Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
"Ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να πιει μέχρι τέλους το ποτήρι". Καμία αντίρρηση. Δεν πρέπει να διαφύγει των ευθυνών για όσα υποσχέθηκε και δεν υλοποίησε, επιβάλλοντας ακριβώς τα αντίθετα και μάλιστα με ιδιαίτερα σκληρό τρόπο. Έχουμε όμως συναισθανθεί τι θα σημαίνει αυτό; Να ολοκληρώσει δηλαδή το καταστροφικό έργο;
Κάποια στιγμή πρέπει να αποφασίσουμε τι θέλουμε. Συμφωνούμε με το ασφαλιστικό που πάει να περάσει η κυβέρνηση; Αν ναι, ας την αφήσουμε να το περάσει και... οκ, θα το πιει όλο το ποτήρι. Γιατί να αντιδρούμε και να διαφωνούμε; Αν όμως όχι, γιατί θα πρέπει να αφεθεί η κυβέρνηση να ολοκληρώσει μία καταστροφική πολιτική; Για να μην βρεθεί προ δύσκολων αποφάσεων ο επόμενος; Μα αν είναι έτσι, κρατάμε και αυτόν που έχουμε... Κάπως έτσι έχασε ο Μεϊμαράκης τον Σεπτέμβριο. Δεν πρέπει να κάνει το ίδιο λάθος ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Δεν μπορεί να συνεχιστεί σε αυτή τη χώρα η εναλλαγή εξουσίας μόνο με μικροπολιτικούς σχεδιασμούς, με την πολιτική του ταχέως πλέον ωριμάζοντος φρούτου και με τον διαρκή φόβο του αντιπάλου. Προσέξτε τι λέμε. Να ψηφίσει όλα τα μέτρα ο Τσίπρας, για να απαξιωθεί και να μην τον έχουμε στην αντιπολίτευση να λαϊκίζει και πάλι και να φορά το... καπέλο του επαναστάτη, παρασύροντας για μία ακόμη φορά τον κόσμο. Την ώρα που η επόμενη κυβέρνηση θα καλείται να αναλάβει εκείνη το βάρος της ψήφισης των αντιλαϊκών μέτρων.
Αυτή η κολοκυθιά περί του ποιος θα πάρει το κόστος της ψήφισης ενός κοκτέιλ οικονομικού που αποδεδειγμένα δεν βγαίνει είναι και το μεγάλο δράμα αυτής της χώρας. Δεν συζητούμε για το ποιες πρέπει να είναι οι προτάσεις, οι ιδέες, οι λύσεις που θα μπορούσαν να οδηγήσουν τη χώρα σε σταθεροποίηση, ανασυγκρότηση και υπό προϋποθέσεις σε ανάπτυξη και οριστική έξοδο από την κρίση. Αντίθετα αναλωνόμαστε σε πολιτικές σκοπιμότητες, σε συνεχές blame game, σε ασκήσεις εξουσίας. Δεν είναι δημιουργική η κουβέντα. Είναι για το ποιος θα μείνει με τον "μουτζούρη". Κάποτε όμως αυτή η θλιβερή αλυσίδα πρέπει να σπάσει.
Είναι σαφές ότι ο Τσίπρας δεν είναι ικανός. Να κυβερνήσει. Γιατί για να σπεκουλάρει πολιτικά είναι ικανότατος. Αρχίζει και ξεμένει από δυνάμεις. Και ίσως να μην καταφέρει να περάσει το ασφαλιστικό. Όχι επειδή δεν θα θέλει, αλλά επειδή δεν θα μπορεί. Έλα όμως που κανείς δεν το θέλει αυτό το ασφαλιστικό στο σβέρκο του... Η Νέα Δημοκρατία έχει μετά την εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη έναν αέρα. Ο οποίος μπορεί να την οδηγήσει στην εξουσία. Πόσο έτοιμη όμως πραγματικά είναι να κυβερνήσει;
Ο Κυριάκος πιστεύω ότι είναι από τους πολιτικούς που μέσα τους έχουν τον τεχνοκράτη. Υπό αυτή την έννοια μπορεί να έχει την πρόθεση να σπάσει αυγά. Οι υπόλοιποι όμως στο κόμμα, πόσο πρόθυμοι είναι να ξηλώσουν για παράδειγμα ένα υπερτροφικό και διεφθαρμένο κράτος; Πόσο έτοιμοι είναι να συρρικνώσουν τον δημόσιο τομέα, λαμβάνοντας ακόμη και σκληρές αποφάσεις για να σταματήσει επιτέλους να απομυζεί τον ιδιωτικό τομέα και τον παραγόμενο πλούτο όσων ακόμη πολιτών μπορούν και παράγουν εισόδημα;
Γιατί αν δεν το κάνει, ούτε το ασφαλιστικό θα λυθεί, ούτε η φορολογία θα γίνει δικαιότερη, ούτε η κοινωνία θα μπορέσει κάποια στιγμή να αναπνεύσει. Θα πάρει το βάρος ας πούμε να κόψει συντάξεις; Τις τρέχουσες εννοώ. Γιατί αλλιώς θα θυμίζει... Τσίπρα. Που δεν τις μειώνει σήμερα, κοροϊδεύοντας την εκλογική του πελατεία, κατασπαράζει για να το αποφύγει αυτό όλα τα παραγωγικά στρώματα διαλύοντας την επιχειρηματικότητα και την οικονομία, ενώ από την άλλη πλευρά είναι βέβαιο ότι μετά από μία διετία - τριετία θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να το πράξει λόγω Μνημονίου. Απλά δουλεύει τους συνταξιούχους για να κερδίσει χρόνο.
Και αυτό δεν είναι παρά ένα δείγμα. Υπάρχουν πολλά που πρέπει να γίνουν και τα οποία σήμερα γίνονται με εντελώς λάθος και ευκαιριακό τρόπο. Με γνώμονα την πολιτική σπέκουλα και όχι το καλό της χώρας. Αυτό είναι που πρέπει να σταματήσει. Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι να πιει ο Τσίπρας το πικρό ποτήρι. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν του αξίζει η τιμωρία, η πολιτική τιμωρία για την κοροϊδία της κοινωνίας. Το ζητούμενο είναι να πάρει επιτέλους κάποιος πάνω του την απόφαση να πάει σε ρήξη. Αν δεν σπάσεις αυγά, δεν φτιάχνεις ομελέτα, λέει ο λαός. Να συγκρουσθεί με συνδικάτα, με συντεχνίες, με κηφήνες, με συμφέροντα που απομυζούν τη δημόσια διοίκηση. Μόνο έτσι έχει νόημα. Μόνο έτσι μπορεί να ελπίζει κανείς ότι κάποια στιγμή θα βγούμε από το τούνελ. Αλλιώς, η συζήτηση γίνεται για την καρέκλα και για το πόσο μπορεί κανείς να την κρατήσει...
