Των Steven Blockmans, Anoushiravan Ehteshami, Gawdat Bahgat
Η υπογραφή του Κοινού Γενικού Σχεδίου Δράσης μεταξύ του Ιράν και των παγκόσμιων δυνάμεων τον Ιούλιο του 2015, ήταν ένα σημαντικό σημείο καμπής στο αναδυόμενο στρατηγικό τοπίο της Μέσης Ανατολής. Η "πυρηνική συμφωνία" οδήγησε στην άρση από την ΕΕ και τις ΗΠΑ των κυρώσεων που συνδέονται με τα πυρηνικά, και τώρα είναι πλέον λειτουργική. Οι άλλες κυρώσεις παρέμειναν σε ισχύ ωστόσο.
Παρόλα αυτά, χωρίς τα εμπόδια από τις ΗΠΑ, οι ευρωπαϊκές εμπορικές αντιπροσωπείες έχουν μπει σε ένα περιβάλλον βιασύνης, λόγω των "υποσχέσεων" που παρέχει η μεγαλύτερη ανεκμετάλλευτη αγορά στον κόσμο.
Ως εκ τούτου, η ΕΕ έχει μια ευκαιρία και μια ευθύνη να βοηθήσει το Ιράν να επανενταχθεί σωστά στο διεθνές σύστημα. Αλλά στο πλαίσιο ενός αδιαφανούς καθεστώτος που εξαρτάται από την ρωσική καταστολή και τους ομίλους στρατιωτικών δραστηριοτήτων, η Ευρώπη κινδυνεύει να χάσει εάν συνεχίσει να προωθεί την ανυπολόγιστη και μη συντονισμένη προσέγγισή της προς την Ισλαμική Δημοκρατία.
Αυτό το report προσφέρει συστάσεις για την καθοδήγηση της ΕΕ προς μια συνολική στρατηγική της ΕΕ για τις σχέσεις με το Ιράν. Ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να κρατήσει τις οικουμενικές αξίες και το κράτος δικαίου στον πυρήνα της αναδυόμενης διμερής σχέσης.
Στην πραγματικότητα, η προστασία των οικονομικών δικαιωμάτων για τους Ευρωπαίους traders και τους επενδυτές, επιτρέπει στην ΕΕ να πιέσει για ευρύτερες μεταρρυθμίσεις και για την εξομάλυνση των σχέσεων.
