Μην ξεχνάς εσύ πονηρούλη τι έκανες πέρισυ και πας να ξεφύγεις από την ευθύνη!
Σαν τώρα πέρισυ σχίζαμε μνημόνια, βρίζαμε την μαντάμ Μέρκελ και τον Σόϊμπλε τον λέγαμε "σακάτη", τους γερμανούς ναζί, τους εταίρους τους ονομάζαμε δανειστές και τους γκρεμίζαμε στα τάρταρα, είχαμε γίνει ηρωϊκός λαός που θα αλλάζαμε όλη την Ευρώπη, όλη την υφήλιο γιατί όχι, κάναμε σεισάχθεια ώστε όλα τα χρωστούμενά μας στις τράπεζες να διαγραφούν, είχαμε κίνημα "δεν πληρώνω, δεν πληρώνω", κόβαμε δισ ευρώ στα τυπογραφεία, οι τραπεζίτες ήταν έτοιμοι για κρεμάλα, είχαμε γερμανοτσολιάδες να κρεμάσουμε, φουσκώναμε σε παγώνια από υπερηφάνεια, είμαστε έτοιμοι να καταλάβουμε την Κωνσταντινούπολη, είχαμε έτοιμο κλώουν για υπουργό, είχαμε κομμούνα μπροστά μας με κολχώζ και σοκχώζ, είχαμε έτοιμους στρατηγούς να καταλάβουν την Βουλή, χορεύαμε και διασκεδάζαμε και τους φόρους δεν πληρώναμε, είχαμε και γελαστό παιδί έτοιμο για πρωθυπουργό, είχαμε τραγούδια του ΕΑΜ, είχαμε υπόσχεση για σοσιαλισμό για τους άλλους και καπιταλισμό για μένα, καταργούσαμε τον ΕΝΦΙΑ και όλα αυτά με ένα και πρώτο νόμο, τον πρώτο νόμο της πρώτη φορά αριστεράς. Είχαμε, ρε αδελφέ, όραμα, έστω το όραμα της βλακείας και του αληταριού, το όραμα της μπαχαλοαριστεράς, κάτι ήταν και αυτό!
Σαν τώρα πέρισυ εθελοτύφλωση είχε απλωθεί σε όλη τη χώρα και όλοι σχεδόν μαγικά υπνωτισμένοι όδευαν στο δρόμο ενός αληταριού. Και αν τολμούσα να βλέπω και να φωνάζω την ουτοπία, την βλακεία, την κουτοπονηριά, τον καιροσκοπισμό, την ανευθυνότητα, την μπαμπεσιά, τον κίνδυνο είτε για εκτός εποχής κομμουνισμό είτε για καταστροφή, είχα τοποθετηθεί στη θέση του κακού Έλληνα που συμφωνούσε με τους αιμοσταγείς δανειστές. Φίλοι χρόνων με θεωρούσαν πλέον ως έναν εκπεσόντα Έλληνα και δεν ήθελαν να ακούσουν. Δεν ήθελαν να ακούσουν την αλήθεια της ευθύνης!!
Τώρα, ένα χρόνο μετά, τι κάνεις πονηρούλη! Ασφαλώς ψάχνεις άλλη τρύπα για να ξεφύγεις και πάλι!
