Του Γιώργου Κράλογλου
Οι επόμενες "αντάρτικές" παραστάσεις του Τσίπρα (για να καταπιούμε "αμάσητα" τα μέτρα των 9 δισ. -συνολικά- κοντράροντας δήθεν το ΔΝΤ με αοριστίες στη ρύθμιση του χρέους) θα στηριχθούν στο "μπουλούκι" των "53". Πρωταγωνιστής ο Τσακαλώτος, με "ηρωική" έξοδο, ή με την ήδη προγραμματισμένη... Η "αυλαία" θα πέσει με τον ανασχηματισμό και την "θυσία" των "ανταρτών" υπουργών.
Αυτό θα είναι και το τελευταίο "αριστερό" χαρτί Τσίπρα ο οποίος (με "ντοκτορά", πλέον, μνημονιακού πρωθυπουργού) ανοίγει δρόμο και για πολιτικές εξελίξεις υπολογίζοντας σε "διαδρομές" έξω από τα ασφυκτικά αριστερά περιθώρια...
Αποδεκατίζοντας (μετά την αριστερή πλατφόρμα) και τους "53" ( που θα λένε μεν τα δικά τους... αλλά "στοιχισμένοι", πίσω από τους ΑΝΕΛ, θα ψηφίζουν τα μνημόνια) προετοιμάζει μηνύματα, από Αθήνα μέχρι Βερολίνο, Βρυξέλλες και Αμερική, ότι "τα βλέπει..." και τα 3, 6 δισ. ευρώ, που έχουν ήδη πέσει στο τραπέζι του "πόκερ" με τους δανειστές.
Έχοντας, λοιπόν, ο Τσίπρας στην πλάτη του δύο μνημόνια εξασφαλίζει παραμονή στην εξουσία μέχρι να μετουσιωθεί σε εφαρμοστικό νόμο και το τέταρτο μνημόνιο (των 3,6 δισ. ευρώ) στο οποίο βεβαίως και θα περιέχεται "ευχολόγιο"... για ρυθμίσεις στο χρέος.
Ποιος να μην θέλει τον Τσίπρα στην εξουσία με "στοιχισμένους" τους μπολσεβίκους και τους ΑΝΕΛ σε διατεταγμένη υπηρεσία να ψηφίζουν νόμους και αιμοσταγή μέτρα για την οικονομία και την κοινωνία.
Γιατί μετά τους "53" φανατικούς για εξουσία... ο Τσίπρας έχει να κάνει μόνο με τους "ακροβολισμένους αντάρτες υπουργούς", με την Κουμουνδούρου. Και ίσως τον παλαιό του εαυτό που όμως σήμερα δεν αναγνωρίζει ούτε ο ίδιος...
Αλλά οι (τελευταίοι) "αντάρτες" υπουργοί Δρίτσας, Σπίρτζης, Σκουρλέτης, Κουρουμπλής και, ο κατά δήλωσή του, "κομμουνιστής" Κατρούγκαλος αν δεν δεχθούν ρόλους, κομμένους και ραμμένους, στα "σενάρια" εξουσίας του Τσίπρα θα παραδώσουν τα υπουργεία τους στον προσεχή ανασχηματισμό.
Τον ανασχηματισμό που θα γίνει μετά την αξιολόγηση και θα περάσει προς τα έξω ως "...ανανέωση της κυβέρνησης για την, καταφθάνουσα μετά το Πάσχα..., αριστερή ανάπτυξη".
Την αριστερή ανάπτυξη... με χαρακτηριστικό μόνο την αποκρατικοποίηση (σε έκταση και ρυθμό που θα ζήλευε και η Θάτσερ) καθώς άλλης μορφής επενδύσεις στην οικονομία δεν πρόκειται να δούμε μέχρι το 2030 αν δεν αλλάξει κάτι που να προσκαλεί όντως τις ιδιωτικές επενδύσεις.
Ωστόσο οι ιδιωτικοποιήσεις (λιμανιών με πρώτο τον ΟΛΘ, δεύτερης σειράς κρατικών αεροδρομίων, της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, της ΔΕΣΦΑ, των ΕΛΠΕ, της ΔΕΠΑ, της ΕΥΔΑΠ, της ΕΥΑΘ και της ΔΕΗ -στα προηγούμενα πρότυπα αλλά με "αριστερή μετάφραση"-) θα είναι και "διαπιστευτήρια" της νέας κυβέρνησης Τσίπρα προς το ΔΝΤ και τους θεσμούς.
"Επισφραγίσεις" πως τα δύο μνημόνια "αριστερής ευθύνης" θα τηρηθούν και θα εφαρμοστούν μέχρι κεραίας σε αντίθεση με τα μνημόνια Παπανδρέου και Σαμαρά-Βενιζέλου.
Παράλληλα όμως θα είναι και μια πρόσκληση-πρόκληση προς την αντιπολίτευση (ιδίως προς το ΠΑΣΟΚ και άλλες προσφερόμενες δυνάμεις για πολιτικές ανακατατάξεις) για φραγμό προς τον επερχόμενο στην εξουσία Κυριάκο Μητσοτάκη και τις όποιες φιλελεύθερες δυνάμεις...
Ο Τσίπρας ανοίγει έτσι τον δρόμο κουβαλώντας στην πλάτη του δύο μνημόνια (τα οποία απαλλάσσουν την αντιπολίτευση από πολιτικό κόστος) και ζητάει "αντιπαροχή" την αναγνώρισή του από πολιτικές δυνάμεις και ιδεολογίες που μεθοδεύουν δράσεις προκειμένου να επωφεληθούν από τα υπαρκτά κενά του Κέντρου.
Το πειστικότερο επιχείρημα του Τσίπρα στη νέα πολιτική του διαδρομή θα είναι η περιθωριοποίηση των μπολσεβίκων...
Γιατί η νέα κυβέρνηση Τσίπρα, απαλλαγμένη από τον Τσακαλώτο (για πολλούς λόγους), από τον Δρίτσα και Σπίρτζη (για τους γνωστούς λόγους) και από τον Σκουρλέτη (για λόγους επιβεβαίωσης της στροφής Τσίπρα) μπορεί να κοιτάξει και άλλους ιδεολογικούς χώρους.
Το ίδιο όμως θα κάνει και χωρίς ανασχηματισμό αλλά (στην περίπτωση αυτή) με "προσκυνημένους" τους "αντάρτες" υπουργούς στους νόμους και τις αρχές του ΤΑΙΠΕΔ και της εκποίησης του κράτους καθώς έτσι η κυβέρνηση θα προσφέρει υποσχέσεις... για εναλλακτικές πολιτικές λύσεις.
Οι τυχόν αλλαγές (καθόλου βέβαιες) προσώπων και στόχων του ΤΑΙΠΕΔ και της πολιτικής αποκρατικοποιήσεων είναι δευτερευούσης σημασίας.
Τα σενάρια αυτά είναι ήδη ορατά. Ο Τσίπρας δεν έχει λόγο να τα κρύβει όπως δεν κρύβει ότι ήλθε στην εξουσία για να μείνει με κάθε τρόπο. Η αντιπολίτευση δεν τον δέχεται πλέον. Ούτε στα λεγόμενα "βορινά" έδρανα... Πρόβλημα όμως του Τσίπρα είναι ότι δεν τον θέλει και η οικονομία. Καμία οικονομία. Καμίας χώρας. Εντός και εκτός Ευρώπης.
