Δεν γνωρίζω αν επικρατούσε καύσωνας την 4η Αυγούστου του 1789 στη Γαλλία- ημέρα που συγκροτήθηκε σε σώμα η Συντακτική Συνέλευση προκειμένου να τεθεί σε αμφισβήτηση η Βασιλεία- ωστόσο είναι
βέβαιο πως όποιος είχε την έμπνευση να τοποθετήσει "Δεξιά" τους μοναρχικούς και "Αριστερά" τους αντιμοναρχικούς, μας άναψε μεγάλες φωτιές. Διότι εξαιτίας αυτής της δυαδικής αντίληψης για την πολιτική, η οποία οφείλεται σε τυχαίο γεγονός, η Ελλάδα υποφέρει επί δεκαετίες.
Μπορεί οι λέξεις να μην έχουν την ίδια συγκινησιακή φόρτιση- αν και στη χώρα μας ο εμφύλιος φρόντισε να προσδώσει ιδιαίτερη βαρύτητα- εν τούτοις η διχοτομική διάσταση του πολιτικού κόσμου είναι παρούσα.
Βέβαια στην Ευρώπη οι ιδέες που εμπλουτίζουν τις έννοιες "Αριστερά"- "Δεξιά", βρίσκονται από καιρό σε διαδικασία διαρκούς σύγκλισης. Εν αντιθέσει με την Ελλάδα, όπου οι έννοιες παραμένουν απόλυτες και διόλου σχετικές όπως στην Ευρώπη. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο ιστορικός διαχωρισμός, ανεξάρτητα από τις μεταβολές που κατά καιρούς συντελούνται στο πολιτικό σκηνικό, έχει ερείσματα στη κοινωνία. Όπως επίσης δεν αμφισβητείται ότι η δυαδική αντίληψη της πολιτικής διευκολύνει τη κατάταξη των πολιτικών ιδεολογιών με κριτήριο την πρόοδο και τη συντήρηση.
Εκείνο που αμφισβητείται είναι κατά πόσο οι έννοιες "Δεξιά"- "Αριστερά" ανταποκρίνονται επί της ουσίας στην επίλυση των πραγματικών προβλημάτων της κοινωνίας, απαντούν στα νέα οικονομικά δεδομένα της παγκοσμιοποίησης, και βοηθούν τους πολίτες να υπερβούν στερεότυπα που κατά γενική ομολογία κρατούν την ελληνική κοινωνία μερικά χρόνια πίσω από τις κοινωνίες των περισσοτέρων ευρωπαϊκών κρατών.
Σε κάθε περίπτωση οι έννοιες, αν και παρωχημένες, παραμένουν ισχυρές. Με τη διαφορά ότι κάτω υπό τις επικρατούσες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, καλλιεργούν στη κοινωνία κλίμα πόλωσης και σχέσεις αλληλοαποκλεισμού.
Ο οξύς πολιτικός λόγος στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό, ενδεικτικός της κλιμακούμενης έντασης μεταξύ της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ και της αντιπολίτευσης, καθιστά ορατή την απουσία μιας αξιόπιστης πολιτικής δύναμης στον ενδιάμεσο χώρο.
Ενός κεντρώου σχήματος που δεν θα στέκεται απλά ανάμεσα στη "Δεξιά" και στην "Αριστερά", δικαιολογώντας το δυαδικό πολιτικό σύστημα, αλλά θα συμμετέχει αμβλύνοντας τις αντιθέσεις αντί να αρνείται την ύπαρξή τους ή ακόμα και να θεωρεί ότι θα τις υπερβεί. Πέραν πάσης αμφιβολίας η χώρα δεν μπορεί να προχωρήσει βασιζόμενη στον αποκλεισμό της Δεξιάς από την Αριστερά και αντιστρόφως.
Η χώρα δεν θα βγει ποτέ από τη κρίση-όσα μέτρα και να ληφθούν- εφόσον κυβέρνηση και αντιπολίτευση επιμείνουν στην άρνηση και στην αντίθεση. Το πρόβλημα της χώρας είναι πρωτίστως πολιτικό και ως εκ τούτου η λύση δεν είναι άλλη παρά ο συγκερασμός μέσα από τη διαλεκτική ενότητα της σύνθεσης. Κι αυτή μπορεί να επιτευχθεί από έναν νέο πολιτικό φορέα, ο οποίος θα αντιπροσωπεύει τη "Σύνθεση του Τρίτου", και θα γεφυρώσει τις αποστάσεις της Δεξιάς με την Αριστερά επιβάλλοντας τη σύνθεση και την εθνική συνεννόηση.
