λιγότερο από τα συμβαίνοντα στη χώρα μας τον τελευταίο καιρό. Για να είμαι πιο ακριβής, θα περίμενα αυτά που συμβαίνουν να μην είναι τόσο απίστευτα εξωπραγματικά ώστε να μην μπορεί κανείς παρά να εκπλήσσεται όταν τα βλέπει να συμβαίνουν!
Είναι στα αλήθεια σα να συμμετέχουμε όλοι μαζί σε ένα θέατρο του παραλόγου, όπου κάθε αρχή της λογικής και της συνέπειας έχει εξαφανιστεί. Οι ίδιοι άνθρωποι που τη μία μέρα επιβάλλουν ανελέητους φόρους, την άλλη μέρα δηλώνουν πόσο άθλια είναι αυτή η πολιτική της αφαίμαξης και καλούν τον κόσμο στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί! Ο Υπουργός Προστασίας, χωρίς να παραιτηθεί ο ίδιος ή να ζητήσει την παραίτηση κάποιου υφισταμένου του, δηλώνει ότι αναλαμβάνει την Πολιτική ευθύνη για τον ξυλοδαρμό και τον ψεκασμό με χημικά των γερόντων από την Αστυνομία, λες και δεν την είχε αναλάβει την ίδια ευθύνη την ημέρα που ορκίστηκε Υπουργός.
Ο "Αριστερός" Υπουργός υπεύθυνος για τη διαδικασία της αδειοδότησης των τηλεοπτικών καναλιών, πανηγυρίζει για τα εκατομμύρια που εισέπραξε το Κράτος ως πρώτη δόση της γκανιότας, όταν τουλάχιστον τρεις μεγάλες επιχειρήσεις ενημέρωσης θα αναγκαστούν να κλείσουν λόγω αυτής της διαδικασίας, αφήνοντας στο δρόμο χιλιάδες εργαζομένους, ενώ χαρακτηρίζει "δίκαια" μία διαδικασία που είχε ως αποτέλεσμα οι δύο από τους τέσσερις "παίκτες" να πληρώσουν σχεδόν τα διπλάσια χρήματα από αυτά που πλήρωσε αυτός που κέρδισε την πρώτη "παρτίδα", για να αγοράσουν ΑΚΡΙΒΩΣ το ίδιο προϊόν. Και ο αποκρουστικός Υπουργός Εργασίας δηλώνει περήφανος για τη "μείωση" της ανεργίας, όταν πια οι περισσότεροι προσλαμβάνονται ως εργαζόμενοι μειωμένου ωραρίου και ο μισθός για πλήρη απασχόληση ενός νέου εργαζόμενου έχει πέσει στα 400 Ευρώ.
Και πάνω από όλους αυτούς, ένας Πρωθυπουργός που τη μία ώρα κατακεραυνώνει τις πολιτικές του Μνημονίου που ο ίδιος διαπραγματεύτηκε και υπέγραψε, ενώ την αμέσως επόμενη καλεί τους βουλευτές του να ψηφίσουν για το καλό της χώρας τα εφαρμοστικά μέτρα. Που κάνει πανηγυρικές δηλώσεις διότι η τελευταία φοροεπιδρομή του Σεπτεμβρίου, με ναυαρχίδα τον επαίσχυντο ΕΝΦΙΑ, απέφερε περισσότερα χρήματα από όσα και ό ίδιος ονειρευόταν ότι μπορεί να αρπάξει από τις τσέπες των Πολιτών. Αυτός που παρά το νεαρό της ηλικίας του έχει πάθει πλήρη αμνησία και δεν μπορεί να θυμηθεί τίποτε από όσα είχε υποσχεθεί στους πάντες για να καταφέρει να εκλεγεί στη θέση που είναι τώρα.
Έτσι, εδώ και κάποιες εβδομάδες συλλαμβάνω συχνά τον εαυτό μου να αναρωτιέται ποιος τελικά είναι ο αληθινός Αλέξης Τσίπρας; Αυτός που μιλά για "ανάπτυξη" και επενδύσεις κεφαλαίων ξένων επενδυτών, ή αυτός που κατηγορεί το κεφάλαιο ως εκμεταλλευτή του λαού; Αυτός που τάζει αυξήσεις στους Δικαστές κλείνοντάς τους το μάτι, ή αυτός που μειώνει τις συντάξεις και αυξάνει τους φόρους; Αυτός που ορκίζεται να προστατεύσει τη Δημόσια Περιουσία ή αυτός που ιδιωτικοποιεί τα πάντα; Αυτός που αναγγέλλει το διαχωρισμό Κράτους – Εκκλησίας ή αυτός που συνομιλεί εγκάρδια με την Εκκλησιαστική Ιεραρχία και "αδειάζει" τον Υπουργό του υποσχόμενος διατήρηση του Status Quo; Αυτός που κατηγορεί τη Δεξιά για το κατάντημα της χώρας ή αυτός που έχει ως κυβερνητικό συνεργάτη του ότι πιο συντηρητικό ανέδειξε ποτέ η ελληνική Δεξιά; Αυτός που ηγείται της "επανάστασης" του Νότου εναντίον της συντηρητικής Ευρώπης ή αυτός που χαριεντίζεται με την κυρία Μέρκελ και εκτελεί ως υπάκουος σκύλος τις εντολές της; Αυτός που μένει στο "νοίκι" στην Κυψέλη ή αυτός που στέλνει τα παιδιά του στο αριστοκρατικότερο και ένα από τα πιο ακριβά ιδιωτικά σχολεία της Αθήνας; Αυτός που ανεβαίνει στα τρακτέρ χωρίς σακάκι ή αυτός που φωτογραφίζεται στα πολυτελή ξενοδοχεία της Νέας Υόρκης με θέα τους ουρανοξύστες του Μανχάταν; Αυτός που χαμογελά στον κόσμο με θέρμη ή αυτός που επιτίθεται με σκληρό ύφος στη δημοσιογράφο, όταν αυτή "τολμά" να του πει ότι θα τον θεωρήσει υπεύθυνο αν χάσει τη δουλειά της;
Όσοι έχουν διαβάσει το περίφημο βιβλίο του Robert Louis Stevenson, "Η παράξενη υπόθεση του Dr Jekyll και του Mr Hyde", θα θυμούνται ότι ο Δρ Τζέκυλ ξεκίνησε το πείραμά του με πρόθεση να απαλλάξει τον "καλό" του εαυτό από τις "κακές" πλευρές του χαρακτήρα του και να τις απομονώσει "δημιουργώντας" τον κο Χάιντ, ένα δεύτερο εαυτό. Σύντομα όμως, αυτή η προσωρινή μεταμόρφωση που ο Δρ Τζέκυλ χρησιμοποιούσε όποτε επέλεγε ο ίδιος για να εκτονώνει την εσωτερική πίεση, άρχισε να τον δυναστεύει όχι μόνο με τις άθλιες πράξεις του κου Χάιντ, τις οποίες ο Δρ Τζέκυλ έτρεχε μετά να καλύψει, αλλά κυρίως διότι στο πέρασμα του χρόνου ο κος Χάιντ έπαιρνε τη θέση του με ολοένα και μεγαλύτερη συχνότητα και διάρκεια. Ώσπου κάποια στιγμή ο ήρωας της νουβέλας έχασε εντελώς τον έλεγχο και κατέληξε να μην μπορεί πια να ξαναγίνει Δρ Τζέκυλ, αλλά να μείνει για πάντα κος Χάιντ.
Νομίζω θα συμφωνήσετε ότι αν και η αλληγορική αυτή ιστορία γράφτηκε πριν 130 χρόνια, φαίνεται να μην έχει χάσει καθόλου από την αξία της. Παραμένει πάντα επίκαιρη και διδακτική. Και σίγουρα βοηθά όσους έχουν την ίδια απορία με μένα, να απαντήσουν στο ερώτημα ποιος είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Ή καλύτερα, ποιος ήταν και ποιος έγινε τελικά.
