Οι συγκρούσεις ανάμεσα σε κυβερνήσεις και εκδοτικά συγκροτήματα είναι συχνές στο δυτικό κόσμο -αλατίζουν τη Δημοκρατία του.
Η αναμέτρηση της "Ουάσινγκτον Ποστ" με τον Νίξον στην Αμερική για το "Γουότεργκεϊτ" , του –κρατικού– BBC με την κυβέρνηση Μπλερ για το Ιράκ στην Αγγλία, της εφημερίδας "Le Monde" με τον Σαρκοζί για το σκάνδαλο Μπετανκούρ στη Γαλλία, οι συνεχείς εντάσεις του Μέρντοχ με τις κυβερνήσεις των Εργατικών στην Αυστραλία, είναι μερικές από τις υποθέσεις που δεσπόζουν στη διαρκή αντιπαράθεση ανάμεσα στην πολιτική τάξη που θέλει ήρεμα νερά με τα ΜΜΕ και τη δημοσιογραφία που επιδιώκει από τη φύση της να ανοίξει ρήματα στην εξουσία.
Η σύγκρουση ανάμεσα στον Αλέξη Τσίπρα και τον Σταύρο Ψυχάρη θα μπορούσε να είναι ακόμη επεισόδιο στην τρικυμιώδη σχέση των κυβερνήσεων με τα μίντια, αν δεν είχε ορισμένα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά: δεν σχετίζεται με τη σύγκρουση ενός μιντιάρχη με την εξουσία, αλλά με την προσπάθεια ενός πολιτικού να πάρει την κυβέρνηση παίζοντας σε διπλό ταμπλό -ερήμην των οπαδών του.
Το μεσημέρι εμφανιζόταν ως πολέμιος όσων ο ίδιος χαρακτήριζε "διαπλεκόμενους" και το βράδυ ήταν συνομιλητής τους. Το πρωί τους απειλούσε με εξαφάνιση υπέρ του δημοσίου συμφέροντος και το απόγευμα διαπραγματευόταν την υποστήριξη τους, υπέρ της επικράτησής του.
Αν οι αποκαλύψεις για τις συναντήσεις του Αλέξη Τσίπρα, όταν ήταν στην αντιπολίτευση, με τον ιδιοκτήτη του ΔΟΛ, συνδυαστούν με τους χειρισμούς του όταν μετακόμισε στην κυβέρνηση, προκύπτει το δόγμα: τα ΜΜΕ ή τα ελέγχεις ή τα εξοντώνεις. Έτσι η "εξυγίανση του τηλεοπτικού τοπίου" ισούται με τη χειραγώγηση της ΕΡΤ συν τον εξοβελισμό όσων –διόλου αναμάρτητων ασφαλώς–κυριαρχούν ως τώρα για να πάρουν τη θέση τους όχι κάποιοι καλύτεροι, αλλά κάποιοι φιλικότεροι.
Στην πραγματικότητα ο άπειρος τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης διαπραγματευόμενος με έναν ισχυρό εκδότη πήγε να δαγκώσει περισσότερο όσο μπορούσε να μασήσει. Ο Ψυχάρης σ' αυτή την υπόθεση εκπροσωπεί το δικαίωμα του δυτικού επιχειρηματία στο χώρο των ΜΜΕ να κάνει ανεμπόδιστα τις επιλογές του –εφόσον δεν παραβιάζει κανένα νόμο– και να κρίνεται μόνο από τους αναγνώστες και τους τηλεθεατές του.
Ο Τσίπρας εμφανίζεται να εκπροσωπεί μια πολιτική σχολή η όποια στην ενημέρωση εμπνέεται περισσότερο από τη Μόσχα, την Άγκυρα και το Κάιρο πάρα από το Λονδίνο, την Ουάσινγκτον ή το Παρίσι. Στην πρώτη περίπτωση οι κυβερνήσεις θέλουν φιλικά ΜΜΕ –αλλά δεν διανοούνται να απειλήσουν την ανεξαρτησία τους. Στη δεύτερη δεν την ανέχονται.
Σήμερα ο εκδότης του "Βήματος" έχει απλώς να απολογηθεί στον ανακριτή για ένα δάνειο. Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ έχει να απολογηθεί στους πολίτες, καθώς προκύπτει αυτό που έλεγε η Αμερικανίδα ηθοποιός Ρίτα Μέη Γουέστ: "Ανέβηκε τη σκάλα της επιτυχίας σφάλμα-σφάλμα".
